Rada Federalna (Szwajcaria)

Aby zapoznać się z artykułami o tej samej nazwie, zobacz Rada Federalna .

Rada Federalna
Oficjalne zdjęcie na rok 2023.
kreacja	16 listopada 1848
Tytuł	Radny Federalny Radny Federalny
Główny	Zgromadzenie Federalne
Czas trwania mandatu	4 lata odnawialne
Pierwszy posiadacz	Jonas Furrer ( PRD )
Ostatni posiadacz	Elisabeth Baume-Schneider ( PS )
Obecny posiadacz	Alain Berset (przewodniczący Konfederacji) Viola Amherd (wiceprzewodniczący Rady Federalnej) Guy Parmelin Ignazio Cassis Karin Keller-Sutter Albert Rösti Elisabeth Baume-Schneider
Oficjalna rezydencja	Pałac Federalny , Berno La Maison Béatrice de Watteville, Berno Manoir du Lohn , Kehrsatz Hotel Bellevue Palace, Berno [ N 1 ]
Wynagrodzenie	454 581 CHF (brutto) (2021)
Strona internetowa	admin.ch
modyfikować

Rada Federalna ( niem  . Bundesrat  ; włos  .: Consiglio federale  ; retoromański  : Cussegl federal ) jest organem wykonawczym Konfederacji Szwajcarskiej .

Rada Federalna składa się z siedmiu członków (często nazywanych „siedmioma mędrcami” ), wybranych lub ponownie wybranych – tego samego dnia, ale jeden po drugim. Tradycyjnie radny federalny jest ponownie wybierany aż do swojej rezygnacji, a przypadki braku ponownego wyboru są niezwykle rzadkie (cztery od1848oraz2021). Jest organem kierowniczym , pełniącym jednocześnie funkcje szefa rządu i głowy państwa oraz działającym na zasadzie kolegialności (innymi słowy władza sprawowana jest kolektywnie). Każdy członek Rady odpowiada za jeden z siedmiu departamentów administracji federalnej .

Prezydent Konfederacji i wiceprzewodniczący są wybierani w ramach Rady i wybierani przez Zgromadzenie Federalne na okres jednego roku. Prezydent jest primus inter pares , pełni jedynie rolę reprezentacyjną. Jego wybór odbywa się tradycyjnie w drodze rotacji ( tournus ) na podstawie starszeństwa członków.

Rzecznikiem Rady Federalnej jest André Simonazzi , jeden z dwóch wicekanclerzy Konfederacji od1 ^kwietnia 2009.

Fabuła

Portrety pierwszej Rady Federalnej wybranej 16 listopada 1848 r. Szczegółową prezentację zob . Stan federalny z 1848 r .

Rada Federalna została utworzona na mocy konstytucji federalnej z 1848 r . jako organ wykonawczy nowego kraju związkowego; wybierana jest pierwsza Rada16 listopadaprzez nowe Zgromadzenie Federalne na okres trzech lat ^{[ 1 ]} . Funkcjonowanie Rady i administracji jest inspirowane kilkoma modelami, zarówno lokalnymi — organizacja niektórych szwajcarskich miast i kantonów lub Dyrektoriatem Republiki Helweckiej , w szczególności dla idei kolegialności — lub zagranicznymi, jak Stany Zjednoczone dla ogólna organizacja administracji, z wyjątkiem systemu prezydenckiego ^{[ 2 ]}. W pierwszych latach funkcjonowanie Rady opierało się bardzo mocno na kolegialności; nawet jeśli każdy doradca jest już na czele swojego działu, zadania są jeszcze na tyle proste, aby umożliwić ten system. W 1874 r. rewizja konstytucji doprowadziła do zwiększenia zadań Rady i de facto zmusiła rajców do skupienia się bardziej konkretnie na swoim wydziale, przy zachowaniu kolegialności dla decyzji podejmowanych wspólnie.

W 1931 r. w głosowaniu powszechnym przyjęto podwyższenie kadencji Rady Federalnej i Zgromadzenia Federalnego z trzech do czterech lat ^{[ 3 ]} . W 1959 r. jednoczesne odejście czterech radnych federalnych utorowało drogę do redystrybucji mandatów rządowych; będzie to wprowadzenie magicznej formuły , niepisanej zasady przydzielania miejsc partiom politycznym według ich siły w Zgromadzeniu Federalnym.

Podczas dyskusji nad rewizją konstytucji w 1999 r. pomysł uchylenia klauzuli kantonów, ograniczającej kantony do jednego przedstawiciela w Radzie Federalnej, został uznany za zbyt kontrowersyjny i odłożony do osobnego głosowania ^{[ 4 ]}  ; wreszcie obywatele i kantony akceptują jego uchylenie w lutym 1999 r. ^{[ 5 ]} .

W latach 1848-2008 Rada Federalna była instytucją niezwykle stabilną i zawsze działała na zasadach określonych w konstytucji z 1848 r., a zmiany ustrojowe w międzyczasie były niewielkie. Stabilność ta jest również widoczna z punktu widzenia składu, ponieważ Zarząd nigdy nie został całkowicie odnowiony, co gwarantuje ciągłość w długim okresie. Niemniej jednak na przestrzeni lat pojawiało się wiele propozycji zmian, najczęściej bez powodzenia. Jednym z pomysłów, który pojawia się regularnie, jest wybór Rady Federalnej bezpośrednio przez lud, a nie przez Zgromadzenie Federalne; Partia Socjalistyczna przedstawiła w tym celu dwie inicjatywy, ale zostały one odrzucone w głosowaniu4 listopada 1900oraz25 stycznia 1942 r^{[ 6 ] , [ 7 ]} . W latach 90. i 2000. idea ta powróciła do debaty publicznej pod wpływemCentrum Unii Demokratycznej ^{[ 8 ]} .

W 1996 r. Rada Federalna zaproponowała projekt organizacji rządu, który wprowadzałby dodatkowych Sekretarzy Stanu do odwoływania Radnych Federalnych. W wyniku referendum ludność odrzuciła ten projekt jeszcze w tym samym roku ^{[ 9 ]} , a jednym z argumentów były koszty ponoszone przez nowych urzędników wyższego szczebla ^{[ref. konieczne]} . Wsierpień 2008Partia Socjalistyczna, głosem swojego przewodniczącego Christiana Levrata , proponuje wprowadzenie procedury odwołania Rady Federalnej, co zostało chłodno przyjęte przez inne partie ^{[ 10 ]} .

Kompozycja

Odkąd1 ^stycznia 2023 rRada Federalna składa się z następujących członków, w kolejności starszeństwa:

Portret	Nazwisko	Funkcjonować	Lewy		Kanton	Data wyborów
	Alaina Berseta	Przewodniczący Rady Federalnej od1 stycznia 2023 r Szef Federalnego Departamentu Spraw Wewnętrznych (DFI)		PS	Fryburg	14 grudnia 2011 r
	Guy Parmelin	Szef Federalnego Departamentu Ekonomii, Edukacji i Badań (DEFR)		wiceprezes	Vaud	9 grudnia 2015 r
	Ignacy Cassis	Szef Federalnego Departamentu Spraw Zagranicznych (FDFA)		PLR	Ticino	20 września 2017 r
	Viola Amherd	Wiceprzewodniczący Rady Federalnej od1 stycznia 2023 r Szef Federalnego Departamentu Obrony, Ochrony Ludności i Sportu (DDPS)		Centrum	Wallisa	5 grudnia 2018 r
	Karin Keller-Sutter	Szef Federalnego Departamentu Finansów (FDF)		PLR	St. Gallen	5 grudnia 2018 r
	Alberta Rostiego	Szef Federalnego Departamentu Środowiska, Transportu, Energii i Komunikacji (DETEC)		wiceprezes	Berno	7 grudnia 2022 r
	Elżbiety Baume-Schneider	Szef Federalnego Departamentu Sprawiedliwości i Policji (DJP)		PS	jura	7 grudnia 2022 r

Wybór

Wybory Rady Federalnej odbywają się co cztery lata, w grudniu, tuż po całkowitym odnowieniu składu Zgromadzenia Federalnego ^{[ 11 ]} lub po ogłoszeniu rezygnacji lub śmierci urzędującego radnego ^{[ 12 ]} . Każdy obywatel szwajcarski kwalifikujący się do Rady Narodowej może zostać wybrany ^{[ 13 ]} i nie ma potrzeby wcześniejszego zgłaszania się jako kandydat.

Zgromadzenie Federalne głosuje w głosowaniu tajnym w kilku rundach według starszeństwa ^{[ 14 ] , [ 15 ]}  ; każdy kandydat może otrzymać głosy w pierwszych dwóch turach. Jeżeli żaden z nich nie uzyska bezwzględnej większości, ten, który uzyskał najmniejszą liczbę głosów, zostaje skreślony z listy na kolejne tury, aż do wyłonienia zwycięzcy ^{[ 12 ]} .

Podczas gdy niektóre wybory przebiegają bez niespodzianek, jak wybór w pierwszej turze chadeckiej Doris Leuthard , jedynej oficjalnej kandydatki w 2006 roku, inne są przedmiotem długich dyskusji i targów między różnymi partiami, zwłaszcza w nocy poprzedzających wybory. elekcja, nazywana „  nocą długich noży  ” ^{[ 16 ]}  ; wynik jest często niepewny do ostatniej chwili, a zwroty akcji nie należą do rzadkości, jak w przypadku braku reelekcji Christopha Blochera ^{[ 17 ]} .

Przed wyborami partia ubiegająca się o wolne miejsce według „magicznej formuły” na ogół proponuje oficjalnego kandydata, ale często zdarza się, że kandydaci ci nie są akceptowani przez Zgromadzenie Federalne, najbardziej spektakularny przypadek sięga 1973 r. , kiedy trzech oficjalnych kandydatów są odrzucane ^{[ 18 ]} , inne partie szukają wtedy kandydata, który im bardziej odpowiada, jak to miało miejsce na przykład w przypadku nieelekcji socjalistów Lilian Uchtenhagen w 1983 r. i Christiane Brunnerw 1993 r. Aby zapobiec takiemu wyparciu się, partie mają tendencję do przedstawiania kilku kandydatów, oferując w ten sposób parlamentarzystom minimalny wybór. Pierwszą podwójną kandydaturą była środkowa demokracja Leon Schlumpf i Werner Martignoni w 1979 r., a następnie wiele innych „biletów”, czasem męsko-żeńskich ( Pascal Couchepin i Christiane Langenberger w 1998 r.) lub tylko kobiet ( Ruth Metzler-Arnold i Rita Roos w 1999 r., Micheline Calmy-Rey i Ruth Lüthi w 2002 r.).

Zjawisko wielokrotnego kandydowania wpływa na zwiększenie liczby głosów. Podczas gdy w latach 1962-1987 wybrani są wybierani w pierwszej turze, tylko Kaspar Villiger i Doris Leuthard byli mianowani w tych warunkach w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Adolf Ogi , Hans-Rudolf Merz , Eveline Widmer-Schlumpf i Alain Berset są nominowani w drugiej rundzie, Ruth Dreifuss i Christoph Blocher w czwartej rundzie, Moritz Leuenberger , Pascal Couchepin i Micheline Calmy-Rey w piątej rundzie iJoseph Deiss oraz Samuel Schmid w szóstej rundzie.

Lista wyborów

Rezygnacje i brak reelekcji

Po wyborze radnego federalnego na czteroletnią kadencję ustawa nie przewiduje żadnej możliwości usunięcia go z urzędu ani przez naród, przez Zgromadzenie Federalne (np. w formie wniosku o cenzurę ), ani przez wymiar sprawiedliwości ^{[ 21 ]} . We wrześniu 2008 r. Zgromadzenie Federalne dodało do ustawy procedurę umożliwiającą uznanie niezdolności do pracy radnego federalnego lub kanclerza ^{[ 22 ]} .

Radny może być ponownie wybrany bez ograniczeń i historycznie Zgromadzenie Federalne rzadko wybierało ponownie urzędującego radnego (zdarzyło się to tylko cztery razy). the6 grudnia 1854, Berno Ulrich Ochsenbein nie został ponownie wybrany. Pokonany w jesiennych wyborach do Rady Narodowej1854, jest ofiarą zmian w konfiguracji politycznej kantonu Berno. Radykałowie i konserwatyści zaczynają współpracować, a Ochsenbein zostaje złapany w krzyżowy ogień. Nie ma go, bo poszedł na polowanie w dniu wyborów do Rady Federalnej. W szóstej turze wybrany został Berneńczyk Jakob Stämpfli . the7 grudnia 1872, Eugène Borel został wybrany w drugiej turze 90 głosami przeciw 73 ustępującym Jean-Jacquesowi Challet-Venelowi . Klęska Challet-Venel znajduje swoje wytłumaczenie w sprzeciwie wobec rewizji konstytucji z 1848 r . podczas głosowania w 1872 r. , które poświęca prowizoryczną porażkę zwolenników rewizji, która kończy się jednak przyjęciem w1874. the10 grudnia 2003, Ruth Metzler-Arnold nie zostaje ponownie wybrana i zastąpiona przez Christopha Blochera , co skutkuje modyfikacją struktury politycznej Rady Federalnej. Z kolei12 grudnia 2007, Blocher nie został ponownie wybrany i to inna członkini Centrum Unii Demokratycznej , Eveline Widmer-Schlumpf , zdobyła głosy Zgromadzenia Federalnego.

W praktyce radni zwykle pełnią swoje funkcje do momentu przejścia na emeryturę, średnio po około dziesięciu latach ^{[ 23 ]} . Pewna liczba rezygnacji została wymuszona po odrzuceniu w głosowaniu powszechnym projektu przedstawionego przez rzeczonego radnego federalnego:

• w 1891 r  .: rezygnacja Emila Weltiego ( radykał z Aargau ) w związku z fiaskiem jego planu ustanowienia kolei  ;
• w 1934 r  .: rezygnacja Heinricha Häberlina ( radykału z Turgowii ) w związku z odrzuceniem projektu ochrony porządku publicznego;
• w 1953 r  .: rezygnacja Maxa Webera po odrzuceniu reżimu finansowego (powrót socjalistów do opozycji na sześć lat).

Inni radni zostali zmuszeni do rezygnacji ze względu na kontekst polityczny:

• 19 czerwca 1917 : rezygnacja Arthura Hoffmanna ( radykała z St. Gallen ) z powodu jego lekkomyślnej ingerencji między walczącymi państwami ( Rosją i Niemcami ) w czasie I wojny światowej  ;
• 22 marca 1934 : nieoczekiwana rezygnacja Jean-Marie Musy ( konserwatysta z Fryburga ) z powodu niezgody, jaka sprzeciwiała mu się z Edmundem Schulthessem (radykałem) w sprawie polityki gospodarczej i finansowej;
• 31 grudnia 1944 : rezygnacja Marcela Pileta-Golaza (Radical Vaudois ). Po kapitulacji Francji ( II wojna światowa ) jako prezydent Konfederacji wygłosił przemówienie wyraźnie nawiązujące do „nowego ładu” i „bardziej autorytarnej” demokracji. Następnie odmówił wyjaśnienia swoich sympatii do faszystowskich rządów;
• 28 listopada 1966 : rezygnacja Paula Chaudeta (Radical Vaudois). Szef Departamentu Wojskowego stracił po aferze samolotów Mirage poparcie radykałów, którzy nie chcieli go wysunąć na wiceprezydenta Rady Federalnej i chcieli znieść tę hipotekę przed wyborami 1967 r  .;
• 12 stycznia 1989 : rezygnacja Elisabeth Kopp ( radykalna z Zurychu ) miesiąc po jej wyborze na wiceprzewodniczącą Rady Federalnej. Jako doradca federalny odpowiedzialny za wymiar sprawiedliwości wysłała telefon do męża, ostrzegając go przed wątpliwymi sprawami, w które prawdopodobnie był zamieszany. Zastępca prokuratora Konfederacji podejrzewał ją wówczas o naruszenie tajemnicy służbowej w sprawie Sakarchi Trading SA, z czego została oczyszczona przez Sąd Federalny w 1990 r . ^{[ 24 ]} .

Reprezentatywność

Ustawa określa tylko kilka kryteriów dotyczących reprezentatywności członków Rady. Do 1999 r. kanton mógł mieć tylko jednego przedstawiciela w Radzie Federalnej, ale w obliczu trudności w stosowaniu tej zasady zastąpiono ją bardziej ogólną zasadą, zgodnie z którą różne regiony i społeczności językowe muszą być sprawiedliwie reprezentowane.

Poza tym kryterium prawnym, przy wyborze nowego radnego federalnego ważny jest cały szereg niepisanych zasad, a wybór kandydatów zależy od ich partii, języka i kantonu pochodzenia, parytetu płci - kobiety, co czasami utrudnia wybór idealnego kandydata.

Regiony

Kanton Bazylea-Miasto był reprezentowany po raz drugi w Radzie Federalnej wraz z wyborem Hansa-Petera Tschudiego w 1959 r., Chociaż Bazylea była drugim najbardziej zaludnionym miastem ^w Szwajcarii przez większą część XX  wieku.

Kantonalne pochodzenie geograficzne i językowe kandydatów odgrywa decydującą rolę, choć nie jest dokładnie określone. Rada Federalna musi reprezentować nie tylko obecne siły polityczne, ale także mniejszości językowe lub kulturowe: francuskojęzyczną Szwajcarię ( mniejszość francuskojęzyczna ), Ticino ( mniejszość włoskojęzyczna ), ale także północno-zachodnią Szwajcarię (region Bazylei). , Wschodnia Szwajcaria (poza głównymi ośrodkami miejskimi, takimi jak Zurych ), środkowa Szwajcaria, a także nieoficjalnie dwie religie większościowe ( katolicy i protestanci). To przywrócenie równowagi obecnych grup językowych jest ponadto jednym z głównych uzasadnień wyboru Rady Federalnej przez Zgromadzenie Federalne: w przypadku wyboru przez naród bez klauzuli regionalnej, niemieckojęzyczna większość będzie mogła wybrać wszystkich radni federalni.

Niemniej jednak, jeśli policzy się liczbę miejsc od 1848 r. w różnych dużych regionach (według klasyfikacji Federalnego Urzędu Statystycznego ) w stosunku do ich krajowych wskaźników liczby ludności, okaże się, że istnieje kilka regionów, które były niedostatecznie reprezentowane w trakcie historii kraju. Szczególnie wyraźna jest różnica między rzeczywistą liczbą radnych federalnych a liczbą wniosków w zależności od liczby ludności, zwłaszcza w przypadku północno-zachodniej Szwajcarii, czyli regionu Bazylei . Od 1848 roku kanton Bazylea-Miasto przedstawiał swoją drugą i ostatnią radę federalną z udziałem Hansa-Petera Tschudiegow 1959 r. Kanton Bazylea-Country natomiast po raz pierwszy i ostatni z Emilem Freyem w 1891 r. Oznacza to, że mandaty konstytucyjnie przyznane mniejszościom językowym trafiły w obrębie niemieckojęzycznej Szwajcarii, z nielicznymi wyjątkami, o godz. koszt regionu bazylejskiego ^{[ 25 ] , [ 26 ] , [ 27 ] , [ 28 ]} .

Do 1999 roku konstytucja zabraniała wybierania więcej niż jednego radnego federalnego na kanton. Decydującym kryterium jest miejsce pochodzenia, a następnie miejsce zamieszkania. Zasada ta będzie omijana przez „administracyjne” posunięcia w ostatniej chwili kilku kandydatów, takich jak Ruth Dreifuss czy Gilles Petitpierre ^{[ 4 ] , [ 29 ]} . W obliczu trudności związanych ze stosowaniem kryterium to zostaje skreślone podczas głosowania nad7 lutego 1999. Możliwe jest zatem wybranie dwóch członków z tego samego kantonu, ponieważ konstytucja stanowi, że „różne regiony i społeczności językowe muszą być sprawiedliwie reprezentowane w Radzie Federalnej” ^{[ 30 ]} . Sprawa dotyczyła Moritza Leuenbergera i Christopha Blochera w latach 2003-2007, następnie Moritza Leuenbergera i Ueli Maurera w latach 2008-2010 i wreszcie Simonetty Sommarugi i Johanna Schneidera-Ammanna w latach 2010-2018.

Cztery kantony nigdy nie były reprezentowane w Radzie Federalnej: Schwyz , Nidwalden , Schaffhausen i Uri .

Parytet płci

Inauguracja pierwszej radnej federalnej Elisabeth Kopp w 1984 r.

Pierwsza Rada Federalna pod przewodnictwem kobiety ( Ruth Dreifuss w 1999 r.).

Długo nieobecne w Radzie Federalnej z powodu pozbawienia ich prawa głosu i kandydowania na szczeblu federalnym do 1971 roku, kobiety stopniowo zajmowały od 1984 roku coraz ważniejsze miejsce w Radzie Federalnej: od jednej w 1984 do dwa w 1999 r1 ^stycznia 2008 r i 1 ^stycznia 2016 r., osiągając w ten sposób faktyczny parytet płci, jeśli weźmiemy pod uwagę kanclerza Konfederacji , stanowisko to piastowała kobieta w latach 2000-2016 , która bierze udział w cotygodniowych posiedzeniach Rady Federalnej.

Pierwszą oficjalną kandydatką będzie Lilian Uchtenhagen , jedna z pierwszych kobiet wybranych do Rady Narodowej w 1971 r., wysunięta przez Partię Socjalistyczną w miejsce Williego Ritscharda w 1983 r . Jednak radykałowie , nie zgadzając się na narzucenie pierwszej kobiety Radzie Federalnej, wybrali na jego miejsce socjalistę Otto Sticha .7 grudnia 1983^{[ 16 ]} .

W następstwie nieoczekiwanej rezygnacji Rudolfa Friedricha z powodów zdrowotnych radykałowie wybrali Elisabeth Kopp na2 października 1984, co czyni ją pierwszą kobietą wybraną do Rady Federalnej. W grudniu 1988 roku, kilka dni po jej wyborze na wiceprezydenta, wybuchła kontrowersja wokół informacji, które rzekomo przekazała mężowi Hansowi Koppowi o problemach w firmie, której był dyrektorem. Zrezygnowała 12 grudnia , najpierw do końca lutego 1989 r., potem ze skutkiem natychmiastowym12 stycznia 1989^{[ 24 ]} .

Od lat 90. kwestia parytetu płci w Radzie Federalnej wysuwała się na pierwszy plan przy każdych wyborach jednego z jej członków. W styczniu 1993 r. , po wycofaniu się René Felbera , Partia Socjalistyczna nominowała Christiane Brunner z Genewy jako jedynego kandydata; Jednak 3 marca Zgromadzenie Federalne wybrało Francisa Mattheya z Neuchâtel , powtarzając scenariusz z 10 lat wcześniej. Po tygodniu Francis Matthey odmawia wyboru, co jest wyjątkowym przypadkiem ^w XX  wieku , a następnie socjaliści przedstawili podwójną kandydaturę utworzoną przez Christiane Brunner i Ruth Dreifuss  ; 10 marca Ruth Dreifuss zostaje wybrana w trzecim głosowaniu po wycofaniu się Christiane Brunner. W 1999 roku^{Ruth Dreifuss} została pierwszą kobietą prezydentem Konfederacji ^.

Pierwsze zdjęcie, na którym Rada Federalna składa się głównie z kobiet (2010).

W tym roku prezydenckim wybrano drugą kobietę, chrześcijańską demokratkę Ruth Metzler-Arnold , ale jej brak reelekcji i brak wyboru Christine Beerli w 2003 roku wywołały oburzenie w kręgach feministycznych . Ruth Dreifuss została zastąpiona przez Micheline Calmy-Rey w 2003 roku i dalej1 ^sierpnia 2006 _ Doris Leuthard została wybrana w pierwszej turze w miejsce Josepha Deissa . Od ¹ stycznia 2008 r. trzecia kobieta zasiada w Radzie Federalnej wraz z przybyciem Eveline Widmer-Schlumpf w miejsce ustępującego radnego Christopha Blochera , który nie został ponownie wybrany (brak kolegialności, personalizacji itp.). Wreszcie, Rada Federalna staje się większością żeńską wraz z wyborem Simonetty Sommaruga 22 września 2010 r., większość, która będzie obowiązywać do 1 ^stycznia 2012 r. Wraz z zastąpieniem Micheline Calmy-Rey przez Alaina Berseta . Po wycofaniu się Doris Leuthard, Viola Amherd ogłasza swoją kandydaturę na jego następcę w Radzie Federalnej. Została zatrzymana 16 listopada przez swoją partię w wyborach na bilecie w obie strony z Heidi Z'graggen . Następnie, 5 grudnia, Viola Amherd została wybrana przez Zgromadzenie Federalne 148 głosami na 244 w pierwszej turze. Tym samym zostaje pierwszą przedstawicielką Valais wybraną do Rady Federalnej.

Magiczna formuła

Idea „  magicznej formuły  ” , wprowadzona dn17 grudnia 1959, z dwoma socjalistami , dwoma radykałami , dwoma chadekami i centrodemokratą implikuje zarówno pewną ideę proporcjonalnej reprezentacji głównych ugrupowań parlamentarnych w rządzie , jak i porozumienie w zasadniczych kwestiach ^{[ 18 ] , [ 14 ]} .

Rada Federalna wybrana w 1848 r. składała się wyłącznie z radykałów , co było konsekwencją radykalnej większości w Zgromadzeniu Federalnym; wywodzący się z wojny w Sonderbundzie , nie byli skłonni zaakceptować konserwatystów (z których wywodzi się obecna Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna ) w Radzie. W 1891 r. niespodziewana rezygnacja Emila Weltiego z powodu odmowy zakupu przez Konfederację głównych krajowych linii kolejowych skłoniła Zgromadzenie Federalne do wybrania kompromisowego kandydata, konserwatysty Josepha Zempa ^{[ 32 ]} . W 1919 głosowanie proporcjonalnezostaje wprowadzony do Rady Narodowej, a chadek Jean-Marie Musy zostaje wybrany do Rady. W 1929 r. socjaliści przedstawili swoją pierwszą kandydaturę, ale wybrano agrarnego (obecna Unia Demokratyczna centrum ) Rudolfa Mingera ^{[ 33 ]}  ; pierwszym socjalistą był Ernst Nobs , wybrany w 1943 r . po sukcesie tej partii, która w wyborach federalnych stała się partią wiodącą w kraju ^{[ 34 ]}  ; ta obecność będzie jednak krótkotrwała, ponieważ jego następca, Max Weber , rezygnuje w 1953 rokupo powszechnym odrzuceniu jego ustawy o reformie podatkowej, wysłaniu socjalistów z powrotem do opozycji i pozostawieniu ich miejsca radykalnemu Hansowi Streuli .

• 

  Joseph Zemp, pierwszy nieradykalny doradca.

• 

  Jean-Marie Musy, pierwszy doradca Chrześcijańskich Demokratów.

• 

  Rudolf Minger, pierwszy radny rolny.

• 

  Ernst Nobs, pierwszy doradca socjalistów.

W 1959 r. czterech radnych federalnych przeszło na emeryturę, pozostawiając otwarte drzwi do reorganizacji składu Rady. Za namową Martina Rosenberga , sekretarza generalnego Konserwatywno-Chrześcijańsko-Społecznej Partii , miejsca są przydzielane według siły wyborczej partii, tj. po dwa dla radykałów (65 wybranych parlamentarzystów), konserwatystów (64 wybranych) i socjalistów ( 53 wybranych) i jeden dla Centrum Demokratów (27 wybranych). To narodziny „magicznej formuły” ^{[ 35 ] , [ 36 ]} .

Od 1959 do 2003 roku skład polityczny Rady Federalnej pozostał niezmieniony, ale Demokraci Centrum, którzy stali się wiodącą partią Szwajcarii w wyborach federalnych w 1999 roku, zażądali drugiego miejsca. the10 grudnia 2003, ustępująca radna federalna Ruth Metzler-Arnold nie została ponownie wybrana, a jedno z miejsc chadeckich przypadło centrodemokracie Christophowi Blocherowi , co wskazuje na dostosowanie magicznej formuły do ​​nowego krajobrazu politycznego ^{[ 37 ]} . W grudniu 2007 r. wybór wiceprzewodniczącej Eveline Widmer-Schlumpf na miejsce Christopha Blochera wywołał gniew centrowych demokratów, którzy nie uznawali już swoich wybranych przedstawicieli; od czerwca 2008 Samuel Schmid i Eveline Widmer-Schlumpf są częścią nowej Demokratycznej Partii Burżuazyjnej(PBD), wydzielona z UDC. W 2008 roku, po rezygnacji Samuela Schmida, SVP Ueli Maurer został wybrany do Rady Federalnej, dlatego Burżuazyjna Partia Demokratyczna (PBD) straciła mandat na rzecz SVP. W 2015 roku Eveline Widmer-Schlumpf złożyła rezygnację, zastąpił ją Guy Parmelin, PBD straciło jedyne miejsce na rzecz UDC, więc w Radzie Federalnej od 2016 roku znajdujemy:

• dwóch członków Partii Socjalistycznej (PSS);
• dwóch członków Partii Liberalno-Radykalnej (PLR);
• dwóch członków Unii Centrum Demokratycznego (UDC);
• członek Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej (PDC).

Okresowo, przy okazji kryzysów politycznych, magiczna formuła jest kwestionowana, zwłaszcza przez część Partii Socjalistycznej, która wówczas grozi odejściem z rządu ^{[ 16 ]} . Pojawiają się inne propozycje planowania mające na celu zwalczanie coraz częstszych naruszeń kolegialności : przywiązanie kandydatów do minimalnego programu politycznego, grupowe wybory siedmiu radnych federalnych, a nie jeden po drugim, itp. W związku ze zwiększeniem zadań Rady Federalnej niektórzy proponują również zwiększenie liczby radnych federalnych.

Funkcjonowanie

Rada Federalna zbiera się na sesji zwyczajnej raz w tygodniu, w środy rano, a sesjom przewodniczy Prezydent Konfederacji. Tematy zgłaszane do dyskusji (łącznie 2000 do 2500 rocznie) są przygotowywane przez poszczególne departamenty lub przez Kancelarię; decyzje są następnie podejmowane w miarę możliwości w drodze konsensusu, bez głosowania; we wszystkich przypadkach szczegóły dyskusji i głosowań są poufne. Zgodnie z zasadą kolegialności decyzje podjęte przez Radę są następnie bronione przez wszystkich członków, niezależnie od ich opinii na ten temat ^{[ 38 ]} .

Rola

Rada Federalna jest „najwyższą władzą zarządzającą i wykonawczą Konfederacji” ^{[ 39 ]} . Na poziomie krajowym kieruje sprawami wykraczającymi poza kompetencje kantonów , takimi jak obrona, oraz sporządza budżet federalny i rachunek stanu. Na arenie międzynarodowej decyduje o polityce zagranicznej i reprezentuje Szwajcarię za granicą. Z legislacyjnego punktu widzenia zajmuje się projektami ustaw federalnych , procedurami konsultacyjnymi i innymi czynnościami wchodzącymi w skład wstępnej fazy procedury legislacyjnej. Następnie przygotowuje federalne ustawy i dekrety, które przedkłada Zgromadzeniu Federalnemu. W ramach swojej działalności wykonawczej uchwala m.inniezbędnych rozporządzeń i zapewnia stosowanie prawa.

Szwajcarski system rządów jest przypadkiem hybrydowym, ponieważ łączy w sobie system prezydencki i parlamentarny według Arenda Lijpharta , podczas gdy dla Philippe'a Lauvaux i Thomasa Fleinera-Gerstera stanowi odrębny typ: system dyrektorski . Kolegialność rządu pod nieobecność premiera lub prezydenta eliminuje problem hierarchii głowy państwa i szefa rządu oraz koncentracji władzy w rękach jednego człowieka. Członkowie rządu mają zatem podwójne zadanie uczestniczenia w opracowywaniu decyzji kolegium i kierowania własnym departamentem. Rada Federalna„sprawuje, jako kolegium, funkcję głowy państwa, gabinetu, premiera i [...] ostatniej instancji oceniającej odwołania administracyjne” , wzmacniając w ten sposób połączenie władzy wykonawczej i jej wagę w szwajcarskim systemie politycznym ^{[ 40 ]} .

Wagę tę wzmacnia jego niezależność w stosunku do Zgromadzenia Federalnego, ponieważ nie można go rozwiązać ani doprowadzić do odwołania jednego z jego członków w trakcie kadencji, tak więc ważna jest stabilność rządu, ponieważ kilku radnych federalnych złożyło rezygnację z powodów politycznych lub nie zostało ponownie wybrany na koniec kadencji ^{[ 41 ]} . Ponadto fakt, że Zgromadzenie Federalne wybiera członków Rady jeden po drugim, prowadzi do większej ciągłości w czasie: Rada Federalna nie została odnowiona w całości od 1848 r. ^{[ 42 ]}. Co więcej, nie ma realnej kontroli nad jej działalnością z powodu braku środków Zgromadzenia Federalnego, które deleguje na nią wiele swoich uprawnień ustawodawczych.

Wreszcie, nie ma jurysdykcji konstytucyjnej, a Sąd Federalny nie jest właściwy do badania ustaw federalnych ^{[ 43 ]} . W przypadku braku kontroli zewnętrznej kontrola działalności Rady ma zasadniczo charakter wewnątrzorganizacyjny ze względu na fakt, że jej decyzje są podejmowane kolegialnie ^{[ 44 ]} , przy czym większość z nich jest podejmowana na podstawie akt przygotowanych przez różne departamentów, co ilustruje konsensus w ramach administracji federalnej ^{[ 43 ]} . Jednak Raimund Germann twierdzi, że„Każdy radny federalny traktuje priorytetowo swoją rolę szefa departamentu, a zatem pracę, za którą będzie zbierał pochwały lub krytykę ze strony mediów i parlamentu” ^{[ 45 ]} .

Zgodność

Szwajcarski system rządów opiera się na systemie konkordancji (lub „demokracji proporcjonalnej” ), który charakteryzuje narodowy styl polityczny poprzez proporcjonalny skład organów państwowych, integrację sił politycznych, odrzucanie konfliktów i poszukiwanie negocjowanych rozwiązań problemów ^{[ 46 ] , [ 47 ]} . Politolodzy na ogół przypisują to wpływowi referendum i inicjatywy ludowej , integralnej dwuizbowości , federalizmuoraz system wyborczy, który zmusza aktorów politycznych do dokooptowania maksymalnej liczby sił politycznych w celu zminimalizowania ryzyka niepowodzenia ich projektów na oczach ludzi ^{[ 48 ]} . Niektórzy dodają również różnice kulturowe, które dążą do zapewnienia jak najszerszej reprezentacji mniejszości. Jednorodność rządu jest jednak zapewniona dzięki metodzie wyboru radnych federalnych, którzy nie mogą polegać wyłącznie na głosach swojej partii i dlatego muszą się od niej zdystansować, aby mieć nadzieję na zgromadzenie większości dla swoich projektów ^{[ 49 ]} , a to w przypadku braku prawdziwego wspólnego programu politycznego, który zostaje zastąpiony „wytycznymi”na okres kadencji ^{[ 50 ]} .

Konkordancja jest zwieńczeniem historii charakteryzującej się przejściem od radykalnego gabinetu do gabinetu skupiającego główne partie szwajcarskie . Rzeczywiście, integracja konserwatywnych katolików w 1891 r. była wynikiem serii przegranych referendów dla radykalnego rządu (15 z 20 w ciągu dwudziestu lat) ^{[ 51 ]} . Z drugiej strony integracja socjalistów przebiegała wolniej: otworzyli się na partycypację dopiero w 1929 r., aw latach 30. zajęli bardziej ugodowe stanowisko w sprawach gospodarczych i obrony narodowej . Jednak nieudana kandydatura Emila Klötiego w 1938 rdoprowadziły do ​​nieudanej inicjatywy mającej na celu wybór rządu przez lud w 1942 r. , a następnie wybór Ernsta Nobsa15 grudnia 1943 r^{[ 52 ]} . Jednak partia wycofała się w latach1953-1959poniepowodzeniu w referendum swojego radnego federalnego.

Po braku reelekcji radnego federalnego SVP Christopha Blochera w 2007, rozłamy wywołane w partii doprowadziły do ​​​​zmiany etykiet dwóch radnych federalnych SVP Eveline Widmer-Schlumpf i Samuela Schmida , co doprowadziło do formalnego odejścia SVP z rządu po prawie 80 latach obecności. Ta przerwa trwała tylko rok, kiedy SVP dołączył do rządu1 ^stycznia 2009 rpo wyborze Ueli Maurera na następcę Samuela Schmida .

Granice instytucjonalne

Pomimo znacznych uprawnień, którymi dysponuje, Rada Federalna nie jest wszechmocna, ponieważ Szwajcaria działa zgodnie z niemiecką dogmatyką w sprawach dotyczących jurysdykcji administracyjnej  : wszystkie akty muszą mieć podstawę prawną, wykluczając w ten sposób rząd na mocy dekretu, z wyjątkiem bardzo nielicznych przypadków i w ramach systemu demokracji bezpośredniej ^{[ 45 ]} . Mówiąc bardziej ogólnie, system głosowania znacznie ogranicza pole manewru „przez swoją nieprzewidywalność” , podczas gdy jego głos jest tylko jednym ze wszystkich wypowiadanych podczas kampanii.

Co więcej, rozmycie odpowiedzialności w kolegium poprzez kolegialność i heterogeniczność jego członków przyczynia się do osłabienia jego realnej władzy, nawet jeśli zjawisko to jest zwykle równoważone przez tendencję mediów do personalizowania decyzji podejmowanych w sprawie głównego doradcy ^{. 53 ]} . Kumulacja władzy wykonawczej i liczne zadania reprezentacyjne „w ramach komisji parlamentarnych, plenum Zgromadzenia Federalnego, mediów czy międzynarodowych szczytów” z konieczności ograniczają aktywność radnych federalnych i korzystanie z potencjalnych uprawnień, którymi dysponują. W konsekwencji administracja federalna czerpie korzyści z tego rozmycia władzy ^{[ 54 ]}.

Kancelaria Federalna

Walter Thurnherr , kanclerz Konfederacji od 2016 r.

Kancelaria Federalna , zdefiniowana jako „centrala” Rady Federalnej ^{[ 55 ]} , jest „zawiasem między rządem, administracją, parlamentem i ludnością” ^{[ 56 ]} . Do jego licznych zadań należy publikowanie dokumentów urzędowych, takich jak Dziennik Federalny lub zbiory ustaw ( zbiór urzędowy i zbiór systematyczny ) ^{[ 57 ]} .

Na jej czele stoi Kanclerz Konfederacji, funkcja utworzona na mocy Aktu o mediacji z 1803 r., poprzedzająca w czasie Radcę Federalnego i która do 1848 r. jest jedyną stałą pozycją Konfederacji ^{[ 58 ]} . Kanclerz, oficjalnie porównywany do radnego federalnego w roli szefa Kancelarii ^{[ 59 ]} i często określany jako „ósmy radny federalny” , bierze udział w posiedzeniach Rady Federalnej wyłącznie w charakterze doradczym i zasiada w oficjalne coroczne zdjęcie Rady Federalnej. Annemarie Huber-Hotz jest,15 grudnia 1999, pierwszą kobietą wybraną na to stanowisko. Funkcję tę pełniła do r31 grudnia 2007 r.

Obecnym kanclerzem Konfederacji jest chrześcijański demokrata Walter Thurnherr , sprawujący urząd od tego czasu1 ^stycznia 2016 r . Jest następcą Coriny Casanovy , kanclerza w latach 2008-2015. Walter Thurnherr jest wspomagany przez dwóch wicekanclerzy, André Simonazziego i Viktora Rossiego .

Administracja federalna

Każdy departament kierowany przez radnego federalnego jest podzielony na kilka urzędów federalnych, stanowiących trzon administracji , których dyrektorzy podlegają bezpośrednio właściwemu radnemu federalnemu. To z nimi radny federalny uruchamia nowe projekty lub przygotowuje swoje akta przed przedstawieniem ich na cotygodniowym posiedzeniu rządu. Podstawą obrad Rady Federalnej są również urzędy odpowiedzialne za sporządzanie sprawozdań na zakończenie fazy konsultacji legislacyjnych. W tym kontekście ściśle ograniczona liczba departamentów doprowadziła do wzrostu liczby urzędów i złożoności ich organizacji, niektóre posiadające kompetencje kilku ministerstw w^{53 ]}  :

Życie radnych federalnych

W porównaniu z ministrami w wielu innych krajach, radni federalni żyją podobnie jak inni obywatele; przez większość czasu nie mają ochroniarzy ani specjalnych środków bezpieczeństwa ^{[ 60 ]} , a niektórzy z nich, jak Moritz Leuenberger czy Didier Burkhalter , podróżują komunikacją miejską ^{[ 61 ]} .

Po ich wycofaniu się prawie wszyscy radni federalni odeszli z polityki, z godnym uwagi wyjątkiem Maxa Webera i Christopha Blochera , którzy zostali ponownie wybrani do Rady Narodowej po odejściu z federalnej władzy wykonawczej. Żaden z nich nie napisał pamiętników politycznych na temat swojej działalności w Radzie Federalnej ^{[ 62 ]} , z wyjątkiem Ruth Metzler ^{[ 63 ]} .

Wynagrodzenie i emerytura

W 2021 r. roczna pensja radnego federalnego wynosi 454 581 CHF (brutto) oraz 30 000 CHF na wydatki ^{[ 64 ]} . Radni federalni, którzy rezygnują ze swoich funkcji po co najmniej czterech latach pracy, otrzymują emeryturę w wysokości połowy wynagrodzenia urzędującego radnego federalnego ^{[ 65 ]} .

Budynki

Miejscem posiedzeń Rady Federalnej jest Pałac Federalny , w którym znajduje się sala posiedzeń na pierwszym piętrze zachodniego skrzydła oraz ^{sala reprezentacyjna .} Rada Federalna posiada również oficjalne rezydencje, w szczególności Maison de Watteville ^{[ 67 ]} w Bernie i dwór Lohn w Kehrsatz , ale tam nie przebywa ^{[ 68 ]} .

Oficjalne zdjęcie

Na początku każdego roku publikowane jest oficjalne zdjęcie Rady Federalnej. Produkcją kieruje nowy Przewodniczący Rady Federalnej, który wyznacza wybranego przez siebie fotografa. Nawet jeśli styl obrazów zmienia się co roku, to jednak zawsze respektują one pewną liczbę kodów: prezydent zazwyczaj znajduje się na środku obrazu, z wiceprezesem u boku, a przekaz jest zawsze inspirowany koncepcją „jedności w różnorodności dla dobra kraju i jego spójności”. Przed realizacją oficjalnego zdjęcia proponowany pomysł jest testowany przez statystów o rozmiarach zbliżonych do radnych federalnych ^{[ 69 ]} .

Publikacja każdego nowego zdjęcia rodzi liczne komentarze i analizy w mediach i na portalach społecznościowych ^{[ 69 ] , [ 70 ] , [ 71 ] , [ 72 ]} . Oficjalne zdjęcie na rok 2023 jest dziełem fotografa z Vaudois , Matthieu Gafsou ^{[ 73 ]} .

Uwagi i odniesienia

Oceny

Bibliografia

załączniki

Podstawy prawne

• Konstytucja Federalna Konfederacji Szwajcarskiej ( Cst. ) z dnia18 kwietnia 1999, SR 101.
• Ustawa o organizacji rządów i administracji ( LOGA ) z dn21 marca 1997(stan na2 grudnia 2019 r), RS 172.010.

Bibliografia

• Urs Altermatt , Rada Federalna: Słownik biograficzny pierwszej setki radnych federalnych , Yens-sur-Morges, Cabedita,1993 [ szczegóły wydań ] ( prezentacja online )
• Hanspeter Kriesi , Szwajcarski system polityczny , Paryż, Economica ,1999, wyd . ²  . ( 1 ^wyd  . 1995), 423  s. ( ISBN  2-7178-3694-2 ).
• (de + fr) Ulrich Klöti , Yannis Papadopoulos i Fritz Sager , rozdz.  8 „Regierung” , w: Peter Knoepfel, Yannis Papadopoulos, Pascal Sciarini, Adrian Vatter, Siljia Häusermann, Handbuch der Schweizer Politik [„Podręcznik polityki szwajcarskiej”], Zurich, NZZ Libro,2017, 6 ^wyd  . , 952  s. ( ISBN  978-303810-311-0 ) , s.  193-218.
• (od) Adrian Vatter , Das politische System der Schweiz , Baden-Baden, Nomos,2020, ^wyd . 4  . ( wyd  . 1 2013), 592  ^s . ( ISBN  978-3-8487-6564-5 ).
• (od) Adrian Vatter , Der Bundesrat , Zurych, NZZ Libro,2020, 400  str. ( ISBN  978-3-907291-07-8 ).

Linki zewnętrzne

• Rekordy władz  :

  • Plik wirtualnego organu międzynarodowego
  • Międzynarodowy identyfikator nazwy normy
  • Biblioteka Narodowa Francji ( dane )
  • System dokumentacji uczelni
  • Biblioteka Kongresu
  • Gemeinsame Normdatei
  • Biblioteka Narodowa Izraela
  • Polska Biblioteka Uniwersytecka
  • Watykańska Biblioteka Apostolska
  • ŚwiatCat
• Zasoby związane z muzyką  :
  •  MusicBrainz _
• Zasoby związane z badaniami  :
  • Odnośnik krzyżowy
• Rekordy w słownikach ogólnych lub encyklopediach  :

  • Słownik historyczny Szwajcarii
  • Encyklopedia Britannica
• „  Rada Federalna  ” w internetowym słowniku historycznym Szwajcarii .
• „  Konfederacja w skrócie 2008  ” [PDF] , w admin.ch ,9 kwietnia 2008 r (konsultował się z23 stycznia 2021 r) .
• „  Konfederacja w skrócie 2020  ” [PDF] , w admin.ch ,24 listopada 2020 r (konsultował się z23 stycznia 2021 r) .
• „  W jaki sposób podejmowane są decyzje w Radzie Federalnej? , na  rts.ch ,11 listopada 2020 r (konsultował się z23 stycznia 2021 r) .
• Witryna internetowa Rady Federalnej
• „  Rada Federalna  ” w internetowym słowniku historycznym Szwajcarii .

Powiązane artykuły

• Lista radnych federalnych Szwajcarii
• Lista prezydentów Konfederacji Szwajcarskiej
• Całkowite odnowienie Szwajcarskiej Rady Federalnej w 2019 r
• Centrum dowodzenia K20

• Szwajcarski portal polityczny