Niezależna gra wideo

Czytasz „  dobry artykuł  ” oznaczony w 2022 roku.

Nie mylić z amatorską grą wideo lub grą wideo typu open source .

Zrzuty ekranu różnych gier indie. Od lewej do prawej, a następnie od góry do dołu (w przeglądarce mobilnej, po prostu z góry na dół): Celeste (2018), Tacoma (2017), Broforce (2015), Alto's Adventure (2015), Kentucky Route Zero (2013) i Flotilla (2010 ).

Niezależna gra wideo to gra wideo tworzona zwykle przez osoby lub stosunkowo małe zespoły programistów i bez wsparcia finansowego dużego wydawcy gier wideo . Dlatego w tym sensie jest przeciwny większości tak zwanych gier „AAA” lub gier potrójnego A , ale termin „niezależne” można zastosować do innych scenariuszy, w których tworzenie gier charakteryzuje się pewną twórczą niezależnością od wydawcy, przy czym ten ostatni pomaga finansować lub dystrybuować grę.Ze względu na swoją niezależność i swobodę rozwoju, gry indie często stawiają na innowacyjność , obejmującą rozgrywkęeksperymentalne lub ryzykowne, które zwykle nie są oferowane w grach AAA. Mogą również eksplorować medium, aby tworzyć wyjątkowe doświadczenia, takie jak oprawa gier artystycznych lub innych niż gry . Niezależne gry wideo są zwykle sprzedawane za pośrednictwem cyfrowych kanałów dystrybucji, a nie sprzedaży detalicznej , ze względu na brak wsparcia wydawców. Termin ten ma zatem znaczenie równoznaczne z niezależną muzyką lub niezależnym kinem w tych odpowiednich mediach.

Rozwój niezależnych gier zrodził się z pojawienia się amatorskiego programowania komputerów po wprowadzeniu komputera osobistego i języka komputerowego BASIC w latach 70. i 80. Amatorzy kodują więc własne gry i wykorzystują sprzedaż wysyłkową do dystrybucji swoich dzieł, a następnie zwracają się do innych metod dystrybucji oprogramowania, gdy Internet pojawił się w latach 90., takich jak shareware i udostępnianie plików. Jednak zainteresowanie amatorskim programowaniem spadło na kilka lat z powodu rosnących kosztów rozwoju, w szczególności z powodu grafiki 3D lub problemów z kompatybilnością z domowymi konsolami , ale przede wszystkim z powodu konkurencji ze strony głównych wydawców oprogramowania gier wideo. Scena rozwija się również w Japonii poprzez dōjin (同人^? ) , czego przykładem jest sukces serii Touhou Project (1996).

Współczesna charakterystyka sceny gier niezależnych wynikała z połączenia wielu czynników — w tym technicznych, ekonomicznych i społecznych — w połowie lat 2000 . publiczność. Sukces niektórych z nich wzmacnia również zainteresowanie graczy tym obszarem, czemu sprzyja istnienie platform sprzedaży cyfrowych gier wideo, takich jak Steam , finansowanie społecznościowe , aby pomóc nowym zespołom w uruchamianiu ich gier, lub niskobudżetowe lub nawet otwarte oprogramowanie narzędzia .

Około 2015 roku rosnąca liczba wydawanych gier indie wzbudziła obawy przed „indiepokalipsą” , czyli nadpodażą gier, która uczyniłaby cały rynek nierentownym. Choć upadek ostatecznie nie nadchodzi, prawie wszystkie gry niezależne pozostają nierentowne. Przykładami bardzo udanych gier niezależnych są Cave Story (2004), Braid (2008), Castle Crashers (2008), Minecraft (2009), Super Meat Boy (2010), Fez (2012), Shovel Knight (2014), Undertale (2015 ) ), Stardew Valley (2016) czy Cuphead (2017).

Definicja

Ogólny

Termin niezależna gra wideo wywodzi się przede wszystkim z wcześniej istniejących wyrażeń kina niezależnego i muzyki niezależnej , gdzie pojęcie to często wiąże się z samopublikowaniem i niezależnością od dużych studiów lub dystrybutorów: warunki jej rozwoju muszą zatem znacznie wykraczać poza ramy potrójnego -Tworzenie gier przez głównych wydawców i studia deweloperskie ^{[ 1 ] , [ 2 ] , [ 3 ] , [ 4 ] , [ 5 ]}. Prosta definicja, podana przez Laurę Parker dla GameSpot , jest taka, że ​​„niezależne tworzenie gier wideo to tworzenie gier bez wsparcia wydawców” , ale nie obejmuje to wszystkich sytuacji ^{[ a ] ​​, [ 6 ]} . Zdaniem Michela Ancela , twórcy serii Rayman , wyrażenie to powinno zostać przemianowane na „prawdziwie innowacyjna gra” , aby przezwyciężyć kwestię kosztów produkcji ^{[ 7 ]} . Tymczasem Dan Pearce z IGN stwierdza, że ​​jedynym konsensusem co do tego, czym jest gra niezależna, jest ocena typu„Wiem, kiedy to widzę”, ponieważ żadna pojedyncza definicja nie oddaje tego, które gry są powszechnie uważane za niezależne ^{[ 8 ]} .

Kellee Santiago , prezes thatgamecompany , uważa swoją grę Journey (2012) za niezależną pomimo wsparcia finansowego ze strony Sony , dzięki udzielonej im swobody twórczej ^{[ 1 ]} .

Niemniej jednak niezależne gry wideo na ogół mają pewne wspólne cechy. Jedną z metod definiowania niezależnej gry jest charakter jej niezależności, który może być:

• finansowe: w takich sytuacjach twórcy sami płacą za opracowanie i/lub publikację gry lub z innych źródeł finansowania, takich jak finansowanie społecznościowe , a dokładniej bez wsparcia finansowego dużego wydawcy ^{[ 1 ] , [ 3 ]}  ;
• Kreatywność: w tym przypadku programiści projektują swoją grę bez żadnego nadzoru ani kierunkowego wpływu strony trzeciej, takiej jak wydawca ^{[ 9 ]} .

Jesper Juul , profesor nadzwyczajny Królewskiej Duńskiej Akademii Sztuk Pięknych i specjalista od rynku gier wideo, pisze w Handmade Pixels , że definicja gry indie jest niejasna i zależy od różnych przede wszystkim subiektywnych rozważań ^{[ 10 ]} . Klasyfikuje trzy sposoby, według których gry można uznać za niezależne: te, które są finansowo niezależne od głównych wydawców, te, które są niezależne estetycznie i znacznie różnią się od tradycyjnej grafiki lub stylów wizualnych używanych w grach AAA, i wreszcie te, które zawierają idee kulturowe. niezależne gry wideo. Jednak oznaczanie gry jako „niezależnej”zawsze może być bardzo subiektywna i żadna pojedyncza reguła nie pomaga odróżnić gier indie od innych ^{[ 10 ]} .

Niezależność finansowa

Niezależni twórcy gier często nie są wspierani finansowo przez wydawców gier wideo , którzy są niechętni do ryzyka i preferują „gry wysokobudżetowe” lub te, które są częścią serii , takich jak FIFA , Assassin's Creed czy Call of Duty ^{[ 11 ] , [ 12 ]} . Zamiast tego twórcy gier niezależnych zazwyczaj dysponują mniejszymi budżetami, pozyskując środki z funduszy osobistych lub poprzez finansowanie społecznościowe ^{[ 2 ] , [ 3 ] ,[ 5 ] , [ 13 ] , [ 14 ]} . Będąc niezależni finansowo, deweloperzy nie mają żadnych specjalnych interesów ani ograniczeń twórczych ^{[ 4 ] , [ 3 ] , [ 15 ] , [ 5 ]} . Nie potrzebują też zgody wydawcy, jak to zwykle robią główni twórcy gier ^{[ 16 ] , [ 2 ]}

Innym sposobem na ocenę gry jako niezależnej jest przyjrzenie się jej zespołowi programistów: generalnie gry niezależne mają mniejszy zakres niż tytuły głównego nurtu i są zwykle tworzone przez osoby fizyczne, małe zespoły lub małe niezależne firmy, które często są tworzone specjalnie do tworzenia konkretnej gry wideo ^{[ 3 ] , [ 17 ] , [ 18 ] , [ 11 ]} . Ponadto mniejsze zespoły w praktyce zwiększają indywidualne zaangażowanie każdego z nich ^{[ 9 ]} .

Jednak ta wizja nie jest wyczerpująca, ponieważ istnieje wiele przypadków gier, których rozwój nie jest całkowicie niezależny od dużego wydawcy, ale gra jest nadal uważana przez większość obserwatorów za niezależną ^{[ 1 ]} . Tak jest na przykład w przypadku gry Journey (2012), która została stworzona przez firmę thatgamecompany , ale przy finansowym wsparciu Sony  : prezes studia Kellee Santiago uważa, że ​​pozostają niezależni, ponieważ byli w stanie wprowadzać innowacje w swojej grze bez udziału Sony ^{[ 1 ]} . Z drugiej strony Bastion (2011) jest tworzony przez Supergiant Gamesale z publikacją Warner Bros. , głównie w celu uniknięcia trudności z procesem certyfikacji w usłudze Xbox Live ^{[ 19 ]}  ; Greg Kasavin z Supergiant zauważa, że ​​uważa studio za niezależne, ponieważ nie ma firmy macierzystej ^{[ 1 ] , [ 20 ]} .

Twórcza niezależność

Innym aspektem oceny gry jako gry niezależnej jest jej stopień innowacyjności i artystycznych eksperymentów — czasem sięgających tak daleko, że nie są grą (po angielsku: non-game ) — czynniki, które są możliwe dzięki małym zespołom wolnym od finansowej i kreatywnej kontroli. Ta definicja odzwierciedla „niezależnego ducha” , który jest diametralnie sprzeczny z korporacyjną kulturą tworzenia gier AAA i tym samym tworzy grę „niezależną” ^{[ 21 ] , [ 2 ] , [ 18 ] , [ 22 ] , [ 23 ] , [ 24] , [ 25 ]} .

Nidhogg (2014) to przykład niezależnej gry, która czerpie z 8-bitowego stylu retro lat 80. z grafiką pikselową .

Deweloperzy z ograniczonymi możliwościami tworzenia grafiki mogą polegać na innowacyjności rozgrywki ^{[ 26 ]} . Prowadzi to często do gier indie w stylu retro generacji 8-bitowych i 16-bitowych , z prostszą grafiką preferującą styl 8-bitowy, ale mimo to z bardziej złożoną mechaniką ^{[ 21 ] , [ 27 ]} . Gry niezależne mogą należeć do klasycznych gatunków gier, ale często pojawiają się innowacje w rozgrywce ^{[ 23 ] , [27 ]} . Jednak bycie „niezależną” niekoniecznie oznacza, że ​​gra koncentruje się na innowacjach ^{[ 18 ] , [ 28 ]} .

Wolność finansowa często pociąga za sobą swobodę tonu, co w konsekwencji umożliwia podejmowanie mniej konsensualnych lub politycznych tematów, takich jak migracje ludzi lub homoseksualizm ^{[ 11 ]} .

Bliskie typy rozwoju

Niektóre gry nie są tak duże, jak większość gier klasy A, ale są opracowywane przez większe niezależne studia przy wsparciu wydawców lub bez niego. Mogą zatem stosować zasady projektowania potrójnego A ze względu na doświadczenie zespołu, a tym samym być określani jako „potrójne I” , odzwierciedlając środek między tymi skrajnościami ^{[ 29 ] , [ 30 ]} .

Inną różnicą w stosunku do gier niezależnych są te uważane za podwójne A ( „AA” ), które są zwykle studiami średniej lub dużej wielkości, liczącymi od 50 do 100 członków zespołu. Ten typ zespołu pozostaje większy niż te typowo kojarzone z grami indie, które często działają według podobnych praktyk. Często współpracują z praktykami podobnymi do studiów typu triple-A, ale nadal zachowują kreatywną kontrolę nad swoimi tytułami z wydawcą ^{[ 8 ] , [ 31 ]} .

Wreszcie gry niezależne należy odróżnić od gier wideo typu open source . Te ostatnie to gry tworzone z zamiarem udostępnienia kodu źródłowego i innych zasobów na licencji open source . Podczas gdy wiele zasad stosowanych przy tworzeniu gier typu open source jest takich samych, jak w przypadku gier niezależnych, te pierwsze nie są opracowywane w celach komercyjnych, ale jako działalność amatorska lub hobbystyczna ^{[ 32 ]} . Jednak sprzedaż komercyjna nie jest wymagana w przypadku gry niezależnej i takie gry mogą być oferowane jako darmowe oprogramowanie , na przykład w Spelunky(2008) na jego oryginalnej wersji, prototyp na PICO -8 Celeste (2018) czy nawet podstawowe wydanie Dwarf Fortress (2006) ^{[ 33 ] , [ 34 ]} .

Fabuła

Dokładny początek historii tworzenia gier niezależnych jest trudny do określenia ze względu na szeroką definicję tego, co definiuje grę niezależną. Ponadto termin ten nie jest tak naprawdę używany aż do początku XXI wieku, przy czym preferowane są inne terminy, takie jak oprogramowanie lub gry dla hobbystów ^{[ 35 ] , [ 36 ] , [ 37 ]} .

Bardziej współczesne terminy, takie jak programowanie amatorskie lub „hobbysta” , bardziej odzwierciedlają osoby, które tworzą modyfikacje do istniejących gier lub pracują z określonymi technologiami lub częściami gier, niż tworzenie kompletnych gier ^{[ 4 ] , [ 38 ]} . Ci hobbyści zazwyczaj wytwarzają produkty niekomercyjne lub nawet open-source , ale mogą to być zarówno nowicjusze, jak i weterani branży ^{[ 4 ]} .

Enkodery BASIC i „komorowe” (lata 70. do 80. XX wieku)

Wojna kosmiczna! (1962) na komputerze PDP-1 , jednej z pierwszych gier wideo, które miały niezależny rozwój.

Trwa debata na temat tego, czy rozwój niezależny rozpoczął się przed komputerami osobistymi z grami opracowanymi dla komputerów typu mainframe na uniwersytetach i innych dużych instytucjach. Na przykład gry takie jak Spacewar! (1962) nie były finansowane przez duże struktury wydawnicze i były tworzone przez niewielki zespół, ale w tamtym czasie brakowało komercyjnego sektora przemysłu gier wideo, aby móc wyróżnić niezależne prace ^{[ 11 ] , [ 39 ]} . Jednak jednym z najwcześniejszych znanych przykładów gier opracowanych w ramach kontraktu dla tych systemów jest gra Joyce'a Weisbeckera, która uważa się za pierwszego niezależnego dewelopera w historii dzięki swoim kilku grom stworzonym na konsolę RCA Studio II w 1976 roku jako niezależny wykonawca dla RCA ^{[ 40 ]} .

Kiedy w 1977 roku wypuszczono pierwsze komputery osobiste, każdy z nich zawierał preinstalowaną wersję języka komputerowego BASIC wraz z przykładowymi programami, w tym grami, aby pokazać, co użytkownicy mogą zrobić z tymi systemami. Podczas gdy producenci wypuszczają również komercyjne gry, które można kupić na komputery, dostępność języka BASIC skłania ludzi do tworzenia własnych programów. Sprzedaż reedycji książki Davida H. Ahla BASIC Computer Games z 1978 r. , która zawiera na przykład kod źródłowy ponad stu gier, przekracza milion egzemplarzy ^{[ 41 ]}. Dostępność języka BASIC inspiruje wiele osób do tworzenia własnych gier ^{[ 3 ] , [ 25 ]} .

ZX Spectrum był popularny wśród brytyjskich programistów hobbystów i pomógł zapoczątkować przemysł gier wideo w latach 80. w Wielkiej Brytanii.

Ponieważ komercyjny sektor branży gier wideo koncentrował się na rosnącym rynku domowych konsol do gier wideo od późnych lat 70. do wczesnych 80. XX wieku, zespoły komputerowe wydały wiele domowych gier komputerowych. Jedna lub dwie osoby, a następnie samodzielnie rozprowadzane w sklepach lub sprzedawane wysyłkowo ^{[ 35 ] , [ 37 ]} . Jest to szczególnie widoczne w Wielkiej Brytanii, gdzie konsole do gier wideo nie zyskały wówczas takiej popularności, jak np. w Stanach Zjednoczonych. Tam popularne były wczesne mikrokomputery, takie jak ZX Spectrum , co doprowadziło do powstania szeregu „enkoderów komorowych”( „  koderzy sypialni  ” ), które pomogły zainicjować przemysł gier wideo w Wielkiej Brytanii ^{[ 42 ] , [ 43 ]} . W 1984 roku ten ostatni stał się nawet zatłoczony wieloma profesjonalnymi zespołami programistów tworzącymi gry w szybkim tempie. Twórca gier, Chris Crawford , ostrzega potencjalnych małych twórców przed perspektywami biznesowymi tej dziedziny po 1984 roku ^{[ 37 ] , [ 44 ]}  :

„Przypomnę smutną prawdę. Mamy już prawie za sobą okres, w którym amatorzy mogli jeszcze stworzyć grę, która miałaby perspektywy komercyjne. O wiele trudniej wejść na rynek, a jeszcze trudniej się na nim utrzymać. W tej chwili... Odradzałbym każdemu. Jeśli chcesz stworzyć grę, rób to dla zabawy, ale nie próbuj tworzyć gier, aby zarabiać pieniądze. Szanse są tak duże, że nie chciałbym łamać nikomu serca. » ^{[ b ] , [ 44 ]}

— Chrisa  Crawforda

W tym okresie powstał już pomysł, że gry niezależne mogą zapewniać eksperymentalne koncepcje rozgrywki lub prezentować atrakcyjność artystyczną ^{[ 39 ]} . Gry brytyjskich programistów kameralnych, takie jak Manic Miner Matthew Smitha (1983), zawierają dziwaczny brytyjski humor , tworząc bardzo eksperymentalne gry ^{[ 45 ] , [ 46 ]} . Inne gry, takie jak Alien Garden (1982), pokazują innowacyjną rozgrywkę ^{[ 39 ]} . Firma deweloperska Infocomreklamowała również swoje interaktywne, tekstowe gry fabularne , chwaląc wyobraźnię graczy w czasach, gdy graficzne gry akcji były bardzo powszechne ^{[ 39 ]} .

Ponadto krach gier wideo z 1983 r., którego symbolem było w szczególności pogrzebanie gier wideo przez Atari , umożliwia rozwój udziałów rynkowych komputerów PC. W tym samym czasie mnożyły się sypialnie programistów korzystających z komputerów osobistych ZX81 lub Commodore VIC-20 do tworzenia własnych gier, takich jak bardzo popularny wówczas Football Manager (1982) autorstwa Kevina Tomsa ^{[ 37 ]} .

Shareware i kontynuacja konsoli (lata 90.)

W połowie lat 90. uznanie komputera osobistego za realną opcję gier oraz postęp technologiczny, który doprowadził do powstania grafiki 3D, stworzył wiele komercyjnych możliwości dla gier wideo ^{[ 37 ]} . W rezultacie w drugiej połowie lat 90. nastąpił gwałtowny spadek widoczności gier studyjnych z małymi zespołami, ponieważ nie mogły one już łatwo konkurować pod względem kosztów, szybkości i dystrybucji, tak jak mógłby to zrobić większy podmiot komercyjny. ponadto dystrybucja fizyczna jest bardzo niekorzystna dla małych wydawców, narzucając słabe marże i duże koszty w przypadku braku sukcesu gry ^{[ 37 ]}. W konsekwencji branża zaczyna skupiać się wokół wydawców gier wideo, którzy mogą płacić większym ^{zespołom programistów za tworzenie gier, jednocześnie będąc w stanie zarządzać kosztami marketingu i wydawania, a} także możliwościami franczyzy ^serii . Wydawcy są również niechętni ryzyku ze względu na wysokie koszty produkcji, dlatego odrzucają wszelkie małe i zbyt innowacyjne koncepcje małych twórców gier ^{[ 12 ]} . Rynek jest również podzielony ze względu na rozpowszechnienie różnych konsol do gier wideo, z których każda wymagała zestawów programistycznychdrogie lub trudne do zdobycia gry były zatem generalnie zarezerwowane dla dużych deweloperów i wydawców ^{[ 25 ] , [ 47 ] , [ 39 ]} .

Raycasting podobny do silnika gry Wolfenstein 3D (1992), jednej z gier, które spopularyzowały oprogramowanie typu shareware .

Jednak małe zespoły wciąż dokonują znaczących zmian, co kładzie podwaliny pod przyszłe gry niezależne. Na przykład oprogramowanie typu shareware stało się popularnym sposobem dystrybucji wersji demonstracyjnych lub częściowo ukończonych gier w latach 80. i 90. XX wieku, a gracze mogli wtedy kupić pełną grę od sprzedawcy po jej wypróbowaniu ^{[ 37 ]} . Ponieważ te dema były zwykle rozpowszechniane bezpłatnie, kompilacje demonstracyjne oprogramowania typu shareware były w tamtym czasie często umieszczane w magazynach o grach, zapewniając programistom-amatorom łatwy i niedrogi sposób na zdobycie uznania ^{[ 37 ]}. Zdolność do tworzenia wielu kopii gier, nawet jeśli są to tylko wersje shareware/demo, po niskich kosztach, pomaga promować ideę PC jako platformy do gier ^{[ 25 ] , [ 35 ]} . W tamtym czasie oprogramowanie typu shareware było nadal kojarzone z programistami-hobbistami, ale wraz z wydaniem Wolfenstein 3D w 1992 r. i Dooma w 1993 r. zaczęto postrzegać oprogramowanie typu shareware jako realną platformę dla tytułów głównych twórców ^{[ 37 ] , [ 39 ] , [ 48 ]} .

Powstanie gier niezależnych z dystrybucji cyfrowej (2000-2005)

N , gra przeglądarkowa z 2004 roku, która później została przekształcona w wydaną komercyjnie niezależną grę N++ w 2015 roku.

Wspólna wizja gier indie na komputery osobiste ukształtowała się na początku lat 2000. dzięki kilku czynnikom ^{[ 11 ]} . Kluczowa jest w szczególności możliwość dystrybucji cyfrowej , którą umożliwia Internet , umożliwiając twórcom gier sprzedaż bezpośrednią graczom z pominięciem ograniczeń dystrybucji detalicznej i potrzeby wydawcy ^{[ 32 ] [ 35 ]} . Technologie oprogramowania używane do napędzania rozwoju sieci World Wide Web , takie jak Adobe Flashsą ponadto dostępne po niskich kosztach dla twórców, a tym samym są niezbędne do rozwoju medium niezależnej gry ^{[ 26 ] , [ 35 ] , [ 49 ]} . Inicjatywy serwisu Newsgrounds , Toma Fulpa , pozwalają również programistom hostować i rozpowszechniać swoje gry za darmo w Internecie ^{[ 37 ]} .

Jednak koszt rozwoju może pozostać wysoki ze względu na szybki rozwój technologii, które mogą stać się przestarzałe podczas opracowywania pojedynczej gry ^{[ 37 ]} . Nowe zainteresowanie grami niezależnymi sprawia, że ​​wiodący twórcy oprogramowania pośredniego i silników gier oferują swoje produkty po niskich kosztach lub za darmo do tworzenia gier niezależnych ^{[ 35 ]} , oprócz bibliotek i silników open source ^{[ 50 ]} . Dedykowane oprogramowanie, takie jak GameMaker i narzędzia do zunifikowanych silników gier, takie jak Unity iUnreal Engine usuwa wiele barier programistycznych, z którymi wcześniej borykali się niezależni programiści ^{[ 27 ] , [ 35 ] , [ 37 ]} . Możliwości komercyjnego sukcesu gier indie na tym etapie pomagają odróżnić je od wszelkichwcześniejszych ^{gier amatorskich .}

Inne zmiany w środowisku komercyjnym są postrzegane jako czynniki napędzające rozwój gier niezależnych w latach 2000. Wiele gier niezależnych z tego okresu jest uważanych za przeciwieństwo gier głównego nurtu, a nawet podkreśla ich niezależność. Na przykład wiele z nich stosuje podejście retro do swojego projektu lub grafiki (jak w przypadku stylu 8-bitowego ), jak na przykład Cave Story z 2004 r., która okazała się bardzo popularna wśród graczy ^{[ 36 ] , [ 51 ]}. Zmiany społeczne i polityczne prowadzą również do wykorzystywania gier indie nie tylko do celów rozrywkowych, ale także jako środka przekazu, w przeciwieństwie do tytułów głównego nurtu, które są na ogół płynniejsze ^{[ 11 ] , [ 36 ]} . Porównując gry niezależne z kinem niezależnym i stanem poszczególnych branż, rozwój gier niezależnych następuje mniej więcej w tym samym względnym momencie wykładniczej eksplozji ich rynku, co sugeruje, że gry niezależne są czasami postrzegane jako odgałęzienie dzieł głównego nurtu ^{[ 36 ]} .

Zmieniająca się branża i zwiększona widoczność (2005-2014)

Gry niezależne odnotowują dramatyczny wzrost popularności w branży gier wideo i na całym świecie począwszy od około 2005 r. Kluczowym czynnikiem jest przejście na nowe metody dystrybucji cyfrowej za pośrednictwem platform internetowych do sprzedaży gier wideo, takich jak Steam , które obecnie oferują gry niezależne obok tradycyjnych tytułów AAA ^{[ 1 ] , [ 37 ]} . Dostępne są również wyspecjalizowane witryny sklepowe dla gier niezależnych, takie jak itch.io lub Xbox Live Indie Games. Podczas gdy bezpośrednia dystrybucja online pomaga grom niezależnym dotrzeć do graczy, te witryny sklepowe dodatkowo pozwalają programistom publikować, aktualizować i reklamować swoje gry bezpośrednio wśród graczy; w przeciwnym razie witryna sklepowa obsługuje wszystkie czynniki związane z dystrybucją, pobieraniem i sprzedażą ^{[ 38 ] , [ 26 ] , [ 3 ] , [ 52 ] , [ 25 ]}. Mimo że największy sklep Steam zaczyna się od dość kłopotliwego procesu wyboru gier, ostatecznie umożliwia niezależne publikowanie dzięki programom Steam Greenlight i Steam Direct, znacznie zwiększając w rezultacie liczbę dostępnych gier ^{[ 35 ] , [ 37 ]} .

Fez (2012) to jedna z gier niezależnych wyróżnionych w Indie Game: The Movie , ponieważ gry niezależne wkraczają w fazę głównego nurtu.

Dalszy rozwój gier niezależnych w tym okresie również skorzystał na odejściu głównych wydawców, takich jak Electronic Arts i Activision , od ich mniejszych, jednorazowych tytułów, aby skoncentrować się na swoich większych, odnoszących większe sukcesy franczyzach ^{[ 53 ]} . Koszty rozwoju gier AAA również rosną, osiągając średni koszt na tytuł w latach 2007-2008 wynoszący dziesiątki milionów dolarów, więc było jeszcze mniej miejsca na ryzyko w eksperymentowaniu z rozgrywką ^{[ 54 ]}. Kolejnym czynnikiem są dyskusje dotyczące tego, czy gry wideo można uznać za formę sztuki. Krytyk filmowy Roger Ebert po raz pierwszy stwierdził w otwartej debacie, że gry wideo nie mogą być sztuką w 2005 i 2006 roku, co skłoniło programistów do tworzenia eksperymentalnych gier niezależnych lub gier artystycznych, aby konkretnie zakwestionować tę koncepcję ^{[ 37 ] , [ 55 ]} .

Schemat rozgrywki w World of Goo (2008) .

Tworzenie gier niezależnych nabiera nowego rozpędu dzięki finansowaniu społecznościowemu jako sposobowi zbierania pieniędzy na produkcję gry przez niezależnych twórców. Pomaga to również określić popyt na konkretny rodzaj gry, zamiast ryzykować czas i inwestować w grę, która wygrała nie znaleźć swoich odbiorców. Mimo że niektóre gry wideo korzystały z finansowania społecznościowego przed 2012 r., kilku dużym projektom związanym z grami niezależnymi udało się zebrać miliony dolarów za pośrednictwem Kickstartera lub Indiegogo ^{[ 1 ] , [ 37 ]}. Od tego czasu udostępniono kilka innych podobnych opcji finansowania społecznościowego dla twórców gier. Finansowanie społecznościowe eliminuje część ryzyka kosztowego związanego z tworzeniem gier niezależnych i stwarza niezależnym twórcom więcej możliwości podejmowania ryzyka przy nowych tytułach ^{[ 35 ]} .

Wraz z pojawieniem się w tym okresie większej liczby niezależnych tytułów, główni wydawcy i cała branża zaczęli postrzegać gry niezależne jako ważny ruch w tej dziedzinie. Wczesnym przykładem jest World of Goo (2008), gdzie jego twórcy, 2D Boy, nie uzyskali wsparcia wydawcy przed wydaniem ^{[ 1 ] , [ 56 ]} . Po premierze gra zdobyła nagrody na różnych ceremoniach wręczenia nagród, w tym na Independent Games Festival , a wiodący wydawcy, którzy wcześniej odrzucili ją, zaoferowali jej wydanie . ^{[ 57 ]}

Producenci konsol również pomogli w zwiększeniu rozpoznawalności gier niezależnych w tym okresie. W siódmej generacji konsol, począwszy od 2005 r., każda platforma zapewnia graczom usługi online, takie jak Xbox Live , PlayStation Network i Nintendo Wi-Fi Connection , które obejmują cyfrową dystrybucję gier ^{[ 37 ]} . W związku ze wzrostem popularności gier niezależnych na komputery PC, serwisy te zaczynają udostępniać gry niezależne wraz z ofertami komercyjnymi, aby rozszerzyć swoje biblioteki ^{[ 3 ] , [ 24 ]} . TheXbox 360 został wprowadzony na rynek w 2005 roku wraz z Xbox Live Arcade (XBLA), który zawierał między innymi gry niezależne, ale przez pierwsze kilka lat nie cieszyły się one dużym zainteresowaniem. W 2008 roku firma Microsoft rozpoczęła promocję XBLA Summer of Arcade , która obejmowała wydania niezależnych gier Braid , Castle Crashers i Geometry Wars: Retro Evolved 2 wraz z dwiema grami AAA ^{[ 11 ] , [ 37 ]} . Podczas gdy wszystkie trzy gry niezależne mają wysoką liczbę pobrań, Braidjest ulubieńcem krytyków, a nawet cieszy się uznaniem mediów głównego nurtu jako gra stworzona przez zaledwie dwie osoby ^{[ 58 ] , [ 59 ]} . Microsoft kontynuował tę promocję przez kolejne lata, wprowadzając więcej gier do XBLA, w tym Super Meat Boy i Limbo w 2010 r., a następnie Fez w 2012 r . ^{[ 60 ] , [ 61 ]} . Sony i Nintendo idą w ich ślady, zabiegając również o niezależnych deweloperów, aby wprowadzali gry na swoje platformy ^{[ 58 ]} .

Od 2013 r. wszyscy trzej producenci konsol mają programy, które umożliwiają niezależnym programistom ubieganie się o tanie zestawy narzędzi programistycznych i licencje w celu publikowania ich bezpośrednio w odpowiednich witrynach sklepowych konsoli ^{po procesach weryfikacji} . W tym okresie powstało wielu „butikowych” wydawców gier niezależnych, aby wspierać finansowanie, wsparcie techniczne i publikację gier niezależnych na różnych platformach cyfrowych i detalicznych ^{[ 62 ] , [ 63 ]} . Film dokumentalny Indie Game: The Movie z 2012 rokuobejmuje rozwój i marketing niezależnych gier, które naznaczyły ten okres: Braid , Super Meat Boy i Fez ^{[ 37 ] , [ 64 ]} .

Najlepiej sprzedająca się gra wszechczasów , Minecraft (2011), została początkowo wydana jako niezależna gra w tym okresie ^{[ 65 ]} . Jednak w 2014 roku Microsoft kupił Mojang , twórcę Minecrafta , i zintegrował go z Xbox Game Studios ^{[ 66 ]} . Inne gry niezależne, które odniosły duży sukces w tym okresie, to Terraria (2011) i Shovel Knight (2014) ^{[ 67 ]} .

W końcu gry mobilne zyskują również popularność wśród niezależnych twórców, w szczególności dzięki niedrogim narzędziom programistycznym i sklepom z niskimi barierami wejścia, składającym się z App Store i Google Play , które zostały uruchomione pod koniec pierwszej dekady XXI wieku ^{[ 68 ]} . Na przykład Monument Valley (2014) jest dostępny wyłącznie na platformach mobilnych i jest szczególnie chwalony za korzystanie z dotyku, a jednocześnie jest bardzo przystępny ^{[ 11 ]} .

• Przykłady niezależnych gier wideo wydanych w latach 2005-2014
• 

  Solipskiera (2010).
• 

  Niesamowici nauci (2012).
• 

  Guacamelee! (2013).
• 

  Monako: Co twoje, to moje (2013).

Obawy przed nasyceniem (od 2015)

Około 2015 roku obserwatorzy zaczęli się obawiać, że pojawienie się łatwych w użyciu narzędzi do tworzenia i dystrybucji gier wideo prowadzi do nadpodaży gier wideo, co wówczas nazywano „indiepokalipsą” (lub „apokalipsą niezależnych” ) ^{[ 11 ] , [ 37 ] , [ 69 ]} . Jednak ta percepcja nie jest jednomyślna; Na przykład Jeff Vogel powiedział w przemówieniu na GDC 2016 , że każde spowolnienie było tylko częścią cyklu gospodarczego.standard. Wielkość rynku gier niezależnych szacowana jest w marcu 2016 roku na co najmniej 1 miliard dolarów rocznie dla gier oferowanych przez samą platformę Steam , w związku z czym miesięcznie na platformie publikowanych jest ponad 1000 nowych gier ^{[ 11 ] , [ 70 ]} . Ponadto liczba projektów gier wideo zgłoszonych na Kickstarterze w celu pozyskania finansowania społecznościowego wzrosła ponad sześciokrotnie w latach 2012–2015 ^{[ 71 ] , [ 72 ]} .

Mike Wilson, Graeme Struthers i Harry Miller, współzałożyciele niezależnego wydawcy Devolver Digital , przekonywali w kwietniu 2016 r., że rynek gier niezależnych jest bardziej konkurencyjny niż kiedykolwiek, ale nadal wygląda zdrowo i nie ma oznak osłabienia ^{[ 76 ]} . Game Developer twierdzi, że pod koniec 2016 r., mimo że na rynku gier indie nie doszło do katastrofalnego załamania, pojawiają się oznaki znacznego spowolnienia wzrostu rynku i wejścia rynku w fazę „post-indiepokalipsy”, w której modele biznesowe związane z gry indie dostosowują się do tych nowych, mniej sprzyjających warunków ^{[ 71] , [ 77 ]} .

Chociaż od 2015 roku nie było żadnego załamania w przestrzeni gier niezależnych, niektórzy obawiają się, że rynek jest o wiele za duży, aby wielu deweloperów mogło zostać zauważonych jednocześnie: to opóźnienie przypomina niektórym obserwatorom przesłanki awarii podobnej do tej z 1983 ^{[ 37 ]} . Bardzo niewiele wybranych tytułów indie jest szeroko omawianych w mediach i czasami określa się je mianem „ulubieńców indie ” ^{[ 37 ] , [ 78 ]}. W niektórych przypadkach są one identyfikowane przez reakcje konsumentów chwalące grę, co prowadzi do dodatkowych relacji, jak w przypadku gry Celeste (2018) lub Untitled Goose Game (2019) ^{[ 79 ]} . Jednak media gier wideo czasami przewidują jeszcze przed premierą, że tytuł odniesie duży sukces, ale ostatecznie gra nie robi na graczach wielkiego wrażenia, jak w przypadku No Man's Sky (2016) i Where the Water Tastes Jak wino (2018) ^{[ 80 ] , [ 81 ]} .

Wykrywalność stała się również problemem dla niezależnych programistów. Dzięki usłudze dystrybucji Steam każdy programista może oferować swoją grę po minimalnych kosztach, co oznacza, że ​​każdego roku dodawane są tysiące gier, które toną w masie ^{[ 1 ] , [ 11 ] , [ 71 ] , [ 82 ]} . Deweloperzy zaczynają w dużym stopniu polegać na narzędziach do wyszukiwania Steam, na przykład w metodach dostosowywania stron katalogu do klientów, aby pomóc sprzedawać ich tytuły ^{[ 82 ]}. Witryny sklepów z aplikacjami mobilnymi doświadczają podobnych problemów z dużą liczbą ofert, ale niskimi możliwościami odkrywania przez konsumentów pod koniec 2010 roku ^{[ 37 ] , [ 68 ]} . Dlatego wielu niezależnych deweloperów uważa za niezbędne przeprowadzenie dobrej kampanii public relations w sieciach społecznościowych i kontakt z prasą, aby zapewnić, że gra zostanie zauważona na wczesnym etapie jej cyklu rozwojowego, aby wzbudzić zainteresowanie i utrzymać to zainteresowanie aż do premiery, nawet jeśli spowoduje to dodatkowe do kosztów rozwoju ^{[ 83 ] , [ 84 ]}. Niektóre niezależne gry, takie jak No Man's Sky (2016), próbują się wyróżnić, stosując wyższe ceny zakupu zbliżone do gier AAA, ale także w celu zrekompensowania stale rosnących kosztów rozwoju ^{[ 85 ]} .

Oprócz tytułów takich jak Celeste i Untitled Goose Game , inne gry niezależne, które odniosły duży sukces, wydane w tym okresie, to Undertale (2015), Stardew Valley (2016) ^{[ 86 ]} i Cuphead (2017) ^{[ 87 ]} .

• Przykłady niezależnych gier wideo wydanych od 2015 roku
• 

  Mini metro (2015).
• 

  Symulator pracy (2016).
• 

  Orwella (2016).
• 

  Celeste (2018).

Model równoległy: japoński dōjin

Gry niezależne są zwykle kojarzone z regionami zachodnimi, zwłaszcza regionami północnoamerykańskimi, europejskimi i oceanicznymi. Jednak w innych miejscach pojawiły się podobne rozszerzenia do gier niezależnych, które przeszły na światową branżę. Dzieje się tak zwłaszcza w Japonii , gdzie społeczność dōjin była ogólnie traktowana jako działalność wyłącznie amatorska aż do 2010 roku ^{[ 88 ] , [ 89 ]} . Komputery i hobbystyczne kodowanie rozwijały się podobnie jak na Zachodzie w późnych latach siedemdziesiątych i wczesnych osiemdziesiątych, ale rynek komputerowy został szybko opanowany przez konsole do gier ^{[ 88 ].]} .

Comiket w 2002 roku, największa konwencja dōjinshi na świecie.

Jednak programiści-amatorzy nadal tworzą gry. Jednym z obszarów, na którym Japonia szybko się koncentruje, są zestawy do tworzenia gier, specjalistyczne oprogramowanie, które pozwala użytkownikom tworzyć własne gry. Kluczową ich linię tworzy firma ASCII Corporation , która publikuje ASCII Programming Magazine , w którym użytkownicy mogą dzielić się swoimi programami ^{[ 90 ]} . Z biegiem czasu ASCII dostrzegło okazję do wydania zestawów do tworzenia gier iw 1992 roku wydało pierwszą komercyjną wersję oprogramowania RPG Maker  ; zostanie on następnie przetłumaczony i zyska wielką popularność także w pozostałych częściach świata^{[ 91 ]} . Chociaż uzyskanie oprogramowania kosztuje, użytkownicy mogą wypuszczać ukończone z nim gry jako produkty bezpłatne lub komercyjne, tworząc potencjał komercyjnego rynku gier niezależnych na początku lat 2000. dopasowując się do popularności gier niezależnych na Zachodzie ^{[ 90 ]} .

Podobnie jak inne japońskie prace fanów w innych mediach, gry dojin są często budowane z istniejących zasobów i nie cieszą się dużym szacunkiem ani zainteresowaniem ze strony konsumentów ^{[ 92 ] , [ 93 ]} . Zazwyczaj są one przeznaczone do grania i udostępniania innym zainteresowanym graczom, na przykład na konwencjach takich jak Comiket ^{[ 89 ] , [ 92 ]} . Około 2013 roku siły rynkowe zaczęły się zmieniać wraz z popularnością gier indie w zachodnich regionach, co doprowadziło do większego zainteresowania grami dojin jako legalnymi tytułami ^{[ 92 ], [ 94 ]} . Tokyo Game Show po raz pierwszy zaoferowało specjalny obszar dla gier dojin w 2013 roku przy wsparciu Sony Interactive Entertainment , które w poprzednich latach było promotorem zachodnich gier indie i od tego czasu ^{je rozszerzyło .} Jednak brak przedsiębiorczości w Japonii i chęć wielu osób do pracy w tej samej firmie przez całe życie stanowią dla niektórych obserwatorów hamulec rozwoju niezależnych gier komercyjnych wykraczających poza fan fiction ^{[ 93 ]} .

Stoiska Touhou Project na konwencie Comicup 22 w 2018 roku .

Rozróżnienie między grami dojin opracowanymi w Japonii a grami niezależnymi jest niejednoznaczne: użycie tego terminu ogólnie wskazuje, czy ich popularność na rynkach zachodnich czy wschodnich ukształtowała się przed połową 2010 roku i czy są one tworzone w celu sprzedaży dużej liczby kopii a raczej jako projekt pasji ^{[ 88 ] , [ 93 ]} . Wieloletnia seria strzelanek Touhou Project , w całości rozwijana przez niezależnego programistę ZUN od 1996 roku, jest na przykład określana zarówno jako indie, jak i doujinshi ^{[ 89 ] , [ 95 ]}. Z drugiej strony, pomimo tego, że Cave Story (2004) została opracowana w Japonii, jest przede wszystkim określana jako „gra niezależna” ze względu na jej sukces na rynku zachodnim, przyczyniając się również do odrodzenia gatunku Metroidvania ^{[ 94 ] , [ 96 ] , [ 97 ]} . Gry Dojin cieszą się również dużym zainteresowaniem na rynkach zachodnich po tym, jak anglojęzyczne grupy przetłumaczyły różne tytuły za zgodą japońskich twórców, w tym Recipear: An Item Shop's Tale (2007), który jest pierwszym dojinem wydanym na Steamie w 2010 roku. ^{[ 98 ] ,[ 99 ]} .

Mikhail Fiadotau, wykładowca studiów nad grami wideo na Uniwersytecie w Tallinie , identyfikuje trzy główne różnice między ustaloną kulturą dojin a zachodnią ideą gier niezależnych ^{[ 100 ] , [ 101 ]} . Pod względem koncepcyjnym gry indie na ogół promują niezależność i nowatorstwo w myśleniu, podczas gdy gry dojin są zwykle pomysłami podzielanymi przez wspólną grupę ludzi i zwykle nie odbiegają od ustalonych koncepcji. Na przykład istnieje silne faworyzowanie ugruntowanego gatunku RPG, co jest również zgodne z pragnieniem stabilności i niskim apetytem na ryzyko japońskich twórców ^{[93 ] , [ 101 ]} . Również z genealogicznego punktu widzenia charakter dojin sięga XIX ^wieku  , podczas gdy zjawisko indie jest stosunkowo nowe. Wreszcie, aż do 2010 roku, o grach dojin mówiono tylko w tych samych kręgach, co inne kultury dojin (grafika i fan fiction ) i rzadko mieszano je z produkcjami komercyjnymi, podczas gdy gry niezależne mają tę samą scenę, co gry AAA ^{[ 100 ] , [ 101 ]} .

Funkcje rozwojowe

Twórcy niezależni na game jam w 2015 roku.

Wiele z tych samych podstawowych koncepcji związanych z tworzeniem gier wideo dla tytułów głównego nurtu ma również zastosowanie do tworzenia gier niezależnych, zwłaszcza jeśli chodzi o aspekty tworzenia oprogramowania. Główne różnice polegają więc na sposobie powiązania rozwoju gry z wydawcą lub jego brakiem.

Zespoły deweloperskie

Nie ma ostatecznej wielkości co do wielkości niezależnego studia tworzenia gier. Kilka udanych gier niezależnych, takich jak seria Touhou Project (1996), Cave Story (2004), Spelunky (2008), Papers, Please (2013), Axiom Verge (2015), Undertale (2015) i Stardew Valley (2016) , są opracowywane przez jedną osobę, choć często przy wsparciu artystów i muzyków ^{[ 102 ]} . Częściej spotykane są małe zespoły programistów, od dwóch do kilkudziesięciu, z dodatkowym wsparciem zewnętrznych artystów ^{[ 1 ]}. Chociaż zespoły programistów mogą być większe, koszty prowadzenia studia stają się wyższe, co może być ryzykowne, jeśli gra ostatecznie nie będzie działać dobrze ^{[ 103 ] , [ 104 ]} .

And Yet It Moves (2009) to przykład gry stworzonej przez studentów i przekształconej w tytuł komercyjny po ukończeniu studiów.

Niezależne zespoły mogą pochodzić z wielu różnych kierunków. Wspólna ścieżka obejmuje ostatnio projekty studenckie, opracowane jako prototypy w ramach ich kursów, które następnie wykorzystują jako możliwości biznesowe po ukończeniu studiów ^{[ 105 ] , [ 106 ]} . Przykładami takich gier są And Yet It Moves (2009) ^{[ 107 ]} , Risk of Rain (2013) ^{[ 108 ]} , Octodad: Dadliest Catch (2014) ^{[ 106 ]} i Outer Wilds (2019) ^{[109 ]} . W niektórych przypadkach uczniowie mogą nawet zdecydować się na porzucenie szkoły, aby skorzystać z okazji biznesowej: na przykład założyciele Vlambeer zaczynają opracowywać grę biznesową jeszcze w szkole, a następnie decydują się przerwać naukę, gdy szkoła ^zażądała do ^{gra .}

Inną możliwością dla niezależnych zespołów deweloperskich są doświadczeni programiści branżowi, którzy dobrowolnie odchodzą, aby realizować niezależne projekty, zwykle z powodu wypalenia twórczego w firmie lub nawet w wyniku wcześniejszego zwolnienia ^{[ 37 ]} . Przykłady gier z tych grup to FTL: Faster Than Light (2012) ^{[ 110 ]} , Papers, Please (2013) ^{[ 111 ]} , Gone Home (2013) ^{[ 112 ]} i Darkest Dungeon (2016) ^{[ 113 ]} .

Ostatnia ścieżka jest po prostu dla tych, którzy mają niewielkie lub żadne doświadczenie w branży gier, chociaż mogą mieć umiejętności i doświadczenie w programowaniu komputerowym, ale mają pomysły i nowe perspektywy dla swoich gier. Dlatego ci drudzy często odnoszą się do pomysłów lub koncepcji, które są na ogół bardziej osobiste i bliskie ich sercu. Programiści ci są zwykle samoukami i dlatego może im brakować pewnych typowych dyscyplin programistycznych, co pozwala na większą swobodę twórczą i nowe pomysły ^{[ 114 ]}. Jednak niektórzy mogą postrzegać pracę hobbystów mniej przychylnie niż osoby z doświadczeniem, czy to w szkole, czy w przemyśle, polegające raczej na zestawach lub narzędziach do tworzenia gier niż bezpośrednio na językach programowania ^{[ 115 ]} . Przykładami takich gier amatorskich są Dwarf Fortress (2006) ^{[ 116 ]} , Braid (2009) ^{[ 117 ]} , Super Meat Boy (2010) ^{[ 118 ]} i Undertale (2015) ^{[ 119 ]} .

Zazwyczaj początkowe studio gier niezależnych składa się głównie z programistów i programistów. Aktywa artystyczne, w tym dzieła sztuki i muzyka, mogą być zlecane artystom i kompozytorom pracującym na własny rachunek ^{[ 120 ]} .

narzędzia programistyczne

Gone Home (2013, po lewej) i Getting Over It with Bennett Foddy (2017, po prawej), dwie gry opracowane na silniku gry Unity .

Tworząc gry wideo, niezależni programiści zwykle polegają na istniejących silnikach gier , oprogramowaniu pośrednim i zestawach do tworzenia gier, często z powodu braku zasobów do tworzenia niestandardowych silników. Najpopularniejsze silniki gier to Unreal Engine i Unity , ale jest też wiele innych ^{[ 21 ] , [ 27 ]} .

Mniejsze studia, które nie przewidują dużych sprzedaży, zwykle otrzymują obniżone ceny na główne silniki gier i oprogramowanie pośrednie. Produkty te można oferować bezpłatnie lub kupować ze znaczną zniżką na opłaty licencyjne, które następnie rosną tylko wtedy, gdy ich sprzedaż przekracza określone wartości ^{[ 121 ]} . Niezależni programiści mogą również korzystać z oprogramowania open source i bibliotek homebrew , które są ogólnodostępne, ale mogą nie posiadać zaawansowanych funkcji technicznych w porównaniu z równoważnymi silnikami komercyjnymi ^{[ 121 ]} .

Przed 2010 rokiem tworzenie gier niezależnych na konsole było bardzo restrykcyjne ze względu na drogi dostęp do zestawów programistycznych (SDK), zwykle wersji konsoli z dodatkowymi funkcjami debugowania, które kosztują kilka tysięcy dolarów i kosztują mniej. aby zapobiec wyciekowi tajemnic handlowych związanych z konsolą. Twórcy konsol mogli również ograniczyć sprzedaż SDK niektórym programistom spełniającym określone kryteria, uniemożliwiając potencjalnym niezależnym programistom ich nabycie ^{[ 122 ] , [ 123 ]} .

Edge (2008), niezależna gra wideo opracowana dla systemu iOS .

Gdy w 2010 r. gry niezależne zaczęły zyskiwać na popularności, producenci konsol oraz dostawcy systemów operacyjnych urządzeń przenośnych udostępnili specjalne pakiety SDK oprogramowania do tworzenia i testowania gier najpierw na komputerach osobistych, a następnie na tych konsolach lub urządzeniach mobilnych ^{[ 122 ]} . Te pakiety SDK są nadal kupowane po cenach komercyjnych przez głównych programistów, ale tym, którzy chcą samodzielnie publikować poprzez dystrybucję cyfrową w sklepie z konsolami lub urządzeniami mobilnymi, na przykład w ramach programu [email protected] lub pakietu iOS SDK oferowane są obniżone ceny ^{[ 124 ] , [ 125 ]} .

Redaktorzy

Podczas gdy większość gier niezależnych nie ma wydawcy, od 2010 roku pojawiło się wielu wydawców gier niezależnych, znanych również jako wydawcy gier butikowych; należą do nich Raw Fury , Devolver Digital , Annapurna Interactive i Adult Swim Games ^{[ 126 ]} . Kilku niezależnych programistów również rozrosło się na tyle, że mogą wspierać publikowanie przez mniejszych deweloperów, takich jak Chucklefish , Coffee Stain Studios i Team17 ^{[ 127 ] , [ 128 ]} .

Ci „butikowi” wydawcy , mający doświadczenie w samodzielnym tworzeniu niezależnych gier, na ogół zapewniają niezbędne wsparcie finansowe i marketingowe, ale mają niewielką lub żadną kontrolę kreatywną nad produktem twórców, aby zachować „niezależny” charakter gry ^{[ 128 ]} . W niektórych przypadkach wydawca może bardziej selektywnie wybierać typy obsługiwanych gier, na przykład Annapurna Interactive twierdzi, że szuka gier „osobistych, emocjonalnych i oryginalnych” ^{[ 62 ] , [ 126 ]}. Jednak niektórzy wydawcy wykorzystują słabą pozycję niezależnego dewelopera do narzucania bardzo restrykcyjnych warunków lub przejmowania dużej części generowanych zysków ^{[ 129 ]} .

Finansowanie

Brak wydawcy zmusza niezależnego dewelopera do znalezienia środków na sfinansowanie samej gry ( samofinansowanie ) ^{[ 103 ]} . Istniejące studia mogą być w stanie polegać na przeszłych funduszach i przychodach, ale nowe studia mogą być zmuszone do korzystania z własnych środków osobistych ( ang  . bootstrap ), pożyczek osobistych lub bankowych lub inwestycji w celu pokrycia kosztów rozwoju ^{[ 14 ] , [ 126 ] , [ 130 ]} . Wezwanie do wsparcia społeczności podczas rozwoju można również osiągnąć ^{[131 ] , [ 132 ]} .

Demonstracja Superhot (2016), gry stworzonej dzięki crowdfundingowi na Kickstarterze .

Począwszy od 2010 roku kampanie finansowania społecznościowego , zarówno oparte na sprzedaży, jak i na akcjach  , są wykorzystywane do pozyskiwania funduszy od zainteresowanych konsumentów, zanim rozwój zacznie się na dobre ^{[ 37 ] , [ 103 ] , [ 132 ]} . Kwota zebranych środków może być bardzo duża ze względu na liczbę ofiarodawców, nawet jeśli każda z osobna jest niewielka ^{[ 27 ]} . Tym samym w lutym 2012 roku pracownia imFirma Double Fine Productions zebrała ponad 3 miliony dolarów na platformie Kickstarter , przy początkowym celu 400 000 dolarów osiągniętym w nieco ponad 8 godzin (rekord na stronie) ^{[ 133 ]} . Chociaż wykorzystanie finansowania społecznościowego w grach wideo nabrało rozpędu dopiero w 2012 r., od tego czasu jego wykorzystanie w naprawdę udanych projektach znacznie spadło, a konsumenci obawiają się kampanii, które nie spełniają ich obietnic ^{[ 103 ]}. Udana kampania finansowania społecznościowego zazwyczaj wymaga znacznych prac rozwojowych i poniesienia znacznych kosztów przed rozpoczęciem kampanii, aby wykazać, że gra prawdopodobnie zostanie ukończona w odpowiednim czasie, tak aby mogła skutecznie przyciągnąć fundusze ^{[ 132 ] , [ 134 ]} .

Broforce (2015), gra stworzona z wczesnym dostępem .

Innym mechanizmem oferowanym przez dystrybucję cyfrową jest model wczesnego dostępu , w ramach którego zainteresowani gracze mogą zakupić grywalne wersje beta gry, aby zapewnić testowanie oprogramowania i opinie na temat gry ^{[ 135 ]} . Konsumenci ci mają prawo do pełnej wersji gry za darmo po wydaniu, podczas gdy inni prawdopodobnie będą musieli zapłacić wyższą cenę w miarę pojawiania się nowych wydań. Może to zapewnić finansowanie w połowie prac rozwojowych, ale podobnie jak w przypadku finansowania społecznościowego konsumenci oczekują gry, która jest prawie ukończona, więc trzeba będzie już zainwestować znaczne środki w rozwój i koszty ^{[ 136 ] , [137 ]} . Minecraft (2011) jest uważany za grę niezależną w okresie swojego pierwotnego rozwoju i jest jednym z pierwszych tytułów, w których z powodzeniem zademonstrowano to podejście do finansowania ^{[ 138 ] , [ 139 ]} .

Niedawno powstało wiele funduszy inwestycyjnych poświęconych grom niezależnym, takich jak Indie Fund , stworzony przez znanych niezależnych deweloperów, takich jak 2D Boy i Jonathan Blow ^{[ 103 ]} . Niezależni deweloperzy mogą składać wnioski o dotacje z tych funduszy. Pieniądze są zwykle dostarczane w formie kapitału zalążkowego , który ma być spłacany z opłat licencyjnych pochodzących z przyszłej sprzedaży gry ^{[ 132 ]} .

Kilka rządów krajowych, za pośrednictwem swoich publicznych agencji artystycznych , również udostępniło podobne dotacje ^{niezależnym programistom .} Dostępna jest również mniej lub bardziej znacząca pomoc w zależności od kraju. Mogą one przybrać formę dotacji lub ulg podatkowych . Kanada jest znaczącą postacią w tej dziedzinie, ponieważ stosuje korzystną politykę zachęt podatkowych dla gier wideo ^{[ 141 ]} . We Francji Fundusz Pomocy Gier Wideo (FAJV), prowadzony przez Narodowe Centrum Kina i Obrazu Animowanego(CNC), wydaje 3 lub 4 miliony euro rocznie na pomoc studiom gier wideo ^{[ 11 ] , [ 141 ]} . Jednak Francja cierpi na pewną formę drenażu mózgów , a większość absolwentów szkół animacji, takich jak Les Gobelins , decyduje się na pracę za granicą, i cierpi z powodu niezależnej sceny bardzo skoncentrowanej na kreacjach przeznaczonych dla Frankofonii , co w związku z tym wpływa na ograniczony obszar językowy ^{[ 11 ]} .

Na początku lat 20. szybki rozwój usług abonamentowych na komputery stacjonarne i konsole, takich jak Xbox Game Pass i PlayStation Plus , pozwolił niektórym grom niezależnym zyskać znaczną ekspozycję na dziesiątki milionów potencjalnych graczy. , w zamian za stałe wynagrodzenie płacone przez redaktorów zarządzających tymi usługi. Niektóre gry, takie jak Celeste , są udostępniane na tych platformach kilka lat po premierze ^{[ 142 ]}  ; inne pojawiają się tam tego samego dnia, w którym zostały opublikowane, czasem ze szkodą dla niezależnych programistów. Twórcy Oddworld: Soulstorm(2021) zauważają zatem z żalem, że „darmowa” dostępność ich tytułu w PlayStation Plus przez miesiąc od dnia światowej premiery pozbawiła ich dużej liczby potencjalnych sprzedaży: podczas gdy otrzymali od wydawcy ustaloną sumy, która wydawała im się odpowiednia ze względu na 50 000 do 100 000 użytkowników, których spodziewali się osiągnąć dzięki tej operacji, gra została ostatecznie pobrana 4 miliony razy w ramach usługi subskrypcji ^{[ 143 ]} .

Dystrybucja

Pierwsze niezależne gry były dystrybuowane za pośrednictwem sprzedaży wysyłkowej .

Przed nadejściem dystrybucji cyfrowej programiści-hobbyści zazwyczaj polegali na sprzedaży wysyłkowej w celu dystrybucji swoich produktów. Umieszczają ogłoszenia w lokalnych gazetach lub hobbystycznych czasopismach komputerowych, takich jak Creative Computing i Byte , a po otrzymaniu płatności realizują zamówienia ręcznie, wykonując kopie swojej gry na taśmie , dyskietce lub płycie CD-ROM wraz z dokumentacją ^{[ 144 ] , [ 145 ]}. Inni dostarczają kopie do lokalnego sklepu komputerowego w celu sprzedaży. W Wielkiej Brytanii, gdzie rozwój gier na komputery osobiste nabrał rozpędu na początku lat 80., rozwinął się rynek dla dystrybutorów gier, którzy zajmowali się kopiowaniem i dystrybucją gier dla tych ^{programistów - hobbystów .} W Japonii konwencje doujinshi, takie jak Comiket , największa na świecie konwencja fanów, pozwalają niezależnym programistom sprzedawać i promować swoje produkty fizyczne od czasu ich inauguracji w 1975 r. W ten sposób odegrały one główną rolę w popularności serii gier, takich jak Touhou Project i Fate ^{[ 147 ] ,[ 148 ] , [ 149 ]} .

Ponieważ gry zaczynają wymagać formatów o większej pojemności, często oferują one użytkownikom możliwość tworzenia własnych kopii programów, prosta metoda sprzedaży wysyłkowej staje się zagrożona, ponieważ osoba może następnie kupić grę, a następnie wykonać kopie dla swoich przyjaciół. Model dystrybucji oprogramowania typu shareware pojawił się w latach 80., akceptując fakt, że użytkownicy mogą swobodnie tworzyć kopie i udostępniać je ^{[ 37 ] , [ 150 ]}. Wersja shareware oprogramowania byłaby jednak ograniczona i wymagałaby zapłaty od programisty w celu odblokowania pozostałych funkcji. Podejście to stało się popularne w grach amatorskich na początku lat 90., zwłaszcza wraz z wydaniem ZZT (1991) i Wolfenstein 3D (1992), „niezależnych” gier od debiutantów id Software i Tima Sweeneya (późniejszego założyciela Epic Games ), odpowiednio ^{[ 150 ]}. Magazyny o grach zaczęły umieszczać gry shareware na dyskach demonstracyjnych dołączanych do każdego wydania i, podobnie jak w przypadku sprzedaży wysyłkowej, firmy wydawały się dostarczać dyski z próbkami oprogramowania shareware i były wykorzystywane do płacenia za oprogramowanie shareware. Shareware pozostaje popularną formą dystrybucji nawet przy dostępności systemów tablic ogłoszeń i Internetu ^{[ 150 ]} . Począwszy od 2000 roku, niezależni programiści polegają prawie wyłącznie na Internecie jako głównym sposobie dystrybucji, ponieważ bez wydawcy jest prawie niemożliwe, aby sprzedawali grę niezależną w sprzedaży detalicznej ^{[ 38 ] [ 103 ]}.

W 2000 roku gry niezależne zyskały na popularności dzięki bazom oprogramowania typu shareware , takim jak GameSpy .

Ciągły rozwój Internetu prowadzi do tworzenia dedykowanych witryn z grami wideo, które służą jako punkty odniesienia dla oprogramowania typu shareware i innych gier, zarówno niezależnych, jak i mainstreamowych, takich jak GameSpy firmy FilePlanet ^{[ 151 ]} . Pojawia się nowy problem w przypadku głównych gier konsumenckich, które zawierają elementy gry wieloosobowej, ponieważ aktualizacje i poprawki można łatwo rozpowszechniać za pośrednictwem tych witryn, ale może być trudno zapewnić, aby wszyscy użytkownicy ^{byli również poinformowani} . Valve tworzy klienta oprogramowania Steampierwotnie udostępniał te aktualizacje automatycznie w swoich grach i umożliwiał modderom ich dystrybucję — zwłaszcza w przypadku Half-Life (1998) — ale z czasem stał się głównym sklepem z dystrybucją cyfrową, w którym użytkownicy mogą również kupować swoje gry ^{[ 37 ] , [ 152 ]} . Na przykład w 2009 roku posiadał 70% rynku dystrybucji cyfrowej według szacunków swojego ówczesnego konkurenta Stardock ^{[ 153 ]}. Jeśli chodzi o gry niezależne, Steam zaczął dodawać do platformy tytuły stron trzecich w 2005 roku: mimo że Valve miał udział w przychodach, nadal było to bardzo korzystne dla niezależnych twórców, ponieważ gry sprzedawały się znacznie lepiej na Steamie niż w sklepie internetowym. gry ^{[ 37 ]} . Usługa Steam Greenlight została uruchomiona w 2012 r., umożliwiając każdemu programiście zaoferowanie dodania swojej gry do platformy, a następnie została zastąpiona przez usługę Steam Direct w 2017 r . ^{[ 37 ] , [ 154 ]} .

Mimo że Steam pozostaje największym sklepem cyfrowym zajmującym się dystrybucją gier na komputery PC, od tego czasu otwarto wiele innych sklepów, na przykład Itch.io od 2013 roku oferując usługę bardziej skoncentrowaną na usłudze gier niezależnych niż na grach konsumenckich ^{[ 155 ]} . W szczególności udzielana jest pomoc programistom, aby pomóc im w marketingu. Inne platformy pełnią bardziej funkcję cyfrowych sprzedawców detalicznych, udostępniając niezależnym programistom narzędzia umożliwiające przyjmowanie i wymianę zakupów online oraz dystrybucję gry, na przykład Humble Bundle , ale poza tym pozostawiają marketing deweloperowi ^{[ 156 ]} .

Na konsolach dystrybucją gry niezależnej zajmuje się sklep z grami konsoli, po zatwierdzeniu dewelopera przez producenta. Przykłady obejmują Xbox Live Arcade na konsolę Xbox 360 ( Microsoft ), PlayStation Network na PlayStation 3 (Sony), WiiWare na Wii oraz e-Shop na 3DS i Wii U ( Nintendo ) ^{[ 157 ]}. Podobnie w przypadku gier mobilnych, dystrybucja gier jest obsługiwana przez dostawcę sklepu z aplikacjami po uzyskaniu przez programistę zgody na publikowanie aplikacji na tego typu urządzeniach. W obu przypadkach wszystkie aspekty płatności, wymiany i dystrybucji są obsługiwane na poziomie producenta/dostawcy sklepu z aplikacjami, który w związku z tym pobiera znaczną marżę na cenę gry ^{[ 122 ] , [ 158 ]} .

Przykład wydania kolekcjonerskiego z grą AAA IL-2 Sturmovik: Cliffs of Dover (2011).

Począwszy od późnych lat 2010-tych, trendem dla niektórych bardziej popularnych gier niezależnych stało się wydawanie ograniczonej wersji fizycznej, typowej dla gier konsolowych. Dystrybutor Limited Run Games zostaje utworzony w celu wyprodukowania limitowanych serii gier, najczęściej odnoszących sukcesy niezależnych tytułów, które sprawdziły się i które z pewnością będą miały rynek na wydanie fizyczne. Te wydania są zwykle produkowane jako wydania specjalne z dodatkowymi produktami fizycznymi, takimi jak artbook, naklejki lub inne drobne przedmioty „  kolekcjonerskie  ” w pudełku z grą ^{[ 159 ] , [ 160 ]}.

W prawie wszystkich przypadkach dystrybucji cyfrowej platforma dystrybucyjna pobiera część przychodów z każdej sprzedaży, a reszta ze sprzedaży trafia do dewelopera, jako sposób na pokrycie kosztów utrzymania cyfrowej witryny sklepowej ^{[ 161 ]} .

Przemysł

Większość gier niezależnych nie generuje znacznych przychodów, a tylko garstka osiąga duże zyski ^{[ 162 ]} . W rzeczywistości są one ogólnie uważane za odskocznię zawodową, a nie za okazję biznesową ^{[ 32 ]} . Ich reputacja jest dla nich również warta generowania efektu Dunninga-Krugera : Niektórym osobom z niewielkim doświadczeniem wydaje się, że na początku kariery mogą tworzyć udane gry, ale często mija w branży ponad dziesięć lat, zanim niezależny programista osiągnie sukces finansowy. Z tego powodu większość graczy z branży ostrzega, że ​​gier niezależnych nie należy traktować jako kariery opłacalnej finansowo ^{[ 163 ]} .

Postrzeganie gier niezależnych przez branżę również zmieniło się od 2010 roku, co sprawiło, że tworzenie i sprzedaż tych tytułów jest bardziej złożone w porównaniu z grami AAA. W 2008 r. deweloper mógł zarobić około 17 % ceny detalicznej gry, podczas gdy gdyby sprzedawał ją cyfrowo, mógłby zarobić 85 % ^{[ 26 ]} , co doprowadziło do pojawienia się bardziej ryzykownych projektów kreatywnych ^{[ 26 ]} . Koniec 2010 roku i początek 2020 roku również podkreślają znaczenie.

Miejsce gier niezależnych w branży gier wideo budzi czasem kontrowersje ^{[ 22 ]} . Większość gier, które się pojawiają, albo robi to przez ogólną nieuwagę, albo jest niskiej jakości, a uwaga mediów głównego nurtu skupia się na tytułach głównego nurtu ^{[ 165 ] , [ 3 ]} . Można to wytłumaczyć brakiem środków lub wysiłków marketingowych, nawet jeśli niezależne gry mogą również skorzystać z dodatkowego nagłośnienia w mediach na niektórych niszowych rynkach ^{[ 165 ] , [ 18 ] , [ 25]} .

What Remains of Edith Finch (2017), pomimo statusu gry niezależnej, została uznana przez Brytyjską Akademię Sztuk Filmowych i Telewizyjnych za Grę Roku, wyprzedzając tytuły AAA.

Uznanie gier indie dzięki profesjonalnym nagrodom ogromnie wzrosło na przestrzeni lat. Independent Games Festival powstał w 1998 roku, aby nagradzać najlepsze niezależne gry minionego roku i odbywa się wspólnie z Game Developers Conference , wraz z Game Developers Choice Awards (GDCA) ^{[ 166 ]} . Jednak dopiero w 2010 roku gry niezależne zaczęto uznawać za kwalifikujące się do głównych nagród zwykle przyznawanych wysokobudżetowym grom, a GDCA z 2010 roku wyróżniła między innymi Limbo (2010), Super Meat Boy (2010) i Minecraft .(2011) pośród tytułów AAA ^{[ 167 ]} . Od tego czasu gry niezależne są często uwzględniane w nominacjach obok gier AAA, na przykład What Remains of Edith Finch (2017) ^{[ 168 ]} , Hades (2018) ^{[ 169 ]} , Outer Wilds (2019) ^{[ 170 ]} i Untitled Goose Game (2019) ^{[ 171 ]} , która otrzymała nawet kilka nagród dla najlepszej gry roku.

Społeczność

Niezależni programiści są ogólnie uważani za wysoce współpracującą społeczność, w której zespoły programistyczne dzielą się ze sobą wiedzą lub zapewniają testy, wsparcie techniczne i informacje zwrotne. Rzeczywiście, niezależni deweloperzy generalnie nie konkurują ze sobą bezpośrednio po uzyskaniu finansowania na swój projekt. Mają też tendencję do otwierania się na swoją docelową społeczność graczy, korzystając z testów beta i wczesnego dostępu w celu uzyskania opinii oraz regularnie angażując użytkowników za pośrednictwem stron prezentacyjnych i preferowanych kanałów komunikacji w celu bezpośredniej interakcji, takich jak Discord ^{[ 27 ] , [ 172]} .

Wystawa Independent Games Festival podczas Game Developers Conference 2013 w San Francisco w Kalifornii , gdzie niezależni programiści mogą prezentować swoje gry uczestnikom.

Twórcy gier niezależnych mogą brać udział w różnych targach gier niezależnych, takich jak Independent Games Festival , organizowany równolegle z Game Developers Conference , czy IndieCade , organizowany przed doroczną konwencją E3 ^{[ 2 ] , [ 173 ]} . Megabudka niezależnapowstał w 2012 roku jako duża prezentacja na różnych targach dla niezależnych twórców, którzy mogli pochwalić się swoimi tytułami. Wydarzenia te działają jako pośrednicy między niezależnymi programistami a szerzej pojętą branżą, ponieważ pozwalają im łączyć się z większą społecznością programistów lub wydawców w celu uzyskania możliwości biznesowych, a także zyskać kontakt z prasą w celu promowania ich gier jeszcze przed ich wydaniem ^{[ 174 ]} .

Game jam , w tym Ludum Dare , Nordic Game Jam i Global Game Jam , to zazwyczaj coroczne konkursy, w których twórcy gier otrzymują określony temat, koncepcję i/lub wymagania, aby w ciągu kilku dni opracować prototyp gry. Jest to następnie poddawane ocenie i głosowaniu przez sędziów, z możliwością wygrania niewielkich nagród pieniężnych ^{[ 175 ] , [ 176 ] , [ 177 ] , [ 178 ]}. Firmy mogą również organizować wewnętrzne gry, aby złagodzić stres związany z koniecznością generowania pomysłów na przyszłe gry, co ma miejsce w szczególności w przypadku Double Fine i jej Amnesia Fortnights. Struktura tych jamów może wpływać na to, czy gry końcowe będą bardziej eksperymentalne, czy poważne i czy powinny być bardziej zabawne, czy ^{bardziej ekspresyjne .} Podczas gdy wiele prototypów game jamów nie idzie dalej, niektórzy programiści decydują się później rozszerzyć prototyp do pełnej wersji, na przykład Superhot , Super Time Force , Gods Will Be Watching , Surgeon Simulator ,Symulator kozy lub Celeste ^{[ 180 ]} .

Wpływ i popularność

Wpływ na gatunki gier wideo

Rogue (1980, tutaj rekreacja artystyczna) spopularyzował gatunek, któremu dał swoją nazwę, ale to niezależne gry umożliwiły mu powstanie w 2010 roku.

Gry niezależne przypisuje się pomocy w generowaniu lub ożywianiu niektórych gatunków , wprowadzaniu nowych pomysłów do zastałych koncepcji rozgrywki lub tworzeniu zupełnie nowych doświadczeń ^{[ 27 ]} .

Ekspansja roguelike'ów , od gier typu hack 'n' slash opartych na kafelkach zakodowanych w ASCII , po szeroką gamę gier typu „  rogue-lite  ” , które zachowują procedury generowania roguelike i funkcje permanentnej śmierci , można bezpośrednio przypisać niezależnym grom, takim jak Strange Adventures in Infinite Space (2002), Spelunky (2008), The Binding of Isaac (2011), FTL: Faster Than Light (2012) i Rogue Legacy (2012) ^{[ 181 ] , [ 182 ]} .

Gry typu sandbox zyskują również na popularności dzięki sukcesom gier Minecraft i Terraria , które zostały wydane w 2011 roku i które po ponad dekadzie od ich wydania pozostają najlepiej sprzedającymi się niezależnymi grami wideo w historii ^{[ 27 ]} . Tak jest również w przypadku gier survivalowych, których popularność wzrosła dziesięciokrotnie po premierach Don't Starve (2013) czy The Forest (2018) ^{[ 27 ]} . W międzyczasie metroidvania powróciła po wydaniu Cave Story (2004) i Shadow Complex (2009) ^{[ 97 ], [ 183 ]} .

Gry artystyczne również przyciągały uwagę deweloperów od wczesnych niezależnych tytułów, takich jak Samorost (2003) i The Endless Forest (2005) ^{[ 184 ] , [ 185 ]} .

Niezależne gry przekraczające milion sprzedanych egzemplarzy

Uwagi i odniesienia

Oceny

Bibliografia