Vlag van Frankrijk

Nationale vlag van Frankrijk
Gebruiken
Functies
Proporties	2:3
Adoptie	Eerste keer de15 februari 1794 De laatste tijd is de25 februari 1848
Elementen	Driekleur van blauwe , witte en rode verticale strepen van gelijke breedte
Bewerken

Nationaal paviljoen van Frankrijk
Gebruiken
Functies
Proporties	2:3
Adoptie	Eerste keer de15 februari 1794 De laatste tijd is de25 februari 1848
Elementen	Driekleur van blauwe , witte en rode verticale strepen met een breedte van 30/33/37
Bewerken

Frans paviljoen

Driekleurige kokarde .

De vlag van Frankrijk , blauwe , witte , rode driekleurige vlag , ook wel "driekleurige vlag" of gewoon "Franse vlag" genoemd, is het embleem en de nationale vlag van de Franse Republiek . Het is de vlag van Frankrijk zonder onderbreking sinds 1830. Het wordt vermeld in artikel 2 van de Franse grondwet van 1958 . Deze vlag met 2:3 verhoudingen ("tweederde", twee voor de hoogte, drie voor de breedte) is samengesteld uit drie verticale banden, blauw, wit en rood van identieke hoogte en breedte.

In de vorm van een vlag van de marine dateert het uit 27 Pluviôse Jaar II (15 februari 1794) — getekend volgens de legende door Jacques-Louis David (1748-1825) op verzoek van de Conventie  —, maar de oorsprong is ouder en gaat terug tot de drie kleuren van vrijheid (14 juli 1789), identiek aan de drie kleuren van de Amerikaanse Revolutie en die van de vlag van de Verenigde Staten . Het blauw en het rood zouden afkomstig zijn van de kleuren van de stad Parijs , die van de Nationale Garde , kleuren die het wit van het koningschap omringden , dus identiek aan de drie kleuren die werden gebruikt door de verschillende Franse vlaggen van het Ancien Régime .

De driekleurige vlag is de officiële marinevlag van Frankrijk sinds 1794 en de officiële vlag van de legers sinds 1812, met uitzondering van de Restauratieperiodes  : 1814-1815 en 1815-1830.

Vanaf het begin van het presidentschap van Valéry Giscard d'Estaing in 1974 werd een verlichte versie gebruikt voor protocoldiensten, met een blauw dat lijkt op dat van de Europese vlag . Deze andere versie, die zich inmiddels buiten dit gebruik heeft verspreid, werd in 2020 verlaten door president Emmanuel Macron .

Gebruik van de drie kleuren onder royalty's

De onderstaande behandeling van de kleuren volgt de chronologische volgorde van hun uiterlijk.

De gebruikte emblemen weerspiegelden de drie traditionele ordes van de samenleving, met:

• een religieuze banier die eerst de oriflamme was van de abdij van Saint-Denis , daarna de banier van Jeanne d'Arc of van Saint Michael  ;
• een koninklijke of adellijke standaard, in dit geval de fleur-de-lys op een blauwe achtergrond en vervolgens de witte cornette (ook overgenomen door de vloot);
• een teken van herkenning voor de infanterie , eerst het rode kruis op een witte achtergrond, daarna het witte kruis op een vaak blauwe achtergrond (zoals voor de vlag van de koopvaardijvloot).

Rood

Oriflame .

De oriflamme van Saint-Denis

De kleur rood is de kleur van het vaandel van de abdij van Saint-Denis , opgesteld in 1124 door abt Suger , "vader des vaderlands". Dit rood symboliseert het martelaarschap van Saint Denis , de eerste bisschop van Parijs ^{[ 1 ]} . De graven van Vexin trokken ten strijde als advocaten voor deze koninklijke abdij ^gesticht door Dagobert I. Toen, in 1077, Philippe I de Franse Vexin ^verenigde met het koninklijk domein, de koningerfde dit ambt van vaandeldrager en militaire verdediger van de abdij. De rode gonfalon , gedragen door de dapifer , verschijnt nu naast Frankrijks eigen banier . Toegeëigend door de Engelse troonpretendenten van Frankrijk, werd het dragen van de vlag van Saint-Denis door Karel VII opgegeven ten gunste van de standaard van Sint-Michiel ^{[ 2 ]} .

Het vaandel van Saint-Denis wordt rond 1170 "  oriflamme  " genoemd, naar de naam van de vaandel die het Chanson de Roland aan Karel de Grote toeschrijft . Meer dan een legitimiteit om de Karolingers op te volgen , werd de oriflamme van Saint-Denis het teken van de goddelijke missie van de Capetiaanse koning . Een begrafenisrede ^{[ 3 ]} geschreven in 1350, overgenomen door een Universal Chronicle vanaf het begin van de 15e ^eeuw ,  vermeldt de legende dat Clovis het van God ontving ^{[ 4 ]} .

Het Ware Kruis gedragen door Sint Joris

De Fransen tonen tijdens de kruistochten een rood kruis op een witte achtergrond . In 1283 werd de vlag geconfisqueerd door de Welsh die hem ook droegen, en toen wapperde hij door de Engelsen .

de13 januari 1188tijdens een interview in Gisors drong de Latijnse aartsbisschop van Tyrus er bij de koning van Frankrijk Filips II , de koning van Engeland Hendrik II en de graaf van Vlaanderen Filips I op aan om het ^Heilige Land te helpen . Er wordt een nieuwe kruistocht georganiseerd. Afgesproken is dat de Fransen een rood kruis op een witte achtergrond zullen tonen, de Engelsen een wit kruis op een rode achtergrond en de Vlamingen een groen kruis op een witte achtergrond ^{[ 5 ]} .

Een denarius van Genua uitgegeven uit 1139. De voorzijde, zoals op de genovino , toont het insignia cruxata comunis Janue , dat vanaf 1218 in rood verschijnt op het witte veld van de stadsvlag.

Geen van deze spandoeken had destijds echter enige nationale betekenis. Het rode kruis is een insigne van Christus en van een missie die de traditie hecht aan de nagedachtenis van paus Gelasius die de steden bewapende tegen de Ostrogotische indringer , de Ariaanse Theodorik ^{[ 6 ]} . Het dragen ervan is een eer die elke soldaat kan claimen door een wens te doen. Geïdentificeerd met Sint-Joris die tegen de draak vecht, was het al naar binnen gezwaaidjuni 1063om de troepen van Roger de Hauteville aan te moedigen bij de Slag bij Cerami tegen de Saracenen van Sicilië ^{[ 7 ]} . Het vaandel van Sint-Joris verschijnt er weer indecember 1096bij de Slag bij Alcoraz tegen de Moren van Al-Andalus en twee jaar later bij het Beleg van Antiochië .

Het werd aangenomen door verschillende gemeenten die zich ontwikkelden in de Cisalpijnse vlakte ^{[ 8 ]} als een teken van de legitimiteit van hun openhartigheid tegenover de keizer van het Heilige Rijk . Milaan maakte er een van zijn spandoeken van, zijn vexillum publicum , opgegroeid in de carroccio van 1160 ^{[ 9 ]} . Wanneer de paus het in Gisors doorgeeft aan koning Filips , is het dus duidelijk de bedoeling van de eerste om de tweede in te schrijven in wat de Guelph -partij zal worden . Voor de kruistocht zijn, is ook voor de paus zijn. De Genuese schepen , die de kruisvaarders vervoerden, toonden het kruis van Sint-Joris. In 1218 werd de insignia cruxata comunis Janue (vlag aan het kruis van de gemeente Genua) versierd in de veroverde stad Ventimiglia en werd het embleem van de maritiemerepubliek .

Het is daarom aan welke macht de eer zal worden teruggegeven om de standaard van Sint-Joris te dragen. Na het vastleggen van de22 juni 1283in de moerassen van Mount Bera  , de laatste Prins van Onafhankelijk Wales, Dafydd ap Gruffudd op de vlucht sinds de nederlaag van de Irvon-brug , waarna hij werd geëxecuteerd , opgehangen, getrokken en gevierendeeld in Shrewsbury op3 oktober, organiseert koning Edward van Engeland voor hem en zijn gezin in Londen een triomftocht die plaatsvindt inmei 1285. Tijdens de ceremonies, tentoongesteld in Westminster , onder de andere regalia van wijlen prins Llywelyn de Laatste die de abt van Cymer Huw ab Izhel twee jaar eerder aan de overwinnaar had gepresenteerd, de "kroon van koning Arthur  " en het kruis van Nuz , befaamd om van het hout van het Ware Kruis te zijn . Het was toen dat het rode kruis, symbool van het hele Ware Kruis, op zijn beurt door Engeland werd gekozen ^{[ 10 ]} . De Orde van de Kousenband ^{[ 11 ]} , gemaakt rond 1348, verspreidt het als het embleem van zijn uitgebreide macht over Wales en Schotland , onderworpen in 1296 na de Slag bij Dunbar en de overdracht aan Westminster van de Stone of Destiny .

Maar deze twee landen zullen stukken worden in het politieke spel van Frankrijk in de strijd tegen zijn "erfelijke vijand". In 1326 sloot de Franse koning Charles le Bel , die niettemin twee jaar eerder had deelgenomen aan een expeditie tegen Schotland , met haar het Verdrag van Corbeil , waardoor de Auld Alliance werd hernieuwd . In 1335 stuurde zijn opvolger Philippe de Valois zijn bondgenoot een leger onder bevel van Raoul de Brienne . Onder het verdrag van 1213 getekend tussen Philip Augustus en Leolin de Grote , de koning van Frankrijk Karel de Wijzesteunde van 1372 tot 1378 de aanspraken van Owain Lawgoch op het vorstendom Wales. Vanaf het begin van de Honderdjarige Oorlog toonden de Gasconse steden die zich verenigden voor de Zwarte Prins het kruis van Sint-Joris . Toen tweeëntachtig jaar later, de1 december ¹⁴²⁰, de Engelsen veroveren Parijs , Saint-Denis en zijn oriflamme , het rood van het kruis van Sint-Joris , dat de Fransen twee en een halve eeuw eerder droegen, is definitief vastgelegd als de kleur van de vijand van de gelovigen van de Dolfijn . Teruggetrokken in Bourges , kozen ze er toen voor om een ​​wit kruis te dragen en zichzelf als beschermheilige Sint-Michiel te geven .

galeien

Rode fleurdelysé d'or werd gekozen als de standaard van de koninklijke galeien, terwijl de koninklijke schepen witte of soms witte fleurdelysé d'or droegen.

Blauw

Heilige Maagd in rouw in haar asgrauwe jas - Spoleto , eind 12e ^eeuw .

Dezelfde die de gelovigen bedekt met haar nu blauwe jas. De tuniek is traditioneel rood.
Memmi , Orvieto , midden 14e ^eeuw .

Het christelijke Pallium

Vanaf de oudheid betekent de afwijzing van de toga voor het pallium ("a togā ad pallium") de gelofte om zich terug te trekken uit de wereld. Tertullianus ^{[ 12 ]} vestigt dit gebruik in de christelijke traditie. Vanaf de 12e ^eeuw verschenen  er nieuwe pigmenten , pastel voor kleding, echt ultramarijn voor schilderen, waarvan het gebruik een teken van rijkdom was omdat de vervaardiging ervan zo duur was. Alleen dan wordt het kosmische blauw geassocieerd met de mantel van de heiligen, misschien in tegenstelling tot de paarse kleur van de keizerlijke toga .. Azuurblauw wordt een symbool van spirituele grootsheid.

Het is de kleur van de mantel van de Maagd, die haar donkere rouwkleding ^{[ 1 ]} , tot dan toe geschilderd in zwart of donkergrijs, achter zich laat. Het is ook datgene wat nu wordt toegeschreven aan de koorkap van Sint-Maarten .

In de Karolingische periode bestond al de traditie dat dit relikwie, waarvan geen directe bron vóór de 12e  eeuw de tint ^{[ N 1 ] specificeert} , door Clovis ^{[ N 2 ]} als palladium werd gebruikt . Als het bijna door de Merovingische koningen in oorlog werd gedragen als een magische kunstgreep ^{[ N 3 ]} , zal het door de Capetingers worden gedragen ten tijde van hun kroning . Daarom dragen ze tijdens deze ceremonie een jas met een blauwe achtergrond.

• Capetiaanse Armorial
• 

  Raoul I van ^Vermandois .

• 

  Koningen van Frankrijk vóór 1376.

• 

  Koningen van Frankrijk na 1376.

Frans blauw

Het was dan ook aan het begin van de heerschappij van de Capetingers dat de koorkap van Sint-Maarten blauw gekleurd was. Het blauw wordt zo nauw verbonden met de koningen van Frankrijk en verschijnt zeer vroeg in hun fleur-de-lis wapenschilden ^{[ 13 ]} , waarvan het militaire gebruik in ^de 12de  eeuw verschijnt ^{[ 14 ]} . Het aantrekken van de koorkap van Sint-Maarten is het symbool van de legitimiteit die de Kerk aan de koning verleent, met name bij de kroning , en wederzijds van het beleid van Capetian France, "oudste dochter van de Kerk", steunend op de bisschoppen en de paus .

De azuurkleur is met name die van de wapens van de jongere takken van de koninklijke familie, bijvoorbeeld die van Raoul I van Vermandois , " ^checkté d'or et d'azur" ^{[ 15 ]} , tussen 1135 en 1145.

Wit

Wit kruis van Sint-Michiel , in tegenstelling tot het rode kruis van de Engelsen, op een blauwe achtergrond, kleur van de koorkap van Sint-Maarten en de Capetingers . De Honderdjarige Oorlog maakte het de militaire vlag van Frankrijk.

Kruis van Sint-Michiel

De kruistochten vestigen de gewoonte om zich in de strijd te onderscheiden door kruisen van verschillende kleuren, kruisen die om praktische redenen vaak worden teruggebracht tot dubbele saltiers . Geassocieerd met het krijgerskruis is de figuur van Sint-Michiel , "aanvoerder van de hemelse legers". Het aanroepen van de aartsengel die tegen Satan vecht, is een manier om iemands vijand te beledigen, zo niet symbolisch om hem naar de duivel te sturen. Vanaf 1300, tijdens de campagnes van Vlaanderen , namen de koninklijke legers de gewoonte om onder de aanroeping van Sint-Michiel een wit kruis te tonen, eerst in band of in Latijns kruis^{[ 16 ]} . Bij deslag bij Mons-en-Pévèlein 1304 won tactiek boven symbool, kleur boven vorm, en Franse ridders omgordden zich voordat ze de strijd aangingen met witte ontmoetingssjaals om vlak voor het laden als een verzamelteken te dienen.

De Honderdjarige Oorlog was een kans om het symbool van het witte kruis te verheffen, in tegenstelling tot het rode kruis van Engeland . In 1355 eiste Jean I van Armagnac ^zijn soldaten om een ​​wit kruis te dragen op de grens van Guyenne ^{[ 17 ]} . Tijdens de zomer van 1417, geconfronteerd met de dreiging van de Engelse troepen van Hendrik V die vochten met het embleem van het Rode Kruis, kregen de inwoners van Orléans die de wapens konden opnemen het bevel om een ​​blauwe heuque op de borst te dragen met een wit kruis ^{[ 18 ]} .

• 

  Slag bij Poitiers (1356)  : Fransen die het rode kruis dragen.

• 

  Slag bij Poitiers (1356) Fransman met het witte kruis. ( Kronieken van Froissart , handschrift van Gruuthuse ).

• 

  Bourgondiërs dragen het kruis van Sint-Andreas in Parijs in 1418.

• 

  Belegering van Parijs door Jeanne d'Arc (1429): Fransman die het witte kruis draagt.

• 

  Belegering van Rouen (1449): Franse normen.

In 1418 nam de jongste zoon van Karel VI , die het voorgaande jaar de Dauphin was geworden, op zijn normen het beeld van de gewapende Sint-Michiel die de draak doodt aan en maakte van de aartsengel de beschermer van Frankrijk ^{[ 19 ]} . Het embleem van de Franse strijders wordt daarom het witte kruis van Sint-Michiel genoemd (een symbool van licht in tegenstelling tot bloedrood) en omgekeerd werd met dit kruis de aartsengel afgebeeld ^{[ 20 ]} . Deze tegenstelling tussen het Engelse Rode Kruis en het Franse Witte Kruis sijpelt door in aanverwante conflicten, zoals die tussen Armagnacs en Bourgondiërs  : laatstgenoemden, bondgenoten van de Engelsen, dragen degestreepte rode ketting op een witte achtergrond , terwijl de eerste, fel gekant tegen de Engelsen, het witte kruis en de bijpassende sjerp ter hand nam ^{[ 19 ]} . In 1449 werd Mauléon weggenomen van de aanhangers van de Plantagenêts en zijn verdedigers moesten hun rode kruisen inwisselen voor witte kruisen ^{[ 21 ]} voor hun onderwerping . In 1451 verscheen het witte kruis van Sint-Michiel in de lucht boven het veroverde Bayonne ^{[ 22 ]} , op 20 augustus ^{[ 23 ]} , de dag na de slag, en overtuigde de overwonnenen om van kleur te veranderen en zich bij de Valois -partij aan te sluiten .

• 

  Vlag van de koopvaardij van de 17e ^eeuw  tot 1790.

• 

  Vlag van Sint-Michiel in 1757 aangenomen door het Régiment du Roi , het belangrijkste van de infanterieregimenten .

• 

  Bruinvis poseert voor de witte vlag en de banier van Sint-Michiel in 1757.

symbool van heiligheid

Bepaalde informatie in dit artikel of deze sectie zou beter gelinkt kunnen worden aan de bronnen vermeld in de secties "Bibliografie", "Bronnen" of "Externe links" (December 2016).

U kunt de verifieerbaarheid verbeteren door deze informatie te associëren met referenties door middel van voetnoten .

Vanaf de geboorte van de heraldiek , aan het einde van de centrale middeleeuwen , wordt het zilvermetaal verward met het staal van het schild , dat wil zeggen een afwezigheid van kleur. Lancelot , omdat zijn vader onbekend is, is de "ridder van de blanke armen". Deze geboorte haalt hem uit de familieruzies die de ordalische strijd beslecht en maakt hem kandidaat voor de titel van "kampioen van God", uiteindelijk gewonnen door Perceval . Het oordeel van God kan hem alleen maar de overwinning geven, die hij telkens behaalt zolang hij niet handelt uit passie voor een aards belang ^{[ ref. gewenst]} .

De standaard van de Maagd bij de kroning van de "  mooie dolfijn ". "Hij had in de problemen gezeten, het was volkomen terecht dat hij vereerd was" ^{[ 24 ]} .

Deze uitdrukking van verhevenheid boven de menselijke conditie wordt gevonden in ^het hermelijnbont , gereserveerd voor ^de geestelijkheid ^. Het staat afgebeeld op het wapen van het koninkrijk Jeruzalem, dat de gewone regels overtreedt door een goudpatroon op zilver te plaatsen .

Dit is de keuze die Jeanne d'Arc in 1429 maakte voor haar banier. In opdracht van de stem die ze toeschreef aan de heilige Margaretha en de heilige Catharina , liet ze een schilder uit Tours een witte standaard maken waarop in het midden God verschijnt die de bol vasthoudt omringd door twee engelen ^{[ 24 ]} , de standaard van de "Koning van de hemel" ” ^{[ 24 ]} . Op advies van geestelijken ^{[ 24 ]} is op de zijkant het Franciscaanse motto "Jezus Maria" gegraveerd ^{[ 26 ]}. Omdat God verondersteld wordt de Franse partij te steunen, is het fleurdelysed in goud ^{[ 26 ]} .

Koninklijk commandoteken

Op tunieken en standaarden werd het witte kruis van Sint-Michiel het symbool van het Franse leger en bleef dat tot de revolutie .

de1 oktober ¹⁵⁴⁴, François I ^er , die lessen trekt uit de slag bij Cérisoles , voert een hervorming van de infanterie door door de lading van kolonel-generaal te creëren onder het enige bevel waarvan alle openhartige compagnieën ^{[ 27 ]} zijn geplaatst , die aan de zijkanten waren van de Cent-Suisses en garnizoenstroepen , de enige infanterie -eenheden (de Schotse Garde en bereden ordonnantiecompagnieën ) . Ze bestonden uit dienstplichtigen die door de milities waren ingelijfdgemeentelijk en ter beschikking gesteld aan de koning in ruil voor een grote vrijstelling voor zijn soldaten. Als zodanig droegen deze "  bands  " hun eigen spandoeken.

Coligny voegt aan zijn functie van kolonel-generaal toe , die koning Hendrik II hem toevertrouwt met de29 april 1547, dat van het aanstellen van compagnieskapiteins ^{[ 27 ]} . Vervolgens richtte hij twee "  ^{kolonelcompagnieën} " op, die volledig werden gerekruteerd en geleid door ^zijn luitenants ^. In 1552 volgde Andelot zijn oudste admiraal op en voerde een reorganisatie door die in 1558, door middel van een door Montluc uitgeoefende tussenpersoon, resulteerde in de oprichting van regimenten ^{[ 27 ]} . Dit zijn administratieve tanks die zich verzamelen achter een kolonelcompagnie onder bevel van een luitenant-kolonel ^{[27 ]} een aantal krijgsbendes variërend naar gelang het moment, waarvan de slagorde werd aangepast aan de omstandigheden. De bands behielden hun vaandels, oorspronkelijk de geordende vlaggen van de regimenten, en de compagnieën van de kolonels, of eerste compagnieën, wapperden met een witte vlag ^{[ 27 ]} , de vlag van de kolonel.

In tegenstelling tot cavalerieregimenten , die onder Lodewijk XIV meestal een gouden zonnemotief zouden aannemen, adopteerden de linietroepregimenten allemaal het witte kruis, dat, samen met de geheel witte vlag van hun kolonels, hun enige gemeenschappelijke punt is.

• 

  Vlag van het Picardische regiment gemaakt in 1558 uit de banden van Picardië .

• 

  Vlag van het Champagne-regiment opgericht in 1558.

• 

  Vlag van het Gardes Navarraises-regiment , opgericht in 1563 uit de bendes van Guyenne .

• 

  Vlag van het Franse Guards-regiment opgericht in 1563.

• 

  Vlag van het Piemonte-regiment dat in 1569 werd opgericht om de soldaten van de bendes van Picardië "buiten de bergen" samen te brengen die vochten in de Italiaanse oorlogen .

• 

  Vlag van het Normandische regiment dat in 1616 werd gecreëerd uit de Normandische banden .

• 

  Vlag van het Régiment d'Auvergne gemaakt in 1635 uit het hertogdom Auvergne .

• 

  La Sarre-regiment .

• 

  King's Regiment van 1663 tot 1757.

• 

  King's Regiment van 1757 tot 1791.

• 

  Koninginne Regiment .

witte pluim

Wit is de kleur die traditioneel wordt geassocieerd met de Franse monarchie, zozeer zelfs dat het na de revolutie het traditionele monarchisme zal belichamen. Deze vereniging dateert pas van het einde van de 16e ^eeuw  , hoewel ze een reeks oudere tradities voortzet. Het komt voort uit de adoptie door Henri IV van de witte sjaal en de beroemde witte pluim als een onderscheidend teken van de koninklijke legers in tegenstelling tot die, rood of groen, van de Spanjaarden en de Lotharingen . Hij was eigenlijk de kleur van de Hugenotenpartij, waartoe hij behoorde vóór zijn troonsbestijging, die van Frankrijk. Zijn opvolgers zullen ervoor zorgen deze protestantse oorsprong het zwijgen op te leggen om integendeel het katholieke karakter ervan te benadrukken ^{[ 28 ]} .

Na de godsdienstoorlogen en het besluit van Hendrik IV om Hugenotenwit als strijdkleur te gebruiken, werden de sjaal en vervolgens de witte vlag de symbolen van het koninkrijk Frankrijk. Wit was meer specifiek de kleur van het militaire bevel, waarbij officieren meer opvallende sjerpen hadden om door hun mannen te worden opgemerkt. De kolonels van de regimenten hadden witte vlaggen met een wit kruis (aanpassing van de ordevlaggen van hun eenheid waarbij de gekleurde kwartieren werden vervangen door witte kwartieren). Opperbevelhebber van de legers, de koning werd vergezeld door een witte vlag op de slagvelden. Wit was dus van Henri IV tot 1790 de kleur van de koninklijke vlag ^{[ 29 ]}De opvolgers van Henri IV, strijdend tegen het religieuze particularisme van de protestanten, legden deze oorsprong het zwijgen op om wit een nieuwe betekenis te geven. De nederige en zuivere kleur van de Hugenoten werd zo vervangen door die van de Maagd Maria, onder wiens bescherming Lodewijk XIII het koninkrijk plaatste ^{[ 28 ]}

• 

  Modern Koninklijk Wapen van Frankrijk (uit de Renaissance ).

• 

  Vlag van de schepen waarop de koning vaart vanaf Lodewijk XIV .

• 

  Vlag van Franse zeetroepen van de 17e ^eeuw  tot 1790.

• 

  Banier gevlogen in aanwezigheid van de koning, een wit frontvizier wordt gebruikt.

• 

  Vlag van Nieuw-Frankrijk ^{[ref. nodig]} .

• 

  Voorbeeld van een royalistische vlag die tijdens de revolutie werd gebruikt.

• 

  Vlag van het Vendée- regiment .

• 

  Vlag gebruikt van 1814 tot 1830, tijdens de restauratie ^{[ 30 ] , [ 31 ] , [ 32 ]} .

• 

  Vlag gebruikt van 1814 tot 1830 in aanwezigheid van de koning of de koninklijke familie ^{[ 33 ]} .

• 

  Een type witte vlag van het Koninkrijk Frankrijk dat tijdens de Restauratie werd gebruikt, zoals te zien is op het schilderij van Louis-François Lejeune dat de binnenkomst van Karel X in Parijs voorstelt via de Barrière de la Vilette, na zijn kroning in 1825 ^{[ 34 ]} .

• 

  Een witte vlag gebruikt van 1814 tot 1830, tijdens de Restauratie ^{[ 34 ]} .

moderne marinevlag

Wit, een militaire kleur, werd vanaf 1638 gereserveerd voor oorlogsschepen van de Royal Navy . De galeien gebruikten rode vlaggen. Koopvaardijschepen moesten het doen met blauwe vlaggen met een wit kruis, toen nog 'oude vlag van Frankrijk' genoemd. Het is een van deze oude paviljoens, gevlogen door de boot van Samuel de Champlain die de vlag van Quebec heeft voortgebracht .

Geboorte van de vlag: de associatie van de drie kleuren

 Het gebruik van een vlag om een ​​natie als Frankrijk te vertegenwoordigen bestond niet vóór de 19e ^eeuw .

Er zijn spandoeken die door legers worden gebruikt als verzamelborden voor ridders en strijders van dezelfde clan (territoriale omschrijving van militaire mobilisatie van een provincie, baronie, stad, bisdom, abdij). Ze hebben een vorm en kleuren die ontleend zijn aan het wapen van de graaf of de stad.

De kleuren van Parijs

In het midden van de 14e  eeuw keurde Étienne Marcel ⁽ een rijke manufacturier die provoost van de kooplieden van Parijs werd) blauw en rood als kleuren goed, die vervolgens het kenmerk werden van zijn aanhangers en van de Échevinage ^{[ 35 ]} . Als meester van de hoofdstad profiteerde hij van de gevangenschap van koning Jan de Goede om te proberen eenzijdig hervormingen op te leggen aan de Dauphin Charles . Op 22 februari 1358 bestormde hij het koninklijk paleis op het Ile de la Cité.met zijn mannen, die onder zijn ogen twee maarschalken van de Dauphin afslachtten; Marcel zette toen zijn blauw-rode kap op het hoofd van de jonge regent die zijn gijzelaar was geworden. Na de dood van de provoost versmolten het blauw en het rood met de kleuren van het Parijse wapenschild , gewijzigd door de koning (de fleurdelysé-chef definitief geplaatst boven het zilveren schip uit het zegel van 1426) ^{[ 35 ]} .

• 

  Slachting van de adviseurs van de Dauphin door Parijse relschoppers die blauwe en rode kapjes droegen.

• 

  Verlichting van het wapen van Parijs ( ^16e eeuw  ).

Kroning van Philippe-Auguste , uit de Grandes Chroniques de France door Karel V , 14e ^eeuw  , die de geschiedenis van de koningen van Frankrijk volgt. De verlichtingen hebben een driekleurige rand.

Een kenmerk van Île-de-France-producties uit  de 14e ^eeuw

Veel manuscripten bevatten miniaturen met een driekleurige lijst, kenmerkend voor producties van Île-de-France in de ^14e eeuw  . De drie bijbehorende kleuren zijn sinds de middeleeuwen ook de kleuren van de koning van Frankrijk.

Het perkament De decennia van Livius ^{[ 36 ]} , vertaald door Pierre Bersuire en geïllustreerd door het atelier van de "Meester van de bosjes" in het midden van de ^14e eeuw  , vertelt het verhaal van Rome . Dit is de vertaling van Livius die Jean le Bon toevertrouwde aan Bersuire, prior van Saint-Éloi in Parijs, en die hij uitvoerde van 1352 tot 1359. Het manuscript bevat 109 miniaturen waarvan de driekleurige omlijsting kenmerkend is voor de producties van Île-de-France uit de 14e ^eeuw eeuw. Ze passen min of meer goed bij de tekst en geven in feite een beeld van de toenmalige Franse samenleving. Inderdaad, de soorten kleding en harnassen zijn kenmerkend voor het bewind van Karel V (1364-1380).

Het wapenschild van het Koninkrijk van Frankrijk dat tot de Revolutie wordt gebruikt . Het wapen van Navarra is daar verschenen sinds Henri, koning van Navarra , koning van Frankrijk was geworden onder de naam Henri IV .

De kleuren van de koning van Frankrijk sinds de Middeleeuwen

Verschillende koningen van Frankrijk gebruikten het bijbehorende blauw, wit en rood in hun livrei. Dit is bijvoorbeeld het geval bij Karel V of Karel IX . Anderen, zoals Charles VII , gebruikten combinaties in de buurt van deze waarbij groen blauw vervangt. Vanaf Hendrik IV (1589-1610) was het huispersoneel dat onder het gezag van de koning van Frankrijk stond, gekleed in een witte livrei versierd met blauw en rood. De Gardes-Françaises , opgericht om de veiligheid van de koning te waarborgen, hadden inderdaad de drie kleuren op hun uniform en het embleem van hun regiment overgenomen. Ze behielden ze na de revolutie en werden de Nationale Garde .

Henri IV had zelfs de drie kleuren (blauw, wit, rood) aanbevolen aan de ambassadeurs van de nieuwe onafhankelijke Provinciën , die er hun vlag van maakten. Rood werd aanvankelijk echter vervangen door oranje, de kleur van het Huis van Oranje , voordat het weer opdook tussen de Nederlandse kleuren.

Vanaf Hendrik IV droeg elke vorst van de Bourbon-dynastie de titel "  Koning van Frankrijk en Navarra  " en gebruikte een halfblauw en rood schild met de armen van de twee koninkrijken.

Overzeese kleuren

• 

  Ordnance-vlag van het Poitou-regiment gemaakt in 1616 en toegewezen van 1665 tot 1682 in West-Indië .

• 

  Vlag van de Compagnies franches de la marine van 1690 tot 1761.

De kleuren van Nieuw-Frankrijk in Noord-Amerika

• 

  De vlag is speciaal ontwikkeld voor de verdedigingsmissie van Nieuw-Frankrijk , uitgevoerd van 1665 tot 1671 door een eenheid gevormd uit het regiment van Carignan-Sallières .

• 

  Voormalige vlag van Acadia .

• 

  Voormalige vlag van Frans Louisiana .

• 

  Vlag van Acadie aangenomen door de Acadians op 15 augustus 1884 tijdens een Nationale Conventie in Miscouche.

Aan het einde van de 18e  eeuw droegen Britse soldaten en Amerikaanse milities een zwarte kokarde, met name tegen de Franse verdedigers van Canada tijdens de ^Zevenjarige Oorlog . Met de Onafhankelijkheidsverklaring van de Verenigde Staten behielden de opstandelingen dezelfde kokarde, maar bij de aankomst in 1780 van de troepen van Rochambeau die de witte kokarde gebruikten, werd met Washington overeengekomen dat de geallieerde troepen een zwarte en witte kokardezouden dragen.

Volgens Michel Pastoureau vertegenwoordigden blauw en rood tot 1789 slechts marginaal de stad Parijs, waarvoor rood en gebruind (roodbruin) veel meer werd gebruikt. De combinatie van blauw met wit en rood was weer in de gunst gekomen sinds Frankrijk de Verenigde Staten had geholpen onafhankelijk te worden (waarbij de kleuren van de nieuwe natie het overnamen van die van Groot-Brittannië ). Vanaf de jaren 1770 droegen alle aanhangers van de zaak van de vrijheden in Frankrijk en Europa de driekleur, net als aan het hof.

Een eeuw later werden de insignes van Britse vliegtuigen gekopieerd van de Franse medaillons (waarbij de kleuren werden omgekeerd), terwijl de vlaggen van New York ^{[ 37 ]} en van bepaalde staten werden geïnspireerd door de driekleur van Frankrijk.

De geboorte van de Franse vlag blijft echter een slecht bestudeerd en controversieel onderwerp ^{[ 38 ]} .

Constitutionele monarchie , Republiek, 1e ^keizerrijk

De revolutionaire rondellen

• 

  Frygische muts met de driekleurige kokarde .

• 

  Schutter van de Nationale Garde, 1791.

• 

  Vlag van de stad Parijs .

• 

  Federatiedag,14 juli 1790, op de Champ-de-Mars .

Op zondag12 juli 1789, in de tuinen van het Palais-Royal , nam Camille Desmoulins een groen blad en stopte het in zijn hoed. Hij drong er bij de menigte op aan hetzelfde te doen: dit gebaar betekende een algemene mobilisatie. Al snel besefte men dat groen de kleur was van de zeer impopulaire Comte d'Artois (toekomstige Charles X ) en mensen haastten zich om de groene kokardes te vervangen door kokardes van verschillende kleuren, vaak wit of rood. Na de bestorming van de Bastille werden de blauwe en rode kokardes populair omdat ze die van de stadswacht van Parijs waren. Er is ook gezegd dat twee Franse Gardewaren triomfantelijk door Parijs gedragen omdat ze als eerste de Bastille waren binnengegaan: hun uniform was driekleurig.

Tijdens de revolutie droegen de strijders van Parijs een blauwe en rode kokarde, de kleuren van de stad. Enkele dagen na de bestorming van de Bastille kreeg La Fayette het idee om wit (destijds een symbool van het koninkrijk Frankrijk) te integreren in deze kokarde, wat meteen een groot succes was. Het is mogelijk dat La Fayette, die net aan de kant van de Amerikaanse opstandelingen had gevochten, in de drie kleuren een herinnering zag aan de Amerikaanse kokarde waarmee hij had gevochten. Op vrijdag 17 juli 1789 ging Lodewijk XVI naar het Stadhuis in Parijs.waar hij midden in de gewapende revolutie de driekleurige kokarde ontving. Het is mogelijk dat de vereniging van blauw-rood en wit op deze dag de erkenning door de koning van de Parijse stadswacht betekende als een officieel erkende eenheid van de strijdkrachten van Frankrijk.

De kleuren blauw, wit, rood werden in Frankrijk al lang samen of afzonderlijk gebruikt als symbool van het staatsgezag. Maar een kokarde was slechts een teken dat men tot een militaire eenheid behoorde: het was nog geen nationaal embleem.

De drie kleuren blauw, wit, rood zijn de dominante kleuren van de meeste vlaggen van de nationale wacht van Parijs in 1789 ^{[ 39 ]} .

In de teksten van 1789 wordt wit niet aangeduid als de kleur van de koning maar als de kleur van Frankrijk of het koninkrijk. Pas later werd naar deze kleur verwezen als de kleuren van de koning (de kleur van het koninkrijk is die van de koning). Wit werd beschouwd als de Franse kleur en niet die van de koning, het bewijs is dat de Republiek er in 1792 niet eens aan dacht om wit uit de drie kleuren te verwijderen. ^{[ref. noodzakelijk]}

De Nationale Vergadering besloot in haar decreet van 20 maart 1790 dat "wanneer de gemeenteambtenaren in functie zijn, zij als onderscheidend kenmerk een sjaal zullen dragen in de drie kleuren van de natie: blauw, rood en wit" ^{[ 40 ]} .

De driekleurige spandoeken

De kokarde gaf spontaan aanleiding tot driekleurige vlaggen, meestal met horizontale strepen, zoals die wit-rood-blauw boven de tribune van het Fête de la Fédération op14 juli 1790.

• 

  Revolutionaire vlag voor Federatiedag .

• 

  Revolutionaire vlag voor de executie van Lodewijk XVI .

• 

  Revolutionaire Vlag voor de Dag van het Opperwezen .

De eerste twee driekleurige marinevlaggen

Bepaalde informatie in dit artikel of deze sectie zou beter gelinkt kunnen worden aan de bronnen vermeld in de secties "Bibliografie", "Bronnen" of "Externe links" (December 2016).

U kunt de verifieerbaarheid verbeteren door deze informatie te associëren met referenties door middel van voetnoten .

Zelfportret van Jacques-Louis David (1794) - Louvre, Parijs.

In 1765 hadden civiele reders officieel het recht verkregen om op hun schepen de witte vlag van de koning (die van oorlogsschepen) te voeren in plaats van hun vele blauw-witte vlaggen; zo konden alle gebouwen - koopvaardij of militair - dezelfde nationale vlag dragen ^{[ 41 ]} .

De driekleur is ontstaan ​​uit een incident. de16 september 1790, een squadron zou vanuit Brest vertrekken richting Saint-Domingue , om een ​​opstand van slaven neer te slaan die vrijheid eisten. Maar de matrozen, in een revolutionaire geest, weigerden te gehoorzamen en gingen zelfs zo ver dat ze de witte vlag die op hun schepen wapperde aanvechten, waarbij ze dreigden in opstand te komen omdat de nationale vlag van 1790 te veel ruimte gaf aan het uniform van hun officieren (de witte één) en te weinig van hen (de blauwe outfit met een rode riem). De Nationale Grondwetgevende Vergaderingwerd in beslag genomen en onderzocht of er al dan niet een nieuw nationaal paviljoen moest worden opgericht. Traditionalisten wilden de witte vlag behouden die geworteld was in de maritieme geschiedenis en weigerden de Nederlandse driekleur te kopiëren met drie driekleurige maar horizontale strepen. ^{[ref. noodzakelijk]}

La Mortella-toren met 1e ^nationaal  paviljoen

Baron Jacques-Francois de Menou (toekomstige generaal Abdallah Menou) verdedigde het idee om een ​​nieuwe driekleurige vlag aan te nemen, en de markies de Mirabeau steunde in principe de keuze van wat werd beschouwd als de nieuwe nationale kleuren en die van de vrijheid.

1e nationale ^vlag  : de Achille (links) en de Vengeur du Peuple (rechts) met de HMS  Brunswick tijdens de slag om Prairial jaar II . ( Nicholas Pocock , Nationaal Scheepvaartmuseum )

De driekleurenvlag verscheen aan de legers op initiatief van graaf Henri de Virieu , vertegenwoordiger van de adel van Dauphiné in de Staten-Generaal. Hij stelde voor aan de Nationale Assemblee, de20 oktober 1790, om de maritieme vlag te laden met een blauw, wit, rood karton zodat "de kleur die de zwier van Hendrik IV was, zich voegde bij die van de heroverde vrijheid"; in zijn kielzog stelde de hertog van Choiseul-Praslin voor om een ​​soortgelijke stropdas aan de vlaggen van het leger te hangen ^{[ 42 ]} .

de21 oktober, besloot de Algemene Vergadering dat de nationale vlag wit zou zijn met een driekleurig kwart (de details werden doorverwezen naar de maritieme commissie). De bestelling van24 oktober 1790gemaakt: 1°) een boegsprietvlag (voor officiële plechtigheden, aan de voorkant van oorlogsschepen) met drie verticale rode, witte en blauwe strepen, 2°) een gewone hekvlag; de laatste was wit, de kleur van Frankrijk, en droeg een kanton met drie verticale banden van rood, wit en blauw. Het rechthoekige kanton werd aan de binnenkant omgeven door een witte rand en aan de buitenkant begrensd door een blauwe rand bij de schacht en rood naar het drijvende deel toe; deze tweede rand was bedoeld om de twee witte delen van het paviljoen van elkaar te scheiden ^{[ 41 ]} . Het is het eerste driekleurige nationale embleem.

Er wordt een tweede driekleurige nationale vlag aangenomen15 februari 1794(decreet van 27 pluviôse jaar II ) dat de huidige opstelling "blauw aan de mast, wit in het midden en rood drijvend" was bedacht. De vergadering droeg de grote nationale schilder Jacques-Louis David op om "de natie de tekeningen van het nieuwe paviljoen te bezorgen" . Deze vlagwijziging werd van kracht op schepen van20 mei 1794( 1e ^{weiland [}  43 ^{] )} .

• 

  Pavillon de Beaupré aangenomen door de grondwetgevende vergadering , de24 oktober 1790.

• 

  1e ^nationale  vlag aangenomen door de Grondwetgevende Vergadering , de24 oktober 1790.

• 

  2e ^nationale  vlag aangenomen door de Conventie , de15 februari 1794.

De marinevlag werd toen aangenomen als de nationale vlag; hij werd geïnstalleerd in het Tuilerieënpaleis toen de Eerste Consul Bonaparte er zijn intrek nam19 februari 1800^{[ 44 ]} .

Militaire vlaggen en Napoleontische standaardisatie

De verdeling van de adelaars (1810), Jacques-Louis David.

De vlaggen van het leger uit 1791, zoals die van de nationale garde uit 1789 (aangeboden door de arrondissementen van Parijs), dragen de drie kleuren, maar op verschillende grillige manieren volgens de gewoonte van die tijd. Zo zwaaide Napoleon Bonaparte tijdens de Slag om de Pont d'Arcole met een witte standaard met een gouden fasces van de lictor in het midden en vier blauwe en rode ruiten in de hoeken. Deze variëteit sluit aan bij de traditie van vlaggen. Het is zichtbaar vanaf de oorsprong (een kokarde, waarvan de kleuren op verschillende manieren over elkaar heen waren gelegd en niet in een uniforme volgorde waren samengevoegd).

Onder Napoleon I hadden de ^vlaggen van de regimenten vaak een wit kruis in rood, blauw of groen. De ontwerpen varieerden van regiment tot regiment.

Een eerste standaardisatie van regimentsvlaggen dateert uit 1804: wit vierkant op de punt in het midden en afwisselend blauwe en rode driehoeken in de hoeken, gouden inscripties in het midden. Ze droegen de naam adelaars , verwijzend naar de imitaties uit het Romeinse rijk die de staf bekroonden.

Het ontwerp met verticale strepen van de vlaggen is overgenomen voor de vlaggen van het leger in 1812, met gouden inscripties op het wit.

• 

  Voorbeeld van een regimentsvlag die van kracht was tussen 1804 en 1812. Hier de keizerlijke garde.

• 

  Op de achterkant het motto van de Grande Armée en de eenheid.

Hoe de driekleurige banner zichzelf opdrong

Wapen van Frankrijk onder het regime van de Julimonarchie .

Ondanks het feit dat het leger en een groot deel van het land aarzelden om de driekleur ^{[ 45 ]} op te geven , herstelde de Restauratie in 1814 de witte vlag .

In 1793 vervingen de zogenaamde nationale kleuren (donkerblauw, wit en rood) het uniform van de linie-infanterie. Willen breken met Napoleontische herinneringen, Lodewijk XVIII, de15 juli 1815onderdrukt de regimenten, creëert departementale legioenen die hij in het wit kleedt en schaft de dienstplicht af. De bestelling van23 oktober 1820transformeert de legioenen in 60 regimenten linie en 20 licht en geeft de infanterist de blauwe jas terug. Met een blauwe broek vecht de infanterie in Spanje en Morea. In 1829 werd de rode broek geadopteerd om in 1830 in Algiers te landen.Louis-Philippe , die vocht bij Valmy en Jemappes , herstelde de driekleurenvlag (evenals de kokarde) in 1830 onder de Julimonarchie . De schacht is versierd met een haan .

"  Scène van juli 1830  " door Léon Cogniet ( Musée des Beaux-Arts d'Orléans ).

De revolutie van 1848 leunde even voor de rode vlag , verwijzend naar de rode vlag die door de nationale garde werd gehesen in het geval van de instelling van de staat van beleg , een uitvinding van de Franse Revolutie. Het rode vlagteken van de staat van beleg werd gebruikt17 juli 1791toen de Nationale Garde het vuur opende op een demonstratie op de Champ de Mars . Het vlagsymbool van de onderdrukking van het opstandige volk wordt door deze als embleem overgenomen. Deze omkering van de betekenis van de rode vlag maakt deel uit van een klassiek proces van het creëren en toe-eigenen van symbolen. De groep of bevolking in kwestie neemt als embleem het symbool zelf van haar onderdrukking. De rode vlag werd later gekozen door degenen die zich verzetten tegen de staatsgreep van 1851 , vervolgens door de Commune van Parijs in 1871 en door de bolsjewieken tijdens de revolutie van 1917 .

De dichter Lamartine (geboren op de dag dat de nieuwe vlag werd aangenomen) legde echter de driekleurenvlag op als de vlag van de Tweede Republiek als gevolg van de revolutie van 1848. In een toespraak tot de menigte in 1848 verdedigde de dichter de blauwe vlag- blanc-rouge, met het argument dat hij "om de wereld cirkelde met de Republiek en het rijk, terwijl de rode vlag alleen in het bloed van de mensen om de Champ-de-Mars cirkelde". De haan die de staf siert, wordt verlaten voor de speerpunt, die sindsdien altijd is gebruikt.

Vlaggen planten in Madagaskar .

In 1873 mislukte de terugkeer naar het koningschap vanwege de onverzoenlijke weigering van de legitimistische troonpretendent van Frankrijk, Henri d'Artois , Comte de Chambord, om de driekleur te aanvaarden. Integendeel, hij eiste een terugkeer naar de witte vlag van het ancien régime . Door het manifest van de witte vlag van5 juli 1871herhaald per brief op23 oktober 1873, weigert hij de witte vlag op te geven voor de driekleurenvlag, erfgoed van de revolutie , waarmee hij de hoop op een snel monarchaal herstel verpest ( "Henry V kan de witte vlag van Henri IV niet opgeven" ). Charles Maurras zal later schrijven: “hij was eerder een priester en paus van het koningschap dan een koning. In de Vendée , een regio met een royalistische (legitimistische) traditie, duurde het tot 1916 voordat de driekleurenvlag werd toegestaan ​​op het terrein van kerken (zie Sacred Union en Claire Ferchaud ).

• 

  HFE Philippoteaux: Lamartine duwt de rode vlag terug bij het gemeentehuis, de25 februari 1848.

• 

  De komst van Louis-Philippe I , ^voor het stadhuis van Parijs, op31 juli 1830.

• 

  La Fayette knuffelt de hertog van Orléans op het balkon van het stadhuis.

• 

  ^Lodewijk -Philippe I.

• 

  Henri d'Artois , graaf van Chambord (1820-1883).

Evolutie van vlaggen en lodges

Naam politiek regime	Periode	nationale vlag	nationaal paviljoen	vlaggenmast	Grondwettelijke wetten en decreten
Royalty	12e  eeuw - 17e eeuw _	Er is geen nationale vlag, maar een koninklijk wapen dat dient als merkteken op alles wat koninklijk is (gebouwen, publicaties, zegels, munten, enz.) met een moderne vorm die slechts drie fleur-de-lys heeft op een achtergrond van d ' azuur. Elk regiment heeft zijn eigen vaandels, vlaggen en getekende livreien die de kleuren ervan overnemen.		onverschillig
	17e eeuw  -1790	In het leger leggen de generale bazen zich in de praktijk op rond de witte vlag. De kolonels van de regimenten gebruiken witte vlaggen met witte kruizen. De marine heeft een vlag die bestaat uit de koninklijke wapens gedragen door twee engelen, anders dan die van de koopvaardij.
Constitutionele monarchie	1790 –10 augustus 1792	Het gebruik van een nationale vlag bestaat nog niet	Eerste nationale paviljoen: Boegspriet Paviljoen:		Decreet van 21-23 oktober 1790: De marinevlag zal de drie nationale kleuren dragen, volgens de bepalingen en de vorm die de Nationale Assemblee opdraagt ​​aan haar marinecommissie om haar voor te stellen. Besluit van de grondwetgevende vergadering van 24-31 oktober 1790 : ligt vast de rangschikking van de kleuren in de verschillende paviljoens van de oorlogsschepen en de commerciële vaartuigen: de rode houdt de stok vast, de witte in het midden en de blauwe aan het einde [ 46 ] . Besluit van5 juli 1792 : kunst. 16 vereist dat alle mannen die in Frankrijk wonen of reizen de nationale kokarde dragen; elke andere kokarde wordt beschouwd als een teken van rebellie, en elke persoon die met opzet een teken van rebellie heeft aangebracht, wordt met de dood gestraft.
Eerste Republiek	22 september 1792-18 mei 1804	Er is geen nationale vlag			Decreet van 27 Pluviôse Jaar II (15 februari 1794): “De nationale vlag zal worden gevormd uit de drie nationale kleuren, gerangschikt in drie gelijke banden, verticaal geplaatst, zodat het blauw is bevestigd aan de stok van de vlag, het wit in het midden en het rood in de lucht zweeft . »
Eerste rijk	18 mei 1804-1812	De eerste nationale vlag heeft een groot wit vierkant dat op een punt is geplaatst en is opgesloten in blauw en rood.	Het nationale paviljoen blijft identiek aan het model uit 1794	Adelaar	1804, keizerlijke verordening die de vlaggen van alle regimenten standaardiseert.
Eerste rijk	1812-6 april 1814			Adelaar	1812 Keizerlijke verordening tot goedkeuring, voor de vlaggen van de regimenten, van het model van de nationale vlag van 1794.
Eerste restauratie	6 april 1814-1 maart 1815			lelie	Akte van de Voorlopige Regering van13 april 1814 "De Voorlopige Regering, gehoord het rapport van de Voorlopige Commissaris van het Departement van de Marine, decreten, de witte vlag en de witte kokarde zullen getoond worden op oorlogsschepen en op koopvaardijschepen. »
Honderd dagen	1 maart 1815-18 juni 1815			Adelaar	Besluit van9 maart 1815 : herstel van de driekleurenvlag. Decreet van 13-21 maart 1815 : afschaffing van de witte kokarde, de versiering van de Lelie, de bevelen van Saint-Louis, van de Heilige Geest en van Saint-Michel. Orders om de nationale kokarde en de driekleurenvlag te tonen. Decreet van 9-12 mei 1815 : iedereen die wordt veroordeeld voor het verwijderen van de driekleurenvlag die op een openbaar monument is geplaatst, wordt gestraft overeenkomstig art. 257 c. pen. (art. 4), en de gemeenten die zich niet verzetten tegen deze verwijdering zullen worden vervolgd in uitvoering van de wet van 10 verkopen. jaar 4, betreffende de verantwoordelijkheid van gemeenten (art. 5).
Tweede Restauratie (constitutionele monarchie)	8 juli 1815-2 augustus 1830			lelie	Wet van9 november 1815 : verklaart opruiend het verwijderen van de witte vlag en het dragen van kokardes zonder toestemming van de koning.
Julimonarchie (parlementaire monarchie)	9 augustus 1830-24 februari 1848			Gallische haan	Volgorde van1 augustus 1830 : herstel van de nationale kleuren. Artikel 67 van het Grondwettelijk Handvest van14 augustus 1830. - “Frankrijk herwint zijn kleuren. In de toekomst zal er geen andere kokarde gedragen worden dan de driekleurige kokarde”.
Tweede Republiek	24 februari 1848-5 maart 1848			Speerpunt	Decreet van 26 februari 1848: de driekleurenvlag is de nationale vlag en de kleuren zullen worden hersteld in de volgorde die door de Franse Republiek is aangenomen. Halte van28 februari 1848, ondertekend door de afgevaardigde van de Republiek bij de politie, Marc Caussidière  : "De blauw-rood-witte vlag moet onverwijld worden getoond op monumenten en openbare instellingen". Deze volgorde van kleuren is die van de Federation Day en Empire kokardes.
Tweede Republiek	5 maart 1848-2 december 1852			Speerpunt	Besluit van5 maart 1848 : “De vlag, evenals de nationale vlag, worden hersteld zoals ze waren vastgelegd door het decreet van de Nationale Conventie van 27 Pluviôse Jaar II... Bijgevolg zullen de drie nationale kleuren, gerangschikt in drie gelijke banden, in de toekomst , gerangschikt in de volgende volgorde: het blauw bevestigd aan de schacht, het wit in het midden en het rode zwevend aan het einde".
Tweede Keizerrijk	2 december 1852-1 maart 1871			Adelaar
Derde Republiek	4 september 1870-10 juli 1940			Speerpunt
Vichy-regime [ 47 ]	10 juli 1940-20 augustus 1944			Speerpunt
Voorlopige Regering van de Franse Republiek	2 juni 1944-13 oktober 1946			Speerpunt
Vierde Republiek	13 oktober 1946-27 september 1958			Speerpunt	Artikel 2 van de Grondwet . - “Het nationale embleem is de driekleurige vlag, blauw, wit, rood met drie verticale banden van gelijke afmetingen. »
Vijfde Republiek	Sinds28 september 1958			Speerpunt	Artikel 2 van de Grondwet . - "Het nationale embleem is de driekleurige vlag, blauw, wit, rood. » Merci de comprendre que le drapeau n'a jamais officiellement changé en 1974. cf chapitre suivant : Dimensions et couleurs

Regelgeving en gebruik

Hotel de la Marine , Parijs.

Een paviljoen wordt eerst gedefinieerd door de Constituerende Vergadering , vervolgens door het decreet van de Nationale Conventie van 27 Pluviôse Jaar II (15 februari 1794) ^{[ 48 ]} dat "het paviljoen verwijdert dat is afgekondigd door de Constituerende Vergadering" om een ​​nieuw paviljoen op te zetten. een gebaseerd, zo wordt gezegd, op de tekeningen van de schilder Jacques-Louis David ^{[ 49 ]} .
Artikel 2 bepaalt dat "De nationale vlag zal worden samengesteld uit de drie nationale kleuren, gerangschikt in drie gelijke banden, verticaal geplaatst, zodat het blauw is bevestigd aan de stok van de vlag, het wit in het midden en het rood zwevend in de melodieën. , dan“De boegsprietvlaggen en de gewone hekvlag zullen op dezelfde manier worden opgesteld, met inachtneming van de verhoudingen van de maten die door de gewoonte zijn vastgesteld. » en dat « De vlam zal eveneens worden gevormd uit de drie kleuren, waarvan een vijfde blauw, een vijfde wit en drie vijfde rood. » . Deze bepaling werd vervolgens bevestigd in de 19e eeuw ⁽  met name in 1836 door admiraal Duperré, minister van Marine), dwz voor de vlag: blauw 30%, wit 33%, rood 37%; en voor de vlam: blauw 20%, wit 20% en rood 60% ^{[ 50 ]} . Het grote paviljoen boven het voormalige Hôtel de la Marine , Place de la Concorde, is een maatstaf voor andere openbare gebouwen.

Kleuren

Geen van de wetten die de kleuren van de vlag definiëren, specificeert ooit de tinten. Sinds ten minste het Tweede Keizerrijk lijkt het echter ingeburgerd om een ​​"donkerblauw" te gebruiken, een marineblauw dat bijna middernachtblauw benadert, en zo wordt de nationale vlag weergegeven in de vlaggenalbums die sinds 1858 door de marine zijn gepubliceerd ^{[ 51 ]} zelfs als de eerste edities geen nuances specificeren ^{[ 52 ]} .
Sinds het einde van de 20e  eeuw gebruiken de onderhoudsdiensten van de legers de ^norm AFNOR NF X 08-002 ^{[ 53 ]}om de kleuren van de vlag in te stellen ^{[ 54 ]} . Deze kleuren zijn sinds 2009 aanwezig in de norm Nationale Defensiekleuren (NORMEDEF 0001) van het Ministerie van Defensie, die met name betrekking heeft op de kleur van artikelen waarvan de productie is verkregen door verven of bedrukken (inclusief textiel) ^{[ 55 ]} . Het roept, voor de kleuren van het "nationale symbool" op: de donkerblauwviolette A503 (wat overeenkomt met een "uitgestorven blauw" dat specifiek is voor de vlaggen en normen van de eenheden), de donkerblauwviolette A535 (die overeenkomt met de "donkerblauwe" vlag en vlag), witte A665 en fel rood-oranje A805.
In de laatste edities van deAlbum met nationale vlaggen en onderscheidende kenmerken uitgegeven door de hydrografische en oceanografische dienst van de marine ^{[ 56 ]} , deze kleuren zijn grofweg vertaald als, voor blauw, de tint Pantone 282 C, en voor rood, Pantone 186 C ^{[ 54 ] , [ 57 ] , [ N4 ]} .
Naast de onderhoudsdiensten van de legers verklaart een fabrikant van vlaggen, een voormalige leverancier van het Élysée-paleis , Pantone 281 te gebruiken voor blauw ^{[ 58 ]} .

Vergelijking tussen de normale vlag en de uitgedunde versie die veel werd gebruikt tussen 1974 en 2018.

In 1974 zorgde president Valéry Giscard d'Estaing voor een verandering van kleuren voor de formele gebruiken van de staat om het minder krijgshaftig te maken en om zijn toenadering tot Europa te tonen (hij had ook gevraagd om het ritme van La Marseillaise te vertragen ) ^{[ 59 ]} . Zo wordt het "donkerblauw" soms vervangen door een lichter blauw (om samen te smelten met dat van de Europese vlag ), en wordt het rood ook lichter ^{[ 60 ]} . Fabrikanten van vlaggen, vooral voor het ÉlyséeDeze verlichte variant, die destijds twee verschillende versies bood, heeft zich sindsdien wijd verspreid naar gemeentehuizen en andere openbare gebouwen ^{[ 58 ]} . Deze lichtere kleuren werden ook gebruikt bij het opstellen van het in 1999 ingevoerde grafische handvest voor overheidscommunicatie . Er wordt gespecificeerd dat het blauw Pantone Reflex Blue is (identiek aan dat van de Europese vlag) en dat het rood Pantone 032 ^{[ 61 ]} is . Dit handvest zal in 2020 worden vervangen, waarbij het nieuwe handvest kleuren gebruikt die dichter bij die van de originele vlag liggen (hoewel nog levendiger) ^{[ 62 ]}en voorafgaan aan de wil om alleen de normale versie van de vlag te gebruiken.

Inderdaad, vanaf eind 2018 besloot president Emmanuel Macron , aangemoedigd door de operationeel directeur van het Élysée Arnaud Jolens, om de verlichte versie niet meer te gebruiken voor zijn televisietoespraken. Vanafjuli 2020worden de normale kleuren van de vlaggen ingezet op alle gebouwen van het presidentschap ^{[ 63 ]} . Deze terugkeer naar klassieke kleuren, vooral tijdens de toespraken van het staatshoofd gedurende bijna drie jaar, bleef relatief onopgemerkt tot eind 2021 na de publicatie van een boek over de backstage van het Élysée ^{[ 64 ] , [ 65 ] , [ 66 ] , [ N5 ]} .

Dimensies

De verhoudingen van de nationale vlag hebben een verhouding van 2:3, zijnde 50% langer (de flap) dan hoog (het voorlijk) en de strepen van de drie kleuren zijn even breed.
De ceremoniële vlag is vierkant, waarbij de strepen van de drie kleuren even breed zijn. Het heeft franjes, gouden inscripties en een driekleurige stropdas met gouden franje.
De nationale vlag heeft ook verhoudingen van 2:3, maar de banden van de kleuren hebben een breedte van respectievelijk 30%, 33% en 37% van de flap (waardoor ze als gelijke afmetingen kunnen worden waargenomen wanneer de vlag in de wind wappert). ) ) ^{[ 57 ]} .

De vlag die wappert onder de Arc de Triomphe in Parijs is de grootste: hij is maat 1, dwz 9  m aan het voorlijk en 13,50  m aan de flap ^{[ 67 ]} . Een vlag van maat 2 is twee keer zo klein, een vlag van maat 13 dertien keer kleiner: dit is de meest gebruikte maat in administraties en legers. Zestien vlagmaten worden vermeld in de marine.

Vlag vaak gebruikt voor televisieoptredens.

Soms is op de Franse televisie de witte streep van de vlag achter een luidspreker aanzienlijk smaller dan de gekleurde strepen. Dit wordt gedaan om een ​​strakke kadrering te compenseren die anders alleen wit op het scherm zou tonen ^{[ 68 ] , [ 69 ]} (bijvoorbeeld tijdens toespraken van de president van de republiek).

Er is vaak verwarring tussen vlag en paviljoen. De vlag , een maritieme term, wordt altijd met een val "geslagen" en de drie kleuren hebben niet dezelfde breedte; de vlag kan permanent aan een paal worden bevestigd of aan een val worden geslagen en de drie kleuren hebben dezelfde breedte.

Wettelijk kader

oude teksten

Zie details van constitutionele wetten en decreten in de sectie over de evolutie van de vlag .

Teksten van kracht

De grondwetten van 1946 en 1958 ( artikel 2 ) formaliseren de driekleurige vlag als het nationale embleem van de Republiek.

Minachting

Sinds de wet op de binnenlandse veiligheid van 2003 wordt het beledigen van het volkslied of de driekleurenvlag  tijdens een door de overheid georganiseerde of gereguleerde demonstratie bestraft met een boete van € 7.500. Wanneer deze belediging wordt begaan in een vergadering, wordt ze bestraft met zes maanden gevangenisstraf en  een boete van € 7.500 ^{[ 70 ]} .

Sinds 2010 wordt met de geldboete voorzien voor de geldboeten van de 5e klasse gestraft het feit, wanneer het wordt gepleegd in omstandigheden ^die  de openbare orde kunnen verstoren en met de bedoeling de driekleurenvlag te beledigen:

• om het te vernietigen, te beschadigen of op een vernederende manier te gebruiken, op een openbare plaats of open voor het publiek;
• voor de auteur van dergelijke handelingen, zelfs gepleegd in een privé-ruimte, om de opname van beelden met betrekking tot hun opdracht uit te zenden of te laten uitzenden ^{[ 71 ]} .

Artikel L322-17 van de Code of Military Justice stelt minachting voor de vlag of het leger strafbaar, maar dit betreft alleen het leger ^{[ 72 ]} .

Protocol en etiquette

Deze regels zijn internationaal algemeen aanvaard. De driekleurige vlag wappert op alle openbare gebouwen. Traditioneel op de gevels van grote Franse stadhuizen, zweeft het naast de Europese en regionale vlaggen. De onderscheidingen worden hem teruggegeven volgens een zeer nauwkeurig ceremonieel. Wanneer de president van de republiek in het openbaar spreekt, wordt de Franse vlag vaak achter hem geplaatst. Afhankelijk van de omstandigheden is er ook de Europese vlag of de vlag van een ander land. Injanuari 2007, Jean-Louis Debré , voorzitter van de Nationale Assemblee, introduceerde de Franse vlag in de hemicycle, achter de zitstok. In de daaropvolgende maanden plaatste zijn opvolger, Bernard Accoyer , de toevoeging van de Europese vlag op de agenda van het bureau, wat verdeeldheid veroorzaakte ^{[ 73 ]} . Nicolas Sarkozy ^is de eerste Franse president die voor zijn officiële^{foto met de Europese vlag poseert .}

• 

  De Franse vlag op de gevel van een openbaar gebouw.

• 

  Gevel van de middelbare school Lalande in Bourg-en-Bresse .

• 

  Arc de Triomphe met de vlag van Frankrijk.

• 

  Driekleurige vlaggen op de gevel van het stadhuis van Montmorillon (Frankrijk).

• 

  Balkon van de prefectuur van Montpellier (Frankrijk).

• 

  De Amerikaanse en Franse presidenten, George W. Bush en Jacques Chirac .

Inzet bij officiële plechtigheden

De vlag wordt gehesen tijdens de meeste officiële ceremonies, civiel of militair, tijdens nationale herdenkingen. De Amerikaanse sopraan Jessye Norman , vaak gevraagd om op te treden tijdens openbare evenementen of ceremonies, vierde in juli 1989 de tweehonderdste verjaardag van de Franse Revolutie op de Place de la Concorde in Parijs door La Marseillaise te zingen , gedrapeerd in een jurk met Franse kleuren. vlag bedacht door avant-garde ontwerper Jean-Paul Goude .

begrafenis eer

Vlaggen halfstok

De vlag wordt naar de top van de mast gehesen en vervolgens neergelaten met het equivalent van de hoogte van de vlag (alsof de onzichtbare vlag van de overledene boven de vlag is bevestigd), als we de vlag laten zakken, doen we hetzelfde, c dat is om te zeggen dat de vlag naar de top wordt gehesen voordat deze wordt neergelaten. Binnen, met een vlaggenmast die te kort is om halfstok te laten hangen , of als de vlag wordt gedragen, is een lus van zwarte crêpe - een das - aan de bovenkant van de vlaggenmast bevestigd, waarvan de franjes naar de grond vallen.

Volgens artikel 47 van decreet nr. ^89-655  van13 september 1989met betrekking tot openbare ceremonies, voorrang, burgerlijke en militaire eer ^{[ 74 ]}  : “Als de president van de republiek sterft, gaan de vlaggen en standaarden van de legers in rouw; de schepen van de vloot laten hun vlag zakken”.

bleek

De zijde die aan de val is bevestigd (het voorlijk) bevindt zich aan het hoofdeinde van de kist en het kanton van eer boven de linkerschouder van de overledene.

Door circulaires nr. ³³⁸  van17 september 1965, nr. ⁴²³  van10 oktober 1957en nr. ⁷⁷⁵³⁰  van3 augustus 1977van het ministerie van Binnenlandse Zaken is het voorrecht om een ​​kist te bedekken met een driekleurig laken in plaats van het zwarte laken, als de familie de wens uitspreekt, verleend en voorbehouden aan soldaten die de kaart van de strijder of de kaart van de vrijwillige verzetsstrijder hebben .

Injuni 1999, werd een akkoord gegeven door de minister van Binnenlandse Zaken, Jean-Pierre Chevènement , voor de uitbreiding van dit voorrecht tot houders van de Medaille van Erkenning van de Natie ^{[ 75 ]} (ex. TRN). Daarnaast werd besloten om dezelfde eer toe te kennen aan voormalige weerspannige leden van de Gedwongen Arbeidsdienst (STO).

De familie van de overledene dient dit te melden bij de begrafenisondernemer die de driekleurige vlag op de kist en eventueel het kussen voor de versieringen zal plaatsen en plaatsen. Ze moet ook contact opnemen met de vereniging waarvan de overledene lid was, zodat deze een afvaardiging en de vaandeldrager stuurt.

Regeling

Toegang tot het Palais des Nations in Genève , het Europese hoofdkwartier van de Verenigde Naties .

De vlag van Frankrijk moet altijd op zijn kop worden gezet. ^[Hoe?] Het ondersteboven houden is een teken van angst (bijvoorbeeld op zee) of wordt beschouwd als een teken van gebrek aan respect.

• Aanwezigheid van twee vlaggen: op gekruiste palen bevindt de vlag die op de ereplaats staat zich rechts (links van de waarnemer). De andere vlag bevindt zich aan de linkerkant (rechts van de waarnemer).
• Drie vlaggen: de ereplaats is in het midden.
• Meer dan drie vlaggen: ze zijn gerangschikt in een enkele rij op afzonderlijke masten van gelijke hoogte. De ereplaats bevindt zich aan het einde van de rij, links van de waarnemer, en vervolgens de andere vlaggen in alfabetische volgorde van hun naam als ze dezelfde rang hebben (zie hieronder de rangorde) . Als de masten zo zijn opgesteld dat de middelste hoger is, wordt daar de erevlag gehesen. Hetzelfde geldt voor een gevel, een dak,  etc.

Er hangen nooit twee vlaggen boven elkaar aan dezelfde mast ^{[ 76 ]} .

Voorrangsorde

De driekleurige nationale vlag heeft voorrang op alle andere op het grondgebied van de Franse Republiek.

Grote eenheden hebben niet noodzakelijkerwijs voorrang: vlaggen van dezelfde rang hebben recht op dezelfde eretekens. Ze moeten dezelfde afmetingen hebben en op dezelfde hoogte worden gehesen.

Huidige vlaggen hebben altijd voorrang op historische vlaggen, ook op een specifieke historische locatie.

Afhankelijk van locatie

Vlaggen van het koor van de kathedraal Notre-Dame de Strasbourg ter gelegenheid van de verjaardag van de bevrijding van de stad.

• In een zaal of bij een vergadering: binnen of buiten dient de vlag op een geschikte hoogte aan de muur te worden bevestigd, achter of boven de voorzitter, spreker of meest geëerde plaats. De zijde die aan de val is bevestigd, bevindt zich links van de waarnemer of erboven; het kanton van eer bevindt zich links van de waarnemer, of de vlag nu horizontaal of verticaal wordt gehesen.
• Vastgebonden aan een paal: binnenshuis wordt de vlag meestal bevestigd aan een paal die op een voetstuk is geplaatst, op voldoende hoogte om te voorkomen dat hij de grond raakt. Dit geldt ook voor inzet in optochten.
• Aan de overkant van een straat of kamer: Boven een straat hangt de vlag in het midden. De kant die aan de val is bevestigd, bevindt zich bovenaan, het kanton van eer naar het noorden gericht in straten die van oost naar west lopen, en naar het oosten in straten die van noord naar zuid lopen. Boven een trottoir moet het kanton van eer naar de straat georiënteerd zijn.
• Op voertuigen: de vlag moet rechts van het voertuig worden geplaatst.
• Op de rompen: het is de keerzijde die aan stuurboordzijde moet verschijnen, en de voorzijde aan bakboordzijde, alsof het de rand van het zwaard was die als schacht fungeerde.
• Op kleding: als de vlag op de mouwen is genaaid, moet de achterkant op de rechtermouw verschijnen en de voorkant op de linkermouw (alsof het de voorkant van het lichaam was die als paal fungeerde).

De vaandeldragers

De vaandeldragers van veteranen en patriottische verenigingen in Straatsburg tijdens een ceremonie ter herdenking van de overwinning op de nazi's van8 mei 1945.

Er is een ere-diploma aan toonder dat wordt beheerst door een besluit van de30 januari 2003^{[ 77 ] , [ 78 ]} .

De vlag kan alleen door de vaandeldrager worden gekanteld (horizontaal geplaatst) tijdens het “  ringen der doden  ”, voor de president van de republiek en tijdens een katholieke mis, voor het Heilig Sacrament ^{[ 79 ]} .

Vlaggerelateerde evenementen en incidenten

de6 oktober 2001, tijdens een wedstrijd Frankrijk-Algerije in het Stade de France, werd La Marseillaise gefloten , in aanwezigheid van premier Lionel Jospin . Na dit incident werd het misdrijf van het beledigen van de driekleurige vlag of het volkslied opgenomen in artikel 433-5-1 van het Wetboek van Strafrecht door een wet van18 maart 2003met betrekking tot "interne veiligheid".

In Toulouse, na de overwinning van Algerije op Egypte in een wedstrijd die in Soedan werd gespeeld voor de WK-kwalificatiewedstrijden van 2010, werd de driekleurige vlag van het stadhuis afgebroken en vervangen door de Algerijnse vlag ^{[ 80 ]} .

Inmaart 2010, publiceerde het dagblad Métro een foto waarop een jonge man zijn billen afveegt met de driekleurige vlag. De regering besloot toen om de teksten die de beledigingen van de Franse vlag onderdrukken, aan te vullen: dit resulteerde in het decreet van de21 juli 2010(zie hierboven) zelfs privédaden bestraffen als de auteur ze openbaar verspreidt.

Na de aanslagen van 13 november 2015 in Frankrijk vraagt ​​de regering de burgers om hun huizen te versieren ter gelegenheid van het eerbetoon aan de slachtoffers van de Invalides op27 november.

Variaties op de driekleur: bijzondere gevallen

De kenmerken van de presidenten van de republiek

De presidentiële C6 van Nicolas Sarkozy.

Met merken bedoelen we de vlaggen op zee en de autowimpels van de presidenten van de republiek.

auto wimpels

Dit gedeelte is leeg, onvoldoende gedetailleerd of onvolledig. Uw hulp is welkom! Hoe doe je ?

Paviljoens op zee

Het bijzondere paviljoen ^{[ 81 ]} verschijnt voor het eerst met het decreet van de20 mei 1885die specificeert: “Het gebouw dat is opgericht door de president van de republiek heeft op de hoofdmast de vierkante vlag in de nationale kleuren, in het midden waarvan de beginletters in goud zijn geborduurd. Elk ander onderscheidend kenmerk wordt dan geretourneerd. De boot van de president van de republiek draagt ​​dezelfde vlag aan de voorkant en de nationale vlag aan de achtersteven”.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog sloeg Philippe Pétain aldus het wit van zijn persoonlijke vlag met zijn maarschalksstaf , versierd met een Francisque en zijn zeven maarschalkssterren overwinnend ^{[ 81 ]} . Maar de vlag van Frankrijk tijdens het Vichy-regime is de driekleur zonder enig specifiek onderscheidend kenmerk ^{[ 47 ]} .

"  Nationale Revolutie  "  : affiche uit 1940

Generaal de Gaulle koos ervoor om als symbool van Vrij Frankrijk de Franse vlag te nemen, versierd met een kruis van Lotharingen . Deze vlag is het symbool van het Franse verzet en de bevrijding . Het wordt later gebruikt als autovlag door Charles de Gaulle, als president van de republiek.

• 

  Privévlag van maarschalk Pétain, hoofd van de Franse staat (Vichy) .

• 

  Vlag van Vrij Frankrijk , dat later de privévlag van president Charles de Gaulle werd.

De geborduurde vlag "RF".

"RF" geborduurde vlag.

De Constitutionele Raad en het voorzitterschap van de Nationale Assemblee gebruiken een driekleurige vlag geborduurd met het nummer "RF" voor "Franse Republiek" ^{[ 82 ] , [ 83 ]} omgeven door een olijftak en een eikentak.

Franse legervlag

De volgende officiële documenten definiëren bepaalde toepassingen met betrekking tot vlaggen in het Franse leger:

• Circulaire 249/DEF/CEMM ^{[ 84 ]} van13 mei 2004definieert voor de marine aan de hand van de gemeenschappelijke teksten de eenheden die een vlag kunnen krijgen;
• Beslissing nr. ¹²³⁵⁰  /SGA/DPMA/SHD/DAT van 14 september 2007 heeft betrekking op de inscripties van namen van veldslagen op de vlaggen en standaarden van legertroepenkorpsen, de legergezondheidsdienst en de dienstessenties van legers ^{[ 85 ]}  ;
• een decreet van19 november 2004heeft betrekking op de toekenning van het opschrift "AFN 1952-1962" op de vlaggen en standaarden van de formaties van de legers en diensten ^{[ 86 ]} .

Landmacht

De zijvlag van 90  cm is het kenteken van alle traditionele Franse regimenten of eenheden ( infanterie , ingenieurs , seinen , militaire scholen ). Er is ook een norm van 64  cm per kant van kracht in de "  wapens te paard  " ( pantserwapens , cavalerie , artillerie , trein en uitrusting ) evenals in de lichte luchtvaart van het leger .

De vlag is samengesteld uit een  zijden schort  van 90 cm lang , verdeeld in 3 driekleurige banden, aan drie zijden omzoomd met een gouden rand van 5 cm , waarvan de vierde rand is bevestigd aan een houten paal van 2,11  m en een diameter van 32  mm . Aan de bovenkant is een cartouche met de letters RF bekroond door een verguld bronzen speerpunt  van 38 cm . De vlag draagt, in goud gegraveerd, op de voorzijde "Franse Republiek" en de naam van het regiment en op de achterzijde het motto "Honneur et patrie". In de boven- en onderhoek is het nummer van het regiment omgeven door een krans van eikenbladeren. Aan de bovenzijde van de schacht twee driekleurige banden van 90  cm lang bij 24  cm(omzoomd met een gouden rand van 8  cm ) de kroon opnemend en het nummer van het regiment vormen wat de das wordt genoemd. Hierop worden de versieringen en het voer gehangen dat de vlag ontvangt in naam van het hele regiment voor de actie van zijn mannen. Afhankelijk van het ontvangen nummer kan het personeel dan de fourragère (s) krijgen in de kleur van het lint van de medaille (s) (bijvoorbeeld de fourragère in de kleuren van het lint van het Croix de guerre 1914-1918 ). Buitenlandse onderscheidingen worden niet op de das maar op het kussen gedragen. Op de keerzijde, onder het motto "Honneur et Patrie" (de vlag van het Vreemdelingenlegioenis de enige die het opschrift "Eer en Loyaliteit" draagt ), de vlag, aanvankelijk blanco, ziet de geschiedenis van het regiment ingeschreven over de grote veldslagen waaraan het deelnam. Deze herinnering aan de rol die het regiment aan het front speelde, dwingt respect af bij de soldaten.

• Het regiment met de meeste inscripties op zijn vlag is dat van het 2nd ^Marine  Infantry Regiment . Het draagt ​​15 gevechtsnamen in zijn plooien, evenals de inscriptie AFN . .
• De enige vlag versierd met de Medal of Escapees is die van het 2nd ^Dragoon  Regiment .
• De vlag van het regiment infanterie-chars van de marine (RICM) is de meest gedecoreerde van het Franse leger met in totaal 18 citaten op bevel van het leger (waaronder één zonder onderscheiding). Het tweede is dat van het 3 ^e  buitenlandse infanterieregiment ( 3 ^e REI) met 16 militaire aanhalingen.
• Alleen het korps Chasseurs à pied heeft traditioneel slechts één vlag voor al zijn eenheden - wat overeenkomt met regimenten in ^de 21e  eeuw, maar met behoud van de traditionele naam "bataljon". Deze bataljons hebben echter elk een rechthoekige wimpel van 50  cm breed en 40  cm hoog. Het bewaken van de kleur van de jagers wordt beurtelings toevertrouwd aan elk bataljon voor een periode van een jaar.

• 

  Vlaggen van het 1e en ^2e buitenlandse ^regiment  .

• 

  Vlag van het front van het 2e  buitenlandse infanterieregiment (Nîmes, Frankrijk)^.

• 

  Vlag van het 2nd ^Foreign  Infantry Regiment (Nîmes, Frankrijk) terug.

• 

  Vlag van het 13e  Vreemdelingenlegioen demi-brigade (Djibouti, Afrika) front^.

• 

  Vlag van het front van het 51e  infanterieregiment (Mourmelon-le-Grand, Frankrijk)^.

• 

  Vlag van het 51ste  infanterieregiment (Mourmelon-le-Grand, Frankrijk) terug^.

• 

  Vlag van het 9th ^Infantry  Regiment, daarna van het 9th ^Parachute  Chasseur Regiment (Pamiers, Frankrijk) terug.

• 

  Vlag van het 19e  infanterieregiment (Brest, Frankrijk) terug^.

• 

  Vlag van het 21st ^Marine  Infantry Regiment (Fréjus, Frankrijk) terug.

• 

  Unieke vlag van Foot en Alpine Chasseurs.

Marine

Vlag van de Nationale Marine. Afmetingen 30/33/37 - Verhouding 2:3.

Op zee hebben Franse schepen, civiel of militair, sinds het Tweede Keizerrijk een nationale vlag getoond die enigszins verschilt van de vlag. De verhoudingen van de nationale kleuren van de Franse vlag zijn dan: 30/33/37. De blauwe streep is iets smaller dan de witte streep en de witte streep iets smaller dan de rode streep. Dus als ze zweven, lijken de drie banden gelijk ^{[ 87 ]} . Dit type ontwerp, dat een optisch effect corrigeert als gevolg van de beweging van de vlag of vlag, is te vinden in Scandinavië , Finland ( verschoven kruis ), Japan (oude vlaggen en marinevlag), Portugal, Bangladesh , Palau en Groenland .

Kleur ceremonie

Op zee wordt de nationale vlag permanent gehesen aan de vlaggenmast bij de achtersteven of in de achterste mast bij de hoorn.
Voor anker in een kermishaven of aan de kade wordt de nationale vlag gehesen aan de vlaggenmast op het achterschip. Aan de voorsteven (de boeg) wordt een kleinere vlag of herkenningsteken aan de boegspriet gehesen.
De kleuren kloppen van zonsopgang tot de plek waar we zijn en op zijn vroegst om 8 uur, tot zonsondergang en uiterlijk om 20 uur. De kleuren worden 's ochtends naar de vergadering gestuurd in aanwezigheid van alle bemanningsleden die ontdekken, in tegenstelling tot de andere legers waar men salueert. De avond,

Vlaggen van de Nationale Marine

Vlag van de vrije Franse zeestrijdkrachten .

Net als het leger heeft ook de nationale marine zijn vlaggen, negen in getal:

• 1e  gepantserd marinegeweerregiment (permanente kern voor onderscheidingen in Parijs ⁾
• Marine Fusilier Demi-Brigade (Marine Fusilier School)
• Marine kanonniers (marine-opleidingscentrum Saint-Mandrier)
• marine school
• Vloot Militaire School
• Marine Trainingscentrum van Brest
• Mos school
• Fleet Mechanic Apprentice School (Saint-Mandrier Naval Training Center)
• Bataljon mariene brandweerlieden uit Marseille

spandoek

Het onderste deel van de oriflamme kan recht zijn of de vorm van een slipjas hebben.

• 

  Driekleuren spandoek. Hier in Montpellier .

• 

  Straatsburg , vlag van de11 november 2012aan de Rijnopera .

• 

  Place de la Comédie , Montpellier,14 juli 2008.

Evocaties van de driekleurige vlag

Als onderdeel van de herdenkingen van de Eerste Wereldoorlog worden bepaalde bloemen die als symbolen worden gebruikt soms geassocieerd met de kleuren van de nationale vlag. Korenbloem voor blauw, lelie of madeliefje voor wit en klaproos voor rood ^{[ 88 ] , [ 89 ] , [ 90 ]} .

In andere officiële symbolen van de Franse Republiek

Wapenschild

Frankrijk heeft geen officieel wapen omdat het werd beschouwd als gerelateerd aan royalty's. Bij de ramen en balkons van openbare gebouwen zoals gemeentehuizen of prefecturen worden de vlaggen vaak ondersteund door een vaandeldrager, meestal versierd met een driekleurig wapen met het acroniem "RF" en palmbladeren.

• 

  Schild soms gebruikt als vaandeldrager.

• 

  Schild met de vlag van de ingang van de Senaat.

Driekleurige kokarde

Het bestaat uit de drie kleuren van de Franse vlag, met blauw in het midden, dan wit en rood aan de buitenkant. Rondellen van Britse vliegtuigen werden getekend met de Franse kleuren omgekeerd: rood-wit-blauw.

Net zoals de opstandelingen van 1789 driekleurige kokardes droegen, droeg de FFI van 1944 blauw-wit-rode armbanden.

• 

  Driekleurige kokarde.

• 

  Roundel van de Franse Marine Luchtvaartkunde .

driekleurige sjaal

Een gekozen vertegenwoordiger van de Franse Republiek , Nicolas Perruchot , droeg zijn driekleurige sjaal om de medaille van de Nationale Assemblee uit te reiken aan Chief Raoni .

In Frankrijk is de driekleurige sjaal een symbool van gekozen afgevaardigden , senatoren , burgemeesters en in sommige gevallen afgevaardigden en gemeenteraadsleden. Het dragen en gebruiken van de driekleurige sjaal wordt geregeld door decreet nr. ^2000-1250  van de18 december 2000( Publicatieblad van23 december 2000).

In het kort, het dragen van de sjerp door alle uitverkorenen wordt uitgevoerd op de rechterschouder naar de linkerkant. Voor parlementariërs moet de rode rand bij de kraag zitten (en vormt dus, lees van links naar rechts, de kleuren blauw-wit-rood). Omgekeerd dragen gemeenteambtenaren (burgemeesters, hun gedeputeerden en gemeenteraadsleden) de sjaal met de blauwe rand bij de kraag.

Dit onderscheid heeft het voordeel dat in één oogopslag een parlementariër van een burgemeester kan worden onderscheiden, met dien verstande dat bij meerdere mandaten (loco-burgemeester, senator-burgemeester) het nationale mandaat prevaleert.

Twee andere categorieën dragen, ter gelegenheid van de uitoefening van sommige van hun prerogatieven, een driekleurensjaal, de politiecommissarissen in hun hoedanigheid van burgerlijke magistraten en de gerechtelijke politieambtenaren, met name wat betreft de ordehandhaving.

Driekleurig lint

Bij de inhuldiging van openbare gebouwen is het gebruikelijk dat een gekozen vertegenwoordiger met een schaar een driekleurig lint doorknipt.

Logotype

De Franse regering heeft zichzelf uitgerust metseptember 1999, onder de regering Jospin , van een logotype dat doet denken aan de vlag van het land in de vorm van een langwerpige rechthoek waarbij het witte deel de vorm aanneemt van een beeltenis van Marianne , gezien in profiel en contouren , dat wil zeggen naar rechts kijkend. Onder de rechthoek staat het motto van de Republiek "  Vrijheid • Gelijkheid • Broederschap  " en onder een tweede regel de vermelding Franse Republiek .

Decoraties

De kleuren blauw wit rood worden vaak gebruikt voor de linten van Franse onderscheidingen , bijvoorbeeld de Medal of Honor voor een daad van moed en toewijding .

Op het gebied van staatscommunicatie

Logo's van openbare instellingen

De openbare instellingen en de strijdkrachten van Frankrijk hebben logo's die van nature de kleuren van de Franse vlag overnemen:

• de senaat  ;
• de Nationale Vergadering  ;
• de Constitutionele Raad  ;
• de Franse marine  ;
• het leger  ;
• de nationale politie  ;
• de nationale gendarmerie  ;
• het merk Explore France .

In andere vlaggen in het buitenland

Nationale vlaggen

Landen die het verticale driekleurenmodel hebben overgenomen

Veel naties (voormalige Afrikaanse koloniën bijvoorbeeld) hebben het verticale driekleurenpatroon overgenomen (de norm was voorheen de horizontale vlag) ^{[ 91 ]} .

Het Italiaanse schiereiland kent een Italiaanse driekleur sinds 1796 , wanneer de Transpadane Republiek wordt uitgeroepen, die het behoudt tot 1802 . Het was Napoleon Bonaparte die het hem oplegde, waarbij hij de voorkeur gaf aan groen - dat de keizerlijke kleur werd - boven blauw. Het werd de officiële vlag van het Koninkrijk Italië in 1861 .

• 

  Vlag van de Republiek Transpadan .

• 

  Vlag van de Romeinse Republiek .

• 

  Vlag van de Parthenopese Republiek .

• 

  Vlag van de vrije steden Menton en Roquebrune .

In 1831 nam het onafhankelijke België van Nederland het arrangement in verticale strepen over, verwijzend naar de kleuren van het hertogdom Brabant. Volgens de Belgische patriottische mythologie was deze driekleur, ingenomen in 1830 , al die van de Brabantse revolutie van 1787-1790. Van 1830 tot 1831 waren de kleuren horizontaal. Horizontale kleuren werden gebruikt tot 1832.

De Ierse Vrijstaat maakt officieel gebruik van het driekleurenpatroon vanaf de oprichting in 1922. Het wordt bevestigd als de officiële vlag in de grondwet van december 1937. Het gebruik van de drie kleuren wordt bevestigd sinds 1830 ^{[ ref.  gewenst]} , wanneer Ierse patriotten de terugkeer van de driekleur naar Frankrijk vieren na de Trois Glorieuses . De vlag in zijn huidige lay-out werd voor het eerst met zekerheid ontrold in 1848 door de beweging "  Young Ireland  "; het is mogelijk dat het een paar jaar eerder werd gebruikt. Het zweeft boven het centrale postkantoor van Dublin en boven posities die tijdens de republikeinse troepen werden ingenomenPaasopstand 1916 wanneer de Ierse Republiek wordt uitgeroepen . Het bleef de officiële vlag toen Ierland in 1949 een republiek werd. Het was lang verboden in de Northern Six Counties , onder Britse soevereiniteit.

De drie kleuren, blauw, geel en rood van de vlag van Andorra aangenomen in 1866, doen denken aan die van de vlaggen van Catalonië en Frankrijk.

De vlaggen van Roemenië en Moldavië nemen de historische kleuren van de voormalige vorstendommen over (getuigd lang voor de Franse revolutie), maar in een verticale lay-out aangenomen in 1848/1866 en misschien beïnvloed door het Franse model.

• 

  Vlag van Italië .

• 

  Vlag van België .

• 

  Vlag van Ierland (traditioneel).

• 

  Vlag van Ierland (officieel).

• 

  Vlag van Andorra .

• 

  Vlag van Roemenië .

• 

  Vlag van Moldavië .

Afrikaanse driekleuren

Ivoorkust , Senegal en Mali lieten zich voor hun vlaggen inspireren door de Franse driekleur.
De kleuren van de vlag van Tsjaad zijn gekozen door de laatste Franse gouverneur, naar het model van de Franse vlag.

• 

  Vlag van Ivoorkust .

• 

  Vlag van Senegal .

• 

  Vlag van Mali .

• 

  Vlag van Tsjaad .

• 

  Vlag van Kameroen .

Landen die de kleuren van Frankrijk hebben aangenomen

De vlag van de Centraal-Afrikaanse Republiek , geband met rood in het midden, mengt ^{[ 92 ]} de kleuren van de Franse vlag, ter nagedachtenis aan de voormalige koloniale macht, en de typische kleuren van Afrika (rood, geel en groen).

De vlag van Thailand , in 1917 aangenomen door de Thaise koning Rama VI , wordt beïnvloed door de moderne grafische weergave van Europese vlaggen die bijna allemaal uit horizontale of verticale strepen bestonden. De vlag heeft rode, witte en blauwe strepen die respectievelijk de natie, religie en monarchie symboliseren (blauw was de kleur van koning Rama VI). Volgens Sylvie Bednar in haar boek The Flags of the World Explained to Children ^{[ 93 ]} zijn de gekleurde banden van de vlag een eerbetoon aan de geallieerden  : Fransen, Britten, Amerikanen en Russen die allemaal deze kleuren op hun respectieve vlaggen hebben ^{[ref . te bevestigen]} .

De blauwe kleur van het kruis toegevoegd aan de Deense Dannebrog werd door de Noren met name gekozen om te verwijzen naar de Franse (en Amerikaanse) kleuren, destijds een symbool van vrijheid ^{[ref. nodig]} .

De kleuren van de Cubaanse vlag symboliseren de revolutie en de waarden van vrijheid, gelijkheid en broederschap in verwijzing naar de kleuren van de Franse vlag ^{[ 94 ]} .

De vlag van Costa Rica , gemaakt in 1848, is geïnspireerd op de Franse kleuren en de revolutie van 1848 die een einde maakte aan de Julimonarchie ^{[ 95 ]} .

De vlag van Paraguay ^is geïnspireerd op de Franse driekleur en zijn waarden: vrijheid en^{onafhankelijkheid .}

De kleuren van de vlag van Chili zijn deels geïnspireerd op de Franse revolutionaire vlag. ^{[ 97 ]}

• 

  Vlag van Thailand .

• 

  De vlag van de Centraal-Afrikaanse Republiek combineert de Franse driekleur en de Afrikaanse driekleur.

• 

  Vlag van Noorwegen .

• 

  Vlag van Cuba .

• 

  Vlag van Costa Rica met de blauw-wit-rode kleuren van Frankrijk.

• 

  Vlag van Paraguay .

• 

  Vlag van Chili .

Vlaggen van provincies, deelstaten , steden

De Canadese provincie Newfoundland en Labrador heeft ook een onofficiële roze, witte en groene driekleur die van oudsher werd gebruikt door nationalisten die tegen de Canadese confederatie waren of die ontevreden waren over de federale overheid. Er is momenteel een populaire beweging om het de officiële vlag van de provincie te maken .

Ook in Canada is de Acadische vlag een blauw-wit-rode driekleur versierd met een gele ster in de bovenhoek bij de paal (ter ere van de Maagd Maria, beschermer van zeelieden). Aan het einde van de 19e  eeuw was de Franse driekleur inderdaad het verzamelpunt geworden van een groot deel van de Franse Canadezen (uit alle regio's), en het werd officieel aangenomen als de vlag van Acadia in ^1884.15 augustus).

In Quebec neemt de vlag van de provincie ( fleurdelisé genaamd en aangenomen op 21 januari 1948) bepaalde codes over van de regiments- en koopvaardijvlaggen van het Ancien Régime. Bovendien is het grotendeels geïnspireerd door de moderne beiaard , zelf geïnspireerd door een processievlag, de banner van beiaard , die naar verluidt naast de markies Louis-Joseph de Montcalm zou hebben gevlogen tijdens de beroemde slag om Fort Carillon .

Iowa , een staat in het midden van de Verenigde Staten , heeft een driekleur. De dochters van de Amerikaanse revolutie hebben deze vlag bedacht met een Amerikaanse zeearend die een spandoek vasthoudt met het staatsmotto in zijn bek. Blauw en rood werden toegevoegd toen de vlag in 1921 werd geratificeerd, zodat de kleuren van de laatste die van de Franse driekleur werden, om het verleden van Iowa in Frans Noord-Amerika te herdenken.

De in 1915 gecreëerde vlag van New York gebruikt het Franse model maar met de oude kleuren van Nederland.

• 

  Vlag van de Vrije Republiek Vercors
  (juni-juli 1944).

• 

  Vlag van Saarland (1947-1956).

• 

  Vlag van Quebec .

• 

  Vlag van Acadië .

• 

  Vlag van de Frans-Terreneuvianen .

• 

  Traditionele vlag van Newfoundland .

• 

  Vlag van Frans-Albertanen .

• 

  Vlag van de Acadians van New England.

• 

  Vlag van de Acadians van Aroostook County (Maine) .

• 

  Vlag van de Acadians van Androscoggin County (Maine) .

• 

  Vlag van Frans-Amerikanen .

• 

  Vlag van de Acadians van Louisiana .

• 

  Vlag van Louisiana in 1861.

• 

  Vlag van Iowa .

• 

  De vlag van de stad
  New York .

• 

  Vlag van de stad Bayonne ( New Jersey ).

• 

  Vlag van Kansas City (Missouri) .

• 

  Vlag van Alagoas (staat in het noordoosten van Brazilië ).

• 

  Vlag van Charleville-Mézières .

• 

  Vlag van Châteauroux .

Vlaggen van Franse overzeese departementen en collectiviteiten

Met uitzondering van die van Frans-Polynesië zijn overzeese vlaggen onofficieel. Nieuw -Caledonië gebruikt de Franse vlag en de Kanak-vlag, hoewel dit gebruik niet is vastgelegd in de nationale wetgeving. De vlag van de Wallis- en Futuna -eilanden , een archipel in de Stille Oceaan, heeft geen officiële status. De driekleur, linksboven geplaatst en gescheiden van de rest van de vlag door een dunne witte lijn, werd toegevoegd in 1959, toen de eilanden kozen voor de status van overzees gebied . Het vierkant, gevormd door vier congruente gelijkbenige driehoeken, vertegenwoordigt de koningen van de drie belangrijkste eilanden - Uvea (Wallis), Futuna en Alofi - en Frankrijk.

• 

  Vlag van Mayotte .

• 

  Vlag van Wallis en Futuna .

• 

  Alternatieve vlag van Wallis en Futuna .

• 

  Vlag van de Franse Zuidelijke en Antarctische gebieden .

Historische vlaggen

• Voormalige nationale vlaggen met de Franse driekleur
• 

  Vlag van Paraguay
  van 1813 tot 1840.

• 

  Vlag van de
  Republiek Sonore ,
  (1853-1854).

• 

  Vlag van de Eerste ^{Onafhankelijke} Republiek Guyana
  (1886-1887).

• 

  Vlag van de Republiek Koritsa .

• Vlaggen van de voormalige Franse koloniën van de Maghreb en het Nabije Oosten
• 

  Vlag van de koopvaardij van Marokko (1919-1946).
• 

  Vlag van Franse schepen voor de departementen van Algerije (1848-1910).

• 

  Vlag van het Franse protectoraat over Tunesië (1881-1957).
• 

  Vlag van Frans Libanon onder mandaat (1920-1943).

• 

  Vlag van het Franse mandaat van Syrië (1920-1922).
• 

  Vlag van de Syrische Federatie (1922-1924) en de Syrische Staat (1924-1930).
• 

  Vlag van het Alawitische Autonome Gebied , later Sanjak van Latakia , binnen het Franse mandaat van Syrië (1920-1936).
• 

  Vlag van de staat Aleppo , binnen het Franse mandaat van Syrië (1920-1924).
• 

  Vlag van de staat Damascus , binnen het Franse mandaat van Syrië (1920-1924).
• 

  Vlag van de druzische staat , binnen het Franse mandaat van Syrië (1921-1932).

• Vlaggen van de voormalige Franse koloniën in Afrika
• 

  Vlag van de Franse gouverneur.

• 

  Vlag van Frans Soedan (1958-1959).

• 

  Vlag van Frans Togo (1957-1958).
• 

  Vlag van de Gabonese Republiek (1959-1960).
• 

  Vlag van Madagaskar onder Frans protectoraat (1885-1895).

• Vlaggen van de voormalige Franse koloniën in Azië
• 

  Vlag van Frans Indochina (1923-1945).
• 

  Vlag van het Franse protectoraat over Laos (1923-1945).
• 

  Vlag van Cochinchina (1946-1949).

• 

  Vlag van Tonkin onder Frans protectoraat (1890-1920).

• 

  Vlag van het Tai-land (1948-1955).

• Vlaggen van de voormalige Franse koloniën in Oceanië
• 

  Vlag van de Anglo-Franse marinecommissie op Vanuatu (1887-1906).
• 

  Vlag van het Franse protectoraat over Uvea (Wallis-en-Futuna) (1860-1886).

• 

  Vlag van het Franse protectoraat Wallis en Futuna (1886-1887).

• 

  Vlag van het Franse protectoraat Wallis en Futuna (1887-1910).

• 

  Vlag van het Franse protectoraat Wallis en Futuna (1910-1985).

• 

  Vlag van Tahiti onder Frans protectoraat (1842-1880).
• 

  Vlag van het Franse protectoraat over Rurutu (Frans-Polynesië) (1889-1900).

• 

  Vlag van het Franse protectoraat Rimatara ( Frans-Polynesië ) (1891-1900).

• 

  Vlag van het Franse protectoraat Raiatea ( Frans-Polynesië ) (1880-1897).

In de sportwereld

Franse teamtenues

De Franse vlag gedragen door een supporter in het Stade de France .

De kleuren van het uniform van de Franse nationale teams van verschillende sporten verwijzen naar die van de vlag. Het is vanwege de kleur van hun trui dat de sporters van de Franse teams nu de bijnaam "les Bleus" krijgen. Vroeger werden ze "de driekleuren" genoemd.

Hier is bijvoorbeeld de set shirts van het Franse voetbalteam op het WK 2010  :

Kleuren	Blauw, wit en rood
Residentie	Buiten

Het is logisch dat de mascottes Jules in 1994 en Footix in 1998 zo gekleed zijn .

Logo's van Franse sportfederaties

De vlag wordt regelmatig gebruikt voor communicatie- of reclamedoeleinden, geheel of gedeeltelijk, of als eenvoudige evocatie door zijn kleuren. Zo hebben een aantal Franse sportfederaties een logo met daarin een verwijzing naar de vlag, bijvoorbeeld de FFE ( Franse Hippische Federatie ).

Kleuren van teams buiten Frankrijk

• Suwon Samsung Bluewings voetbalclub

Op het gebied van corporate communicatie

Commerciële ondernemingen

Net als bij de Franse sportfederaties hebben veel Franse commerciële bedrijven logo's met een verwijzing naar de vlag:

• Air France  : het logo, gebaseerd op de nationale kleuren, gereproduceerd op de staartvlakken en de romp van de vliegtuigen, onderstreept "niet alleen de Franse identiteit, maar ook de waarden en de geschiedenis van het bedrijf dat zijn 75ste verjaardag viert: het marineblauw, overheersend sinds de geboorte van Air France, roept de historische hoofdstad van het merk en de efficiëntie van het bedrijf op; wit, de kleur van hoge normen, suggereert welzijn en de kunst van het Franse reizen; het heldere rood accent accentueert en stimuleert het merk en onderstreept zowel de Franse chic als de aandacht die het personeel van het bedrijf aan Air France-klanten besteedt, op de luchthaven en tijdens de vlucht (uittreksel uit het persbericht van Air France, woensdag11 februari 2009)
• TF1 , de eerste particuliere Franse televisiezender van algemeen belang. Het logo dat sinds 1990 is aangenomen, vertegenwoordigt het acroniem TF1, geschreven in wit in een rechthoek die is verdeeld in twee kleuren: blauw en rood.
• Française des jeux , een Frans overheidsbedrijf dat voor 72% in handen is van de staat, waardoor het het monopolie heeft op loterijen en sportweddenschappen op het hele nationale grondgebied. Het logo stelt een wit klavertje vier voor op een blauwe achtergrond. Een van de bladen heeft een rood vierkant.
• FRAM , onafhankelijke Franse touroperator opgericht in 1949. Hun logo, bestaande uit drie kokospalmen, werd stopgezet in 2006.
• ECF (Franse rijschool)
• Crédit immobilier de France: onafhankelijke specialist in woningkredieten. Het logo stelt een sleutel voor op een vierkante blauwe achtergrond. Wat betreft de sleutel: de ring en het staafje zijn wit, het bit is rood.
• kruispunt

Verenigingen

Vlag van de Franse Vereniging van Vexillology .

Met betrekking tot Franse verenigingen (sommige erkend als zijnde van openbaar nut), kunnen we als voorbeeld geven:

• de Secours populaire français  : het door Grapus gecreëerde logo vertegenwoordigt een witte hand met een rode vleugel en een blauwe vleugel;
• de Vereniging van Burgemeesters van Frankrijk  : het logo stelt een driekleurige sjaal voor die een zeshoek vormt (een van de uitdrukkingen die Frankrijk aanduiden ), met als bijzonderheid dat het de orde van de nationale vlag respecteert en dus een parlementaire sjaal is;
• de Unie van Fransen in het Buitenland (UFE): de oudste Franse vereniging van expats;
• Frans souvenir  ;
• de Fédération du Scoutisme français heeft een logo gebaseerd op de kleuren van de driekleurige vlag. De meeste nationale teams van de aangesloten bonden dragen een scoutssjaal in de kleuren van de Franse vlag;
• de Franse Vereniging van Vexillology (vereniging van vlaggenliefhebbers, vertegenwoordiger van Frankrijk binnen de Internationale Federatie van Vexillologische Verenigingen ) heeft een vlag gemaakt door de oprichter, Baron Pinoteau , ontworpen naar het model van de militaire vlaggen van het oude regime en zo de drie kleuren in een historische opstelling (Wit kruis begrensd door een afwisselende rode en blauwe lijn. Deze lijnen worden gescheiden van de in vieren gedeelde blauwe en rode kantons door een witte lijn. Verhoudingen 9-1-1-5-1-1-9).

Op het gebied van politieke communicatie

"Voor de vlag!" Voor overwinning! »

Sommige Franse nationale politieke partijen - voornamelijk rechts - gebruiken dit symbool ook in hun logo's:

• de Rally voor de Republiek (RPR);
• de Unie voor een Volksbeweging (UMP). Het logo stelt een witte vrijheidsboom voor, gegraveerd in het midden van een rechthoek die in twee bij twee kleuren is verdeeld: blauw en rood;
• De Republikeinen (LR);
• de Beweging voor Frankrijk (MPF) van Philippe de Villiers  ;
• het Front National (FN). Het logo stelt een vlam voor die bestaat uit drie vonken in verschillende kleuren: blauw, wit en rood. De FN organiseert ook het Fête des Bleu-blanc-rouge in verwijzing naar de nationale vlag.
• Debout la République (DLR): Gaullistische en Republikeinse politieke partij, opgericht in 1993 en voorgezeten door Nicolas Dupont-Aignan . Het logo neemt het silhouet over van het schilderij van Eugène Delacroix  : Vrijheid leidt het volk  ;
• De Radicale Partij , de oudste partij van Frankrijk (opgericht in 1901). Het logo vertegenwoordigt Marianne in blauw en wit op een rode zeshoekige achtergrond , verwijzend naar Frankrijk.
• Het Forum van Sociale Republikeinen (FRS), een politieke partij die in maart 2001 werd opgericht door Christine Boutin , die momenteel deel uitmaakt van de christen-democratische partij .

In de samenleving

Onderscheidingen op nationaal niveau

Delphine Wespiser ,
Miss Frankrijk 2012 .

• De sjaal van Miss France is voorzien van een driekleurige kokarde .
• de medaille van de beste arbeider van Frankrijk , uitgereikt door de Vereniging van de beste arbeiders van Frankrijk, bestaat uit een driekleurig lint. De werknemer heeft het recht om een ​​wit jasje met een driekleurige kraag te dragen. De beloonde arbeider behoudt zijn titel voor het leven met vermelding van zijn promotie (het jaar van verkrijging).

Internationale eerbetoon

Na de dodelijke aanslagen in Parijs op vrijdag 13 november 2015 werden veel emblematische monumenten in het buitenland verlicht in de kleuren van de Franse vlag: het nieuwe Word Trade Centre in New York, Christus de Verlosser in Rio de Janeiro, de CN Tower in Toronto ( Canada), een gebouw in Taipei (Taiwan), het Sydney Opera House (Australië), de “Oriental Pearl TV”-toren in Shanghai (China) of zelfs de Mexicaanse Senaat ^{[ 98 ]} .

Literaire, artistieke werken en technische bekwaamheid

De Patrouille de France

De Patrouille de France is de officiële aerobatische patrouille van de Franse luchtmacht . Ze maakt figuren met blauwe, witte en rode rook.

• 

  Alfa Jet

• 

  Driekleurige draai om acht uur.

• 

  De Patrouille de France in "diamant"-formatie voor de gelijktijdige rollen.

Schilderijen

• Eugène Delacroix  : Vrijheid leidt het volk (1830), 260 × 325  cm , Louvre Museum , Parijs .

Eugène Delacroix  : Vrijheid leidt het volk (1830).

• Henri Félix Emmanuel Philippoteaux , Aflevering van de revolutie van 1848: Lamartine duwt de rode vlag terug op het stadhuis, 25 februari 1848 , ca. 1848. Olieverf op doek, 63 x 27,5  cm . Carnavaletmuseum , Parijs.
• Henri Félix Emmanuel Philippoteaux , Lamartine zorgde ervoor dat de driekleur werd toegejuicht op de trappen van het stadhuis van Parijs .
• E. Timmerman. Alphonse de Lamartine presenteert de driekleurenvlag in het stadhuis van Parijs, 1848 . Lithografie.
• Jacques-Louis David , eed van het leger afgelegd aan de keizer na de verdeling van de adelaars op de Champ de Mars , 1810.

Munteenheid

Driekleur, de vlag wordt zeer zelden weergegeven op munten, per definitie effen (of tweekleurig grijs-geel sinds 1988). Wel staat het prominent op de nationale zijde van de munten van 10 ^{[ 99 ] , [ 100 ]} , 20 ^{[ 101 ] , [ 102 ]} en 50 ^{[ 103 ] , [ 104 ]} eurocent en op de munt van 10 euro euro's à l' Hercule ^{[ 105 ]} gegraveerd door Joaquin Jimenez(in zilver, uitgegeven in 2012, wettig betaalmiddel in Frankrijk). Net als in heraldiek worden kleuren weergegeven door conventionele arcering; de hele achtergrond, achter de figuren, vertegenwoordigt de drie kleuren: horizontale arcering voor blauw op het linker derde, een effen achtergrond voor wit op het middelste derde, verticale arcering voor rood op het rechter derde.

• 

  10 eurocent.

• 

  20 eurocent.

• 

  50 eurocent.

Citaten

Alphonse de Lamartine verklaarde in zijn toespraak van 25 februari 1848: "De rode vlag die u ons terugbrengt, heeft alleen de Champ-de-Mars omcirkeld, door het bloed van de mensen in 91 en 93 gesleept , en de vlag driekleur heeft de wereld rondgereisd met de naam, de glorie en de vrijheid van het vaderland! »

In L'Aiglon roept Edmond Rostand de driekleurenvlag op:

"...vol bloed beneden en lucht boven,

Sinds de bodem doordrenkt is van vruchtbare horror,

En dat de top baadde in de hoop van de wereld..."

Aantekeningen en referenties

Waarderingen

Referenties

Zie ook

Bibliografie

Monografieën

• Michaël Pastoureau . De emblemen van Frankrijk . Parijs, Bonneton , 1998. 224 pagina's. ( ISBN  9782862531724 ) .
• Pascal Ory , Michel Pastoureau en Jérôme Serri, De kleuren van Frankrijk , Hoëbeke, 2016, 168 pagina's.
• Bernard Richard, Korte geschiedenis van de Franse vlag , CNRS-edities, 2017, 156 pagina's.
• Herv Pinoteau . Franse chaos en zijn tekens. Studie over de symboliek van de Franse staat sinds de revolutie van 1789. Loudun, PSR, 1998; 516 pagina's en 10 platen.
• Herv Pinoteau . Franse koninklijke symboliek van de 5e tot ^de 18e ^eeuw . Loudun, PSR, 2004; 916 pagina's en 16 platen.
• Bernard Richard. De emblemen van de Republiek . Parijs, CNRS-edities , 2012; kerel. V (pagina's 169 tot 195): De driekleurige vlag en zijn belangrijkste rivalen, wit en rood. ( ISBN  9782271072993 ) .

Artikelen

• Jean-Pierre Airut, “Franse vlag en nationaal sentiment: de zwanenzang? », Crises , PUF, 2/1994, p.  131-154 .
• Jérôme Grévy , “De drie nationale kleuren in Frankrijk en Italië” , in Denise Turrel, Martin Aurell, Christine Manigand, Jérôme Grévy, Laurent Hablot en Catalina Girbea (eds.), Tekens en kleuren van politieke identiteiten: van de Middeleeuwen tot onze dagen , Rennes, Universitaire Pers van Rennes , coll.  " Verhaal ",2008, 537  p. ( ISBN  978-2-7535-0641-1 , online presentatie ) , p.  89-114.
• Désiré Lacroix: Anekdotische geschiedenis van de Franse vlag (9e editie, met de lijst met namen van veldslagen die zijn goedgekeurd door de minister van Oorlog, om te worden vermeld op de vlaggen en normen van het legerkorps)

Gerelateerde artikelen

• Wapen van Frankrijk
• Wapenboek van de Capetingers
• Wapenboek van de regio's van Frankrijk
• Wapenboek van het Koninkrijk Frankrijk
• Driekleurige kokarde
• Vlag van het Koninkrijk Frankrijk
• Emblemen van Frankrijk
• Lijst met vlaggen van Franse regio's en gebieden

Externe links

• Records in algemene woordenboeken of encyclopedieën  :

  • Encyclopedie Britannica
  • Zweedse nationaliteitklopedin
  • Norske leksikon bewaren
• Decreet van 15 februari 1794 (27 Pluviôse Jaar II)
• "  De Franse vlag  " , op de officiële website van het voorzitterschap van de Franse Republiek .
• De driekleurige vlag , op de website van de premier
• 15 februari 1794 Three Colors for France , op herodote.net

• Frankrijk portaal
• Portaal vlaggen en paviljoens