Ramię

Strona pomocy ujednoznaczniającej

W przypadku elementów homonimicznych zobacz Ramię (ujednoznacznienie) .

Ramię
Ramię japońskiej damy w Tōkyō.jpg
Widok z boku, nieco z tyłu, na lewe ramię kobiety.
Braus 1921 148.png
Widok z przodu stawu łopatkowo-ramiennego (po prawej).
Detale
Dobry
Klasa jednostek anatomicznych ( d )Przeglądaj i edytuj dane w Wikidanych
System
Identyfikatory
Nazwa łacińska
artykulacja kości ramiennej
Siatka
D012782Przeglądaj i edytuj dane w Wikidanych
TA98
A01.1.00.020Przeglądaj i edytuj dane w Wikidanych
TA2
139Przeglądaj i edytuj dane w Wikidanych
FMA
25202Przeglądaj i edytuj dane w Wikidanych
Szary odniesienie anatomiczne
Temat
81
Strona
313

edytuj - edytuj kod - edytuj WikidaneDokumentacja modelu

Bark (imię żeńskie) to obszar morfologiczny położony na styku tułowia z kończyną górną .

Wyróżnia się dwa regiony:

Bark ma 2 stawy , które współpracują ze sobą i łączą się, czyniąc go najbardziej ruchomym kompleksem stawów w ludzkim ciele. Umożliwia orientację kończyny górnej w przestrzeni, aw szczególności pozwala jej efektorowi, czyli dłoni , pełnić swoje funkcje chwytania i komunikowania się z otoczeniem znajdującym się w jej zasięgu.

Biomechanika i anatomia funkcjonalna barku

Bark jest zespołem stawów i mięśni łączących kończynę górną z tułowiem . Jest to najbardziej ruchomy staw w organizmie człowieka [ 1 ] . Ramię składa się z kości, więzadeł, ścięgien i mięśni, które zapewniają połączenie między ramieniem a tułowiem. Może stać się niestabilny z powodu konformacji stawu ramiennego .

Ogromne łuki ruchomości w trzech płaszczyznach przestrzeni pozwalają barkowi pełnić wiele funkcji, takich jak:

  • dosięgnąć ;
  • wznosić ;
  • nosić ;
  • naciskać ;
  • napędzać;
  • rzucać ;
  • powiesić się i;
  • ustawić rękę.

Intymna synergia w działaniu mięśni zapewnia niezbędną precyzję funkcjonalną.

Anatomia opisowa

Osteologia

Lewy bark, widok z przodu
A: więzadło barkowo-obojczykowe. B: akromion. C: więzadło kruczo-barkowe. D: więzadło kruczo-ramienne. E: ścięgno głowy długiej mięśnia dwugłowego. F: mniejszy guzek kości ramiennej lub trochin . G: torebka więzadła. H: proces krukowaty. I: więzadło kruczo-obojczykowe (składające się z trapezu i stożka). J: obojczyk. K: guzek większy lub trochiter

Kompleks stawowy barku łączy cztery kości  :

Miologia

Lewe ramię, widok z tyłu.
13. część długa mięśnia trójgłowego
3. odpowiada mięśniowi najszerszemu grzbietu
5. odpowiada mięśniowi teres major
6. odpowiada mięśniowi teres minor
7. odpowiada mięśniowi nadgrzebieniowemu
8. odpowiada mięśniowi infraspinatus

Kompleks stawowy barku łączy dwanaście głównych mięśni :

Oddzielenie rowkiem piersiowo-nadbrzusznym:

Mięśnie stożka rotatorów  :

Fizjologia

Bark ma trzy stawy i dwie płaszczyzny poślizgu (zwane również fałszywymi stawami ).

Staw mostkowo-żebrowo-obojczykowy

Główny artykuł: Staw mostkowo-obojczykowy .

Nazywany również „stawem obojczykowo-piersiowym”, staw mostkowo-żebrowo-obojczykowy jest stawem typu toroidalnego i dlatego umożliwia dwie osie obrotu: czołową i strzałkową. Staw ten stanowi jedyny stały punkt pomiędzy klatką piersiową a kończyną górną. Pomiędzy dwiema powierzchniami stawowymi znajduje się pośrednia chrząstka włóknista typu krążka lub łąkotki (chrząstka włóknista). Wewnątrz torebki stawowej wyróżnia się dwie komory:

  • Pomiędzy powierzchnią stawową obojczyka a chrząstką włóknistą: siedzisko ruchu.
  • Pomiędzy chrząstką włóknistą a powierzchnią stawową mostka: amortyzator.

Oprócz torebki stawowej na stawie obojczykowo-piersiowym znajdują się dwa odległe więzadła:

  • Więzadło międzyobojczykowe. Łączy przyśrodkowe końce obu obojczyków.
  • Więzadła żebrowo-obojczykowe przednie i tylne. Wkładają się na dolną krawędź obojczyka i na górną krawędź pierwszego żebra.

Jego fizjologia jest złożona, ponieważ zależy od ruchów kolejnego stawu.

Staw barkowo-obojczykowy

Główny artykuł: Staw barkowo-obojczykowy .

Nazywany również „stawem obojczykowo-łopatkowym”, barkowo-obojczykowy jest artrodią . Dlatego nie ma osi obrotu, chociaż istnieje niewielki stopień ruchu. Jest to prawdziwy staw, ponieważ ma torebkę stawową, błonę maziową i dwie powierzchnie stawowe: wyrostka barkowego i bocznego końca obojczyka. Pomiędzy dwiema powierzchniami stawowymi znajduje się chrząstka włóknista typu łąkotki.

Staw ten jest stabilizowany przez cztery więzadła, od zewnątrz do wewnątrz:

  • Więzadło barkowo-obojczykowe, które łączy górne powierzchnie wyrostka barkowego i obojczyka;
  • Więzadło stożkowate , rozciągające się od wyrostka kruczego do guzka stożkowatego obojczyka;
  • Więzadło trapezowe , rozciągnięte od wyrostka kruczego do linii trapezu obojczyka;
  • Mniej ważne więzadło kruczo-obojczykowe przyśrodkowe .

Staw łopatkowo-piersiowy

Główny artykuł: Staw łopatkowo-piersiowy .

Łopatka (scapula) łączy się przegubowo z grillem żebrowym poprzez podwójną płaszczyznę ślizgową: pomiędzy mięśniem podłopatkowym i zębatym przednim z jednej strony oraz zębatym przednim i ścianą klatki piersiowej z drugiej. Jest to staw typu syssarcosis lub syncarthrosis (prosta przestrzeń ślizgowa). Połączenie łopatkowo-piersiowe uważane za artykulację jest niedawną koncepcją (1907) dzięki pracy doktora François Miramond de Laroquette .

Duża ruchomość łopatki umożliwia poruszanie się i orientację jej panewki w celu znacznego zwiększenia promienia działania kończyny górnej. Rolę obojczyka wyjaśnia anatomia klatki piersiowej: na wysokości łopatki ta ostatnia ma przekrój eliptyczny. W rezultacie łopatka w sagittalizacji (ruch odwodzenia łopatki odpowiadający projekcji przedniego kikuta barku) pozostawia kontakt z grillem żebrowym, utrzymywanym w pewnej odległości od mostka przez obojczyk, który działa jak punkt oparcia. Łopatka jest ożywiana ruchami odwodząco-przywodzącymi, unosząco-opuszczającymi oraz rotacją przyśrodkową i boczną zwaną ruchem dzwonka. Ta terminologia jest wzorowana na innych stawach, ale tutaj okazuje się być niedokładna, ponieważ tak nie jest

Kaletka maziowa podbarkowo-naramienna (dawniej kaletka podbarkowo-naramienna)

Kaletka podbarkowo-naramienna , nazywana również niewłaściwie drugim stawem ramienno-ramiennym, umożliwia przede wszystkim przesuwanie się mięśnia nadgrzebieniowego i guzka większego pod mięsień naramienny i pod sklepieniem barkowo-kruczym podczas odwodzeniakończyny

staw ramienny

Główny artykuł: staw ramienny .

Jest to staw maziowy typu sferoidalnego. Łączy górny koniec kości ramiennej z łopatką. Jest to najbardziej ruchomy staw w organizmie i dlatego podlega wielu zjawiskom zwichnięcia lub zapalenia.

Powierzchnie stawowe:

1) Górny koniec kości ramiennej: uformuj 1/3 kuli do góry, do tyłu i do wewnątrz. Ma średnicę 6  cm i jest podtrzymywany przez szyjkę, na której znajdują się dwa niezwykłe płaskorzeźby:

  • Powyżej iz przodu: guzek większy.
  • Z przodu i poniżej: guzek mniejszy.

Pokryta jest chrząstką szklistą. Powierzchnia kości ramiennej wsuwa się do jamy panewki.

2) jama panewkowa jest trzykrotnie mniejsza niż głowa kości ramiennej; ma owalny kształt z długą pionową osią i jest skierowany do przodu i na zewnątrz.

Istnieje zatem silna dysproporcja między dwiema powierzchniami stawowymi.

Środki wzmacniające:

  • Poduszka panewki: jest to włóknisto-chrzęstny pierścień, który spoczywa na krawędzi jamy panewki. Dzięki temu możliwe jest zwiększenie powierzchni i głębokości. Jego wierzchołek jest wolny, jego obwodowa powierzchnia reaguje na kapsułkę; jego wewnętrzna powierzchnia odpowiada powierzchni stawowej kości ramiennej.

Jest również wzmocniony dwoma ścięgnami:

  • Długi biceps
  • Długie tricepsy

Torebka stawowa to bardzo luźny włóknisty rękaw. Jego wprowadzenie odbywa się na szyjce kości ramiennej i jamie panewki; jest wzmocniony dwoma więzadłami: biernym i aktywnym.

Bierny: jest w rzeczywistości indywidualizacją torebki stawowej (górny fragment), składa się z dwóch więzadeł:

Schemat układu więzadła przedniego (lewy bark, widok z przodu) .
  • Coracohumeral → dwie wiązki rozciągające się od wyrostka kruczego do guzków większych ( trochiter ) i mniejszych ( trochin ).
  • Glenohumeral → trzy belki:
  1. Górny: w górnej przedniej części torebki w dół, na zewnątrz i guzek mniejszy.
  2. Środek: w górnej przedniej części torebki na zewnątrz, w dół i mniejszy guzek.
  3. Dolny: w dolnej części przedniej, w kierunku guzka mniejszego; jest najsilniejszym z trzech więzadeł.

Pomiędzy górnymi i środkowymi więzadłami ramiennymi znajduje się obszar osłabienia, jest to otwór owalny (otwór Weitbrechta); jest po prostu przykryty ścięgnem mięśnia podłopatkowego . Jest jeszcze jeden punkt słabości między dolnymi i środkowymi więzadłami, trójkątny otwór (foramen de Rouvière): jest to obszar przedniego zwichnięcia kości ramiennej.

Atut: Są to ścięgna sąsiednich mięśni (okołostawowych)

  • Mięsień szkaplerzowy (który zakrywa otwór owalny z przodu).
  • Ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego i podgrzebieniowego oraz mięśnia obłego mniejszego (wszystkie kończą się na guzku większym).

3) Środki ślizgowe: Błona maziowa łączy chrząstkę głowy kości ramiennej z panewką stawową. Tworzy kaletkę na poziomie ścięgien. Wyznacza jamę maziową (a więc stanowi kaletkę surowiczą).

4) Unaczynienie: przez odgałęzienie tętnicy nadłopatkowej i oboczną tętnicy okalającej. Unerwienie przez nerw nadłopatkowy.

5) Ruchy: Jest to staw sferoidalny, który dzięki temu może wykonywać ruchy w trzech płaszczyznach przestrzeni .

Naprawiamy dolny kąt łopatki, aby zmierzyć kąty ruchów:

  • Ruch zgięcia (50°) / wyprostu (25°) w płaszczyźnie strzałkowej
  • Ruchy odwodzenia (90°) / przywodzenia (10°) .
  • Boczne (35°) lub przyśrodkowe (95°) ruchy obrotowe

Połączenie tych trzech ruchów daje ruch okrężny (stożek obrotowy).

Fizjologia ogólna i anatomia czynnościowa kompleksu stawowego barku

Jeśli tradycyjnie mierzy się amplitudy stawowe, ta praktyka ma bardzo mały kierunek, gdy ocenia się bark. Rzeczywiście, wyjątkowa liczba stawów i stopni swobody związanych z ruchami barku czyni ten pomiar nieprecyzyjnym, aw każdym razie nie pozwala na wyciągnięcie z niego użytecznych wniosków. Dlatego ocena barku ma przede wszystkim charakter czynnościowy. Eksploracja zostanie udoskonalona jakościowym badaniem określonej ruchomości stawów (swoboda ruchu we wszystkich wymienionych osiach), a także poszukiwaniem ograniczeń pozastawowych.

Dobre zrozumienie funkcjonalnej anatomii barku będzie zatem niezbędne dla personelu medycznego podczas oceny i opracowywania planu leczenia pacjenta dotkniętego bolesnym problemem barku.

Na poziomie stawu łopatkowo-piersiowego mięśnie zębaty przedni , równoległoboczny , mostkowo-obojczykowo-sutkowy i czworoboczny określają ustawienie łopatki względem klatki piersiowej. Stabilizacja i prawidłowe ustawienie stawu ramienno-piersiowego bierze udział we wszystkich ruchach kończyny górnej, ale staje się niezbędne przy ruchach większych niż 90 stopni zgięcia lub odwodzenia (np. ruchy unoszące ramię w górę) ponad płaszczyznę poziomą w pozycji stojącej.

Na poziomie stawu ramienno-ramiennego główną rolę w stabilizacji głowy kości ramiennej w jamie panewkowej pełnią mięśnie głębokiej płaszczyzny anatomicznej ( stożek rotatorów i długa część mięśnia dwugłowego ramienia ), podczas gdy silne mięśnie płaszczyzn bardziej anatomicznych powierzchownych wygenerować siłę i prędkość niezbędne do zamierzonego ruchu. Mięśnie te to mięsień naramienny , mięsień piersiowy większy , najszerszy grzbietu i mięsień obły większy .

Podczas ruchów rzutowych to właśnie koordynacja ruchu stawów łopatkowo-piersiowych i ramiennych w połączeniu z ruchami tułowia, łokcia i nadgarstka umożliwia generowanie optymalnej szybkości.

Patologie barku

Złamania i zwichnięcia obręczy barkowej i kości ramiennej

Zdjęcie rentgenowskie pokazujące złamanie lewego obojczyka .

Urazowe urazy barkowo-obojczykowe i mostkowo-obojczykowe

Zwichnięcie stawu barkowo-obojczykowego , Tossy III.
  • Skręcenie barkowo-obojczykowe (powszechnie określane jako „separacja barku”): zwykle jest wynikiem bezpośredniego urazu okolicy barku, który powoduje jedno lub więcej naderwań, w różnym stopniu, więzadeł barkowo-obojczykowych i kruczo-obojczykowych. Klasycznym mechanizmem skręcenia barkowo-obojczykowego jest siła przednio-tylna wynikająca z kontaktu barku z przeciwnikiem poruszającym się w przeciwnym kierunku w hokeju na lodzie. Zwykle wiąże się z silnym bólem pourazowym w przednio-górnym odcinku barku, nasilającym się przy bezpośrednim badaniu palpacyjnym stawu i poziomym przywodzeniu ramienia.

Urazy stożka rotatorów

Ból w okolicy barku jest po bólu pleców najczęstszą dolegliwością układu mięśniowo-szkieletowego w medycynie. Z wyłączeniem złamań, poniżej krótko opisano najczęstsze przyczyny bólu barku i ich główne cechy.

  • Ból rzutowany pochodzenia szyjnego: Ból w okolicy barku może być wynikiem konfliktu dotykającego jeden lub drugi z korzeni nerwowych na poziomie ich pochodzenia na różnych poziomach kręgosłupa szyjnego i unerwiających kończynę górną. Obecność współistniejących dolegliwości bólowych w okolicy szyjnej, promieniujących do przedramienia lub ręki, zaburzeń czucia lub motoryki oraz dolegliwości bólowych obustronnych to elementy sugerujące możliwość wystąpienia bólu pochodzenia szyjnego.
  • Zapalenie torebki adhezyjnej (lub zapalenie okołostawowe łopatkowo -ramienne ).
  • Rozerwanie stożka rotatorów.
  • Zwapniająca tendinopatia

Mechanika ramion

  • Niestabilność barku (zwichnięcie i podwichnięcie).
  • Zespół ucisku barku.
  • Burzopatia

Zabiegi

Protezy barku

Wskazania do protezy barku to złożone patologie pourazowe głowy kości ramiennej, choroba zwyrodnieniowa stawu ramiennego, zapalne zapalenie stawów, jałowa martwica głowy kości ramiennej.

Istnieją różne rodzaje protez:

  • Hemiartroplastyka polega na zastąpieniu części ramiennej bez wymiany powierzchni panewki.
  • Proteza całkowita polega na wymianie 2 elementów, a więc powierzchni stawowej głowy kości ramiennej i panewki (łopatki).
  • Proteza odwrócona to proteza ograniczona z elementem kulistym przymocowanym do panewki i elementem w kształcie małżowiny w kości ramiennej. Wskazany jest w przypadku pękniętego lub niesprawnego stożka rotatorów.
  • Resurfacing kości ramiennej polega na wymianie tylko powierzchni stawowej.

Historyczne mocowanie wykonano za pomocą cementu. Inne nowoczesne sposoby mocowania zastąpiły to mocowanie z powodu komplikacji związanych z cementem. To mocowanie jest wykonywane za pomocą wciskanych, niecementowanych prętów lub nawet ostatnio za pomocą mocowania przynasadowego bez pręta.

Beztrzpieniowe protezy barku mają zwiększone wskazania dzięki lepszej kontroli ich pozycjonowania. Ostatnie badania wykazały ich niezawodność w zakresie fiksacji [ 2 ] . Ich implantacja pozwala uniknąć powikłań związanych z trzpieniami kości ramiennej (złamania, poronienia). Są one szczególnie interesujące w przypadkach malunion [ 3 ] .

Uwagi i odniesienia

  1. ↑ Fizjologia barku, Kapandji, s.  4
  2. ↑ Ballas R, „  Wyniki odwróconej protezy barku bez trzpienia średnio po ponad 58 miesiącach bez poluzowania.  », J Bark Elbow Surg. , ( DOI  10.1016/j.jse.2012.12.005 , czytaj online )
  3. ↑ Ballas R, „  Beztrzonowa proteza barku do leczenia wady zrostu bliższego kości ramiennej nie wymaga osteotomii guzowatości.  », Int Orthop. , ( ISSN  0341-2695 , czytaj online )

Zobacz też

W innych projektach Wikimedia:

Powiązane artykuły

Bibliografia

  • Wojciech-I. Kapandji ( pref.  Raoul Tubiana), Anatomia funkcjonalna 1: Kończyny górne. Fizjologia układu mięśniowo-szkieletowego , Paryż, Maloine,, 351  s. ( ISBN  2-224-02647-1 )

Linki zewnętrzne

Lekcje anatomii (animacja)